Το νησί των καταραμένων

Για τα δεδομένα μου πάω συχνά κινηματογράφο τελευταία... Σήμερα λοιπόν είδα το Shutter Island, την καινούρια ταινία του Scorsese. Θα γράψω και για Ghost Writer κάποια στιγμή.

Σκηνοθέτης: Martin Scorsese
Σεναριογράφος: Laeta Kalogridis, Dennis Lehane(βιβλίο)
Προβλήθηκε: Φεβρουάριος 2010
Είδος: Θρίλερ, Μυστηρίου, Αστυνομικό


Την δεκαετία του 50, ένας αστυνομικός με τον καινούριο συνεργάτη του φτάνουν σ' ένα νησί το οποίο στεγάζει ένα ψυχιατρείο όπου περιθάλπονται επικίνδυνοι ψυχασθενείς με σκοπό να εξιχνίασουν την μυστηριώδη δραπέτευση μιας ασθενούς. Οι καταιγίδες εμποδίζουν τον αστυνομικό να φύγει και αρχίζει ν' ανακαλύπτει στοιχεία τα οποία τον οδηγούν στην τρέλα. Ανακαλύπτει ότι οι γιατροί κάνουν πειράματα στους ασθενείς τους και σιγά σιγά αμφιβολίες για την ψυχική του υγεία αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Είναι αληθινά όλα αυτά; Είναι τρελός ή πάει κάποιος να τον τρελάνει;
Αυτά τα ερωτήματα θέτει ο σκηνοθέτης στον θεατή ο οποίος μετά την λήξη της ταινίας δεν θα ξέρει τι να πιστέψει. Μια ταινία για την παράνοια και την λογική. Την κοντινή τους σχέση και πώς υπερισχύει η μία έναντι της άλλης, ακόμα και όταν το τοπίο ξεκαθαρίζει. Η ταινία έχει μια μαεστρική σκηνοθεσία. Ακόμα κι αν δεν σου πουν ότι είναι Scorsese, καταλαβαίνεις πως πρόκειται για κάποιο "θηρίο". Οι ηθοποιίες -με αυτή του Di Caprio να ξεχωρίζει- έχουν μια δόση από Χιτσκοκικές ταινίες του 50'. Ο τρόπος που έχει τοποθετηθεί η σκέψη είναι Καφκική. Το θέμα που καταπιάνεται έχει την διαχρονικότητα που έδωσε ο Κιούμπρικ στις ταινίες του. Μια απίστευτη συνταγή για να γυρίσει κανείς θρίλερ δίχως να τον κατηγορήσουν για αντιγραφή. Τα παιχνίδια του μυαλού πάντα άρεσαν και πάντα κατέληγαν να τελειώνουν λίγο άδοξα, λίγο ξενέρωτα. Η συγκεκριμένη ταινία σου δίνει το τέλος το οποίο περιμένεις να δεις, όχι για να μην την πεις "Αμερικανιά", αλλά για να δέσει με όλη την υπόλοιπη. Δίνει αυτό που υπόσχεται με λίγα λόγια. Στην αρχή σκεφτόμουν ότι θα έδινε άλλη αίσθηση το ασπρόμαυρο αλλά γρήγορα το ξέχασα γιατί το μουντό σκηνικό που αποδίδεται είναι ιδανικό έγχρωμο. Καθ' όλη την διάρκεια παρουσιάζονται λίγα στοιχεία που θα σε κάνουν να "μαντέψεις" το τέλος της ταινίας, ακόμα κι αν το περιμένεις. Κι εκεί είναι η ευφυΐα: οτιδήποτε κι αν αποδειχθεί στο τέλος, η ταινία θα έχει επικεντρωθεί στο ανθρώπινο μυαλό, στο οποίο -αν και κάτοχος- δεν θα έχεις καταφέρει να εισχωρήσεις. Θα μπορέσεις να πεις ότι κατέληξε όπου κατέληξε λογικά αλλά και παρανοικά. Γνωρίζεις, η αλήθεια είναι μπροστά σου αλλά έχεις συγχυστεί, δεν ξέρεις τι έχεις πιστέψει.
Επιμένω πως η μαγεία της ταινίας βρίσκεται στην σκηνοθεσία και το τί κατάφερε αυτή να κάνει σε υπόθεση, ηθοποιούς και την σχέση της ταινίας με το κοινό. Ίσως όχι η καλύτερη ταινία για το ανθρώπινο μυαλό αλλά σίγουρα μια από τις πιο ώριμες.

Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται

Ο χώρος μας είναι στο ψυγείο και λέω να τον βγάλω μιας και τελευταία βλέπω συνεχώς αξιόλογα πράγματα..Εδώ λοιπόν έχουμε κάτι απο τη γειτονική μας Σερβία και πάλι.




Director:Srdjan Dragojevic

Writers:Vanja Bulic (story) Srdjan Dragojevic (dialogue)
Έτος: 1996

Eίμαστε στο 1994 σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο με κάποιους τραυματίες απο τον πόλεμο μεταξύ Σερβίας και Βοσνίας.Μεταφερόμαστε στο 1992 σε κάποια χωριά της εμπόλεμης ζώνης λίγο πριν τον πόλεμο.Σε ένα εγκατελείμενο τούνελ που υποτίθεται οτι κατασκευάστηκε για να ενώνει τις δύο αυτές χώρες κάτω απο τη σκέπη της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο αλλά τώρα αποτελεί το καταφύγιο μιας μικρής ομάδας Σέρβων κατα τη διάρκεια του πολέμου.

Ο πόλεμος μεταξύ Ορθόδοξων και Μουσουλμάνων στα εδάφη που αυτοί ζούσαν μέχρι πριν λίγο όλοι μαζί.Η άτσαλη επέλαση του καπιταλισμού.Οι μνήμες της προηγούμενης ζωής.Οι ελπίδες που κατέρευσαν υπο όλα τα καθεστώτα.Το κατευθυνόμενο μίσος.Οι φυτεμένοι για τα καλά εθνικιστικοί σπόροι στα κεφάλια των ανθρώπων.Το παράλογο το πολέμου.Όλα αυτά μέσα απο τη πορεία ενός Σέρβου που φτάνει να μισεί παθητικά τους ''Τούρκους'' οπως λένε τους Βόσνιους.Με μπόλικο σαρκαστικό δηλητήριο,ειρωνία και μερικές απο τις πιο δυνατές εικόνες που έχω δεί τελευταία καταφέρε να με κάνει να παρακολουθώ με κομένη την ανάσα χωρίς άκυρους διδακτισμούς,φλερτς του κώλου εν μέσω οβίδων και χωρίς να παίρνει το μέρος κανενός.Ακολουθώντας τον ''πατερούλη'' Κουστουρίτσα αλλα μαλλον περισσότερο την ''Σλάβικη νοοτροπία'' ο Dragojevic καταφέρνει και καταπιάνεται με ένα τόσο σοβαρό θέμα αλλά σε κάνει τη μία να γελάς και την άλλη να ξεροκαταπίνεις χωρίς να το φαρσοποιεί ούτε μια στιγμή.Μαζί με το Underground άλλο ένα αριστούργημα των γειτόνων μας για τα 90s...