Διάβασα ότι η συγκεκριμένη ταινία του Woody Allen είναι φόρος τιμής στον γερμανικό εξπρεσιονισμό και στον Φραντς Κάφκα και δε μπόρεσα ν' αντισταθώ. Δεν είναι από τις γνωστές του και την δόξα της δεκαετίας την έχει πάρει το Bullets Over Broadway. Δικαίως, αλλά όταν σου λένε ότι έχει βάλει κάποιες αγάπες σε μια ταινία, δε μπορεί να μη γίνει ενδιαφέρον. Αγαπημένες παραμένουν το Manhattan και το Purple Rose of Cairo.
Σκηνοθέτης: Woody Allen
Σεναριογράφος: Woody Allen
Σεναριογράφος: Woody Allen
Προβλήθηκε: Μάρτιος 1992
Είδος: Κωμωδία, Μυστηρίου
Είδος: Κωμωδία, Μυστηρίου
Ένας κατά συρροήν δολοφόνος σκοτώνει τα θύματά του τη νύχτα, όταν πέφτει η ομίχλη. Απηυδισμένοι οι πολίτες, αποφασίζουν να οργανωθούν και να τον πιάσουν μόνοι τους. Μέσα σ' όλους οργανώνουν κι έναν λογιστή, ο οποίος μη ξέροντας το σχέδιο καταλήγει μέχρι και για ένοχος να κατηγορηθεί. Τη νύχτα εκείνη όμως περιπλανιέται και μία κοπέλα από ένα τσίρκο που έχει παρατήσει τη σχέση της επειδή την απατούσε. Αφημένοι από τη μοίρα, συναντιούνται και προσπαθούν να προστατευτούν, αλλά και να βρουν τον δολοφόνο με κωμικοτραγικές εξελίξεις.
Το σκηνικό είναι ατμοσφαιρικό. Παντού υπάρχει ομίχλη, τα σοκάκια είναι λιτά με λάμπες και πλακόστρωτους δρόμους να κάνουν έντονη την παρουσία τους. Ο δολοφόνος κινείται αργά, σκιές ξεπροβάλλουν από παντού και επιβλητικές φωτογραφίες δημιουργούνται με την απλότητα του ασπρόμαυρου. Άκρως εξπρεσιονιστικό το τοπίο, γινόταν άνετα θεατρικό.
Ο ήρωας μας πάλι, είναι ένας κακομοίρης λογιστής που εξαρτάται από το αφεντικό του κι έχει μια πιεστική σπιτονοικοκυρά και μια αδιάφορη αρραβωνιαστικιά. Νευρικός Γουντιαλενικός χαρακτήρας, δίχως να γνωρίζει τι πρέπει να κάνει, αλλά να θεωρείται αυτονόητο, περιτριγυρίζεται από ανθρώπους που ακολουθούν πιστά τα σχέδια και τα προγράμματά τους, χωρίς τη λογική. Πάντα βέβαια βρίσκει την άκρη με τον δικό του κωμικοτραγικό τρόπο. Και υπάρχει ο Κάφκα, αλλά μέσα από τη ματιά του Γούντι Άλεν δεν ξεφτιλίζεται, απλά διακωμωδείται και πηγαίνει στον δικό του νευρικό και με υπαρξιακές ανησυχίες (ρομαντισμοί τύπου Μανχάταν) κόσμο. Μ' ένα επικό κι ευχάριστο τέλος η διάθεση φτιάχνει και ξέρεις πως έχεις δει Γούντι Άλεν, που δεν έχει παρασυρθεί από τις επιρροές του, αλλά τις έχει φέρει στα μέτρα του και σ' έχει κάνει να τις εκτιμήσεις ακόμα περισσότερο. Μου διέγειρε τόσο τη φαντασία που καθώς την έβλεπα σκεφτόμουν τους δολοφόνους από τα film noir, αλλά και τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη.
Ο ήρωας μας πάλι, είναι ένας κακομοίρης λογιστής που εξαρτάται από το αφεντικό του κι έχει μια πιεστική σπιτονοικοκυρά και μια αδιάφορη αρραβωνιαστικιά. Νευρικός Γουντιαλενικός χαρακτήρας, δίχως να γνωρίζει τι πρέπει να κάνει, αλλά να θεωρείται αυτονόητο, περιτριγυρίζεται από ανθρώπους που ακολουθούν πιστά τα σχέδια και τα προγράμματά τους, χωρίς τη λογική. Πάντα βέβαια βρίσκει την άκρη με τον δικό του κωμικοτραγικό τρόπο. Και υπάρχει ο Κάφκα, αλλά μέσα από τη ματιά του Γούντι Άλεν δεν ξεφτιλίζεται, απλά διακωμωδείται και πηγαίνει στον δικό του νευρικό και με υπαρξιακές ανησυχίες (ρομαντισμοί τύπου Μανχάταν) κόσμο. Μ' ένα επικό κι ευχάριστο τέλος η διάθεση φτιάχνει και ξέρεις πως έχεις δει Γούντι Άλεν, που δεν έχει παρασυρθεί από τις επιρροές του, αλλά τις έχει φέρει στα μέτρα του και σ' έχει κάνει να τις εκτιμήσεις ακόμα περισσότερο. Μου διέγειρε τόσο τη φαντασία που καθώς την έβλεπα σκεφτόμουν τους δολοφόνους από τα film noir, αλλά και τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη.
