Twin Peaks:Fire Walk With Me

Είχα δει Οδό Μακχόλαντ, Μπλε Βελούδο και Χαμένη Λεωφόρο από Λυντς. Τα δύο πρώτα δεν μου άρεσαν, το τρίτο ήταν αρκετά καλό. Δεν τον είχα σε εκτίμηση των Λυντς. Μέχρι που είδα τον Άνθρωπο Ελέφαντα και έπαθα σοκ και στο καπάκι την καταπληκτική κινηματογραφική μεταφορά της σειράς Twin Peaks (αντίστροφα όμως) με την αίσθηση που μου άφησε.

Σκηνοθέτης: David Lynch

Σενάριο: Mark Frost, David Lynch

Προβλήθηκε: 1992

Είδος: Μυστηρίου

Στην ήσυχη αλλά και μυστικοπαθητική πόλη Twin Peaks δολοφονείται μια 17χρονη κοπέλα. Την υπόθεση αναλαμβάνει το FBI στο οποίο οι κάτοικοι δεν είναι ιδιαίτερα φιλικοί. Ο αστυνόμος που ανέλαβε την υπόθεση, εξαφανίζεται. Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας άλλος πράκτορας. Ένα χρόνο αργότερα βλέπουμε τις τελευταίες μέρες μιας άλλης 17χρονης κοπέλας η οποία έχει παραδωθεί σ' έναν αργό θάνατο που από την μία δεν δείχνει να την νοιάζει και από την άλλη δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Πλάθει πρόσωπα για να μην βλέπει ποιοι πραγματικά την κακοποιούν, παίρνει ναρκωτικά, κάνει σχέσεις με ανθρώπους μόνο για το συμφέρον και όλα αυτά υπόγεια. Επιφανειακά δείχνει ότι ζει σαν μια μέση έφηβη, σε μια απλή πόλη, σε μια φυσιολογική οικογένεια. Η πόλη όμως κρύβει πολλά μυστικά, οι κάτοικοι της δεν είναι αυτοί που δείχνουν.

Ο Λυντς απλά παρατηρεί, δεν ευθύνεται αυτός για την κατάσταση της κοπέλας, έτσι συμβαίνει. Πιστεύεις ότι οι παραισθήσεις είναι μέσα σε αυτό το φυσιολογικό πρόγραμμα παρόλο που σε πιάνουν απροετοίμαστο κάθε φορά. Η πρωταγωνίστρια έχει γίνει παθητικός δέκτης της βαθύτερης επιθυμίας ανθρώπων μέσα στην πόλη, ενός πεπρωμένου άδικου και άρρωστου. Αυτοί την οδηγούν στον θάνατο. Φαινομενικά δεν είναι ο σωστός δρόμος αλλά για μια βασανισμένη κοπέλα σαν αυτή είναι η μόνη λύτρωση. Τελικά παραδίδεται εκεί που πάντα πίστευε. Στα χέρια των αγγέλων που πάντα θεωρούσε ότι την προστάτευαν. Για μια φορά η αντιπέρα όχθη παρουσιάζεται ως η καλύτερη λύση παρόλο που ο θάνατος την συναντάει με άγριες δολοφονικές διαθέσεις. Οι εικόνες κινούνται τόσο γρήγορα, οι ψυχικές εναλλαγές σ' έχουν σε αγωνία, σε κρατάνε και δε βαριέσαι ποτέ την ταινία. Μέσα σε όλα αυτά τα πάθη μένει κάτι καλό, κάτι σαν λύτρωση του καθένα. Ο Λυντς έχει βάλει εμάς στην κάμερα του πλέον. Μην περιμένει κανείς να δωθούν εξηγήσεις σε κενά. Πρόκειται για "πιλότο" και ίσως ξενίσει σε κάποιον το ότι δεν ακολουθεί μια κλασσική ροή. Επίσης είναι από τις πιο καλλιτεχνικές ταινίες του. Δεν κρύβει μυστικά στις σκηνές του και συμβολισμούς, ούτε έχει πλοκή που δεν είναι κατανοητή. Μιλάει ο φωτογράφος και ο σκηνογράφος Λυντς και η ηθοποιός του, όχι ο ποιητής. Για μένα πολύ καλύτερος από τον αινιγματικό και ακατανόητο σκηνοθέτη που γνώρισα σε ταινίες όπως η Χαμένη Λεωφόρος.

Η ωραία της ημέρας

Λιώνω σχετικά στις ταινίες αυτό τον καιρό και είπα να μοιραστώ κι εδώ τις σκέψεις μου για μερικές από αυτές. Αρχίζουμε με την αφορμή για το τελευταίο λιώσιμο που προανέφερα, την ωραία της ημέρας...

Σκηνοθέτης: Luis Bunuel

Σενάριο: Joseph Kessel (βιβλίο), Luis Bunuel (μεταφορά)

Προβλήθηκε: 1967

Είδος: Κοινωνικό

Μια όμορφη γυναίκα είναι παντρεμένη πρόσφατα με έναν μεγαλοαστό γιατρό. Αγαπιούνται αλλά αυτή δεν μπορεί να βρεθεί μαζί του ερωτικά. Παράλληλα έχει βίαιες σεξουαλικές φαντασιώσεις με άλλους άντρες. Ο άντρας της δείχνει κατανόηση και φαίνεται να έχει υπομονή. Η γυναίκα όμως για να μπορέσει να εκπληρώσει τις φαντασιώσεις πιάνει δουλειά σαν πόρνη πολυτελείας σε μέρος που της υπέδειξε φίλος του άνδρα της που του αρέσει και όσο πιο πολύ απασχολεί το σώμα της εκεί, τόσο πιο κοντά έρχεται με τον άνδρα της. Κάποια στιγμή γνωρίζει έναν δολοφόνο ο οποίος και παθιάζεται μαζί της. Όταν αποφασίζει να παρατήσει την πορνεία και να αφοσιωθεί στον σύζυγο της ο δολοφόνος τρελαίνεται και προσπαθεί να σκοτώσει τον άνδρα της. Τελικά εκείνος μένει ανάπηρος και ο δολοφόνος πεθαίνει. Τι απ' όλα αυτά είναι φαντασίωση όμως; Ο Bunuel, παίζει με το μυαλό σαν σουρεαλιστής που θέλει να σέβεται τον εαυτό του. Εικόνες στο πορνείο, βίαιες φαντασιώσεις, ένας παθιασμένος δολοφόνος, ένας υπομονετικός άνδρας. Τι υπάρχει στην ζωή και τι στην φαντασία της γυναίκας παραμένει άγνωστο. Καλό όμως θα ήταν να αναρωτηθούμε και το γιατί... Ας δούμε τις εικόνες και τι μπορούμε να ερμηνεύσουμε. Το ζευγάρι αγαπιόταν σε μια εποχή που οι μεγαλοαστοί είχαν ανιαρές υποχρεώσεις και που τα πάντα κρίνονταν στον κοινωνικό περίγυρο. Φυσικά τέτοιοι φτασμένοι άνθρωποι δεν χρειάζεται και απαγορεύεται από ένα σημείο και μετά να αναλώνονται σε δραστηριότητες, όπως η σεξουαλική. Γι' αυτό υπάρχουν τα πορνεία. Αλλά παντού μπορεί να βρεθεί η διάκριση και βλέπουμε στην ταινία να τονίζεται το "πολυτελείας" και η διαφορά από την "πιάτσα". Ένα ακόμα κατηγορώ προς την αστική κοινωνία από τον Bunuel. Η καταπίεση της σαρκικής επιθυμίας, η οποία μπορεί να είναι και μέρος της αγάπης. Ο ανάπηρος σύζυγος. Γιατί βλέπει τον σύζυγο της ανάπηρο και μετά από λίγο να περπατάει κανονικά; Μάλλον η πρωταγωνίστρια ήθελε κάπου να ρίξει την ανικανότητα για ερωτική συνεύρεση και πρακτικά η σωματική αναπήρια δεν επιτρέπει την σεξουαλική επαφή. Ήθελε επίσης να φύγει το φταίξιμο από πάνω της αλλά να μπορεί να του δείχνει την αγάπη της. Γι' αυτό ήταν ανάπηρος, μπορούσε να τον φροντίζει. Όταν του αποκάλυψε την αλήθεια λυτρώθηκε, και μαζί της έγινε καλά κι αυτός. Έπειτα ο παθιασμένος δολοφόνος. Ένα μέρος το οποίο την απελευθέρωσε και την έκανε να φερθεί τρυφερά στον άνδρα της αφού είχε την σεξουαλική ικανοποίηση από αλλού και δεν την πείραζε που δεν εισέπρατε κάτι τέτοιο από τον σύζυγο της. Ο φίλος που παρότρυνε την πρωταγωνίστρια να δουλέψει σε οίκο ανοχής. Αυτός που έρχεται να ταράξει τα νερά στη ζωή ενός μεγαλοαστικού ζευγαριού. Η επανάσταση ή κάποιος που διψάει για κατακτήσεις; Όταν η όμορφη γυναίκα του φίλου δίνεται από μόνη της στο πορνείο δεν τον ελκύει πια. Όσο ανήκει σε κάποιον, όσο υπάρχουν κάποιοι κανόνες γύρω της που πρέπει να σπάσει για να την έχει, τότε είναι ελκυστική. Η ταινία αρχίζει και ξεκινάει με μια φαντασίωση πάνω σε μια άμαξα. Όσο είναι καταπιεσμένη η γυναίκα βρίσκεται με την βία πάνω στην άμαξα. Όταν όμως απελευθερώνεται η άμαξα προχωράει μόνη της και αυτή απλά την κοιτάει... Μια εξαιρετική (αναμφίβολα) ταινία που για ακόμη μια φορά κατηγορεί τους επιφανειακούς κανόνες ζωής της αστικής κοινωνίας που καταπιέζουν, απαιτούν και διαιωνίζονται χωρίς καμία βελτίωση. Ο Βunuel ζωγραφίζει ένα σουρεαλιστικό μανιφέστο με τον τρόπο που τον κάνει πρώτο και μοναδικό στο είδος του.

Slumdog Millionaire

Σκηνοθετες
Danny Boyle
Loveleen Tandan
Γραφτηκε απο
Simon Beaufoy (σεναριο)
Vikas Swarup (βιβλιο)
Πρωταγωνιστες
Dev Patel
Freida Pinto
Madhur Mittal
Tanay Chheda
Ayush Mahesh Khedekar
Azharuddin Ismail
Rubina Ali
Anil Kapoor
Irrfan Khan

Μια ταινια που εχει φαει αρκετο promotion και ο τιτλος της ειναι γνωστος σε αρκετο κοσμο.

Μια ξεναγηση στην Ινδια, στη ζωη και τους ανθρωπους της.
Μια ξεναγηση στη βρωμια και την αθλιοτητα, στο διαρκη φοβο απο τις θρησκευτικες συγκρουσεις.

(Φυσικα δεν ειμαι σε θεση να κρινω αν οντως ειναι τοσο τραγικα τα πραγματα ή λιγοτερο/περισσοτερο. Λεω τι μου δειξανε.)

2 αδερφια χανουν σε μικρη ηλικια τη μητερα τους σε μια τετοια θρησκευτικη συγκρουση, ζουν πανω σε τρενα κλεβοντας τους επιβατες ή πουλωντας τους διαφορα πραγματα. Περνουν πολλες ασχημες καταστασεις, χωριζονται, βρισκουν ο ενας τον αλλον μετα απο αρκετα χρονια ωστε να ξαναχωριστουν με τη δολοφονια του ενος.

Αυτη τη φορα δεν θα κατσω να πω την πλοκη, λεω τα πολυ χονδρικα.

Ολο αυτο εκτυλισσεται γυρω απο ενα love story, οχι και τοσο πειστικο ωστε να κανει τους 2 πρωταγωνιστες Jamal και Latika να περασουν τοσα πολλα. Αλλα ποιος ξερει, παντα υπαρχουν οι εξαιρεσεις. :p
Οι ερμηνειες πολυ καλες, οι ηθοποιοι(τουλαχιστον σε μενα) παντελως αγνωστοι και η σκηνοθεσια σε υψηλα επιπεδα, περνοντας στο θεατη ευκολα το κλιμα της παρακμης που επικρατει στην Ινδια με μια ποικιλια πλανων συνοδευομενων απο μουσικη του A. R. Rahman που τους ταιριαζει αψογα.

Ο καθενας περιμενει να δει μια τερμα λιωμενη μπολυγουντ φαση αλλα δεν φαινεται πουθενα τιποτα τετοιο.
Βεβαια αν κατσετε να δειτε και το τραγουδι του τελους με τα χορευτικα ολου του θιασου, θα το παρετε πισω. :Ρ
Δεν αποκαλυπτω απο που προκυπτει ο τιτλος της ταινιας. Χοχο
Απο κει και περα οι αποψεις διιστανται, λογικο να υπαρχουν παντα αρνητικα σε μια τοσο προωθημενη ταινια.

Knowing

Σκηνοθετης: Alex Proyas
Σεναριογραφοι:
Story:
Ryne Douglas Pearson
Screenplay:
Ryne Douglas Pearson
Alex Proyas
Stuart Hazeldine
Juliet Snowden
Stiles White
Πρωταγωνιστες: Nicolas Cage, Rose Byrne

Για αρχη, 1959.
Η Λουσιντα ειναι μια εκ των μαθητων ενος σχολειου καπου στην Αμερικη, που αποφασιζει να θαψει τη δικια του time capsule. Τα παιδια εκεινης της ταξης λοιπον ζωγραφιζουν πως οραματιζονται το μελλον, βαζουν ολες τις δημιουργιες σε μια καψουλα και τη θαβουν ωστε να ανοιχτει 50 χρονια αργοτερα απο τους τοτε μαθητες.
Η Λουσιντα ομως δεν ζωγραφιζει. Γραφει αριθμους. Ο χρονος τελειωνει και η δασκαλα μαζευει τις ζωγραφιες, και τραβαει αποτομα το χαρτι απο τα χερια της Λουσιντα που δεν προλαβε να γραψει οσα ηθελε.

2009, 50 χρονια μετα.
Ο Κεηλεμπ ειναι στους μαθητες της ταξης που θα ανοιξουν την καψουλα που θαφτηκε πριν 50 χρονια. Του ετυχε ο φακελος της Λουσιντα, ενα χαρτι με αριθμους που πιστευε οτι ηταν ενας χαρτης ή καποιο σημαδι. Ο πατερας του Τζοναθαν(Nicolas Cage), αστροφυσικος στο επαγγελμα, ανακαλυπτει αργοτερα οτι οι αριθμοι που εχει το χαρτι του γιου του ειναι ημερομηνιες. Ημερομηνιες μεγαλων καταστροφων που τις ακολουθει ο ακριβης αριθμος των εκαστοτε θυματων.

Ο γιος του μερικες φορες του λεει οτι ακουει ψιθυρους, αλλα ο πατερας του παντα του ελεγε οτι εκανε παρασιτα το ακουστικο βαρηκοιας του.
Τους ιδιους ψιθυρους τους ακουει και η εγγονη της Λουσιντα, η Αμπη.
Ο Τζοναθαν γνωριζει τη μητερα της Αμπη, Νταιανα(Rose Byrne), ωστε να μαθει για τη Λουσιντα και τις ικανοτητες της να προβλεψει το μελλον.

Στην τελευταια ημερομηνια στο χαρτι της Λουσιντα διπλα αντι για αριθμο θυματων ελεγε Ε.Ε. δηλαδη Everyone Else. Ηταν λοιπον αυτη η ημερομηνια το τελος του κοσμου.

Οι ψιθυροι που ακουγαν τα παιδια ηταν απο εξωγηινους που προσπαθουσαν να τους σωσουν. Μαζευαν τους εκλεκτους, δηλαδη μονο αυτους που τους ακουγαν ωστε να τους μεταφερουν σε καποιον αλλον φιλικο πλανητη και να σωσουν το ανθρωπινο ειδος. Αυτους τους ψιθυρους ακουγε και η Λουσιντα..

Καλη ταινια, καποια σημεια δεν μου αρεσαν σκηνοθετικα(ας πουμε να τρεχει πανικοβλητος ο κοσμος που ερχεται η καταστροφη της γης και ο Κεητζ αραχτος στο αμαξι του να μην συνανταει ουτε μισο μποτιλιαρισμα) κλπ. Σαν συνολο με αφησε ικανοποιημενη.

Φτηνά Τσιγάρα

Μία ελληνική ταινία αυτή τη φορά.Τα φτηνά Τσιγάρα του Ρένου Χαραλαμπίδη.Πρωταγωνιστης ο ίδιος σε μια άκρως πορσωπική ποιητική ταινία που δεν ξέρω αν εκφράζει τον ίδιο πάντως μπορεί να αγγίξει ευαίσθητες χορδές.Στο πλάι του αρκετά καλή η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους(ο λόγος που η ταινία απέκτησε κάποια δημοσιότητα) αλλα και ένα πολύ καλό κάστ με χαρακτήρες ίσως καρικατούρες οι οποίοι όμως σχεδόν αβίαστα και μέσα απο ισχυρές δόσεις σουρεαλισμού μαύρου χιούμορ και ονείρου βγάζουν μια τραγικότητα ανυψώνοντας την ταινία.Θα μπορούσε κάποιος να την χαρακτηρίσει ως μια ποπ-αγγελοπουλική ταινία αφου της λείπει το βάρος του πρώτου αλλά κρατάει κομμάτια ποίησης αυτού και καταφέρνει χωρίς να είναι επιτηδευμένη να προκαλέσει τα συναισθήματα.Η σκηνοθεσία του ειναι στυλιζαρισμένη αλλα οχι υπερβολική και ενοχλητική.Όμορφο ταξίδι σε μια άδεια Αθήνα και ένα ταξίδι στους χαρακτήρες του που αποκτούν ένα βάθος(εκτός της Παπαχαραλάμπους ίσως)..Απο τον τυχωδιόκτη με επάγγελμα την βόλτα στην Αθήνα,στον λούζερ τύπο Θανάση,στον αινιγματικό καφετζή και στην πιο τραγική τελικά φιγούρα,τον Μανώλη η ταινία τελικά δικαιώνει αυτόν που μιλάει πολύ στον εαυτό του και λίγο στους άλλους και φτιάχνει μια ερωτική ιστορία δίχως ούτε ένα φιλί..
Μια έκπληξη για μένα..Δεν είναι η ταινία αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου μακάρι όμως να γυριζόντουσαν και άλλες τετοιες ελληνικές ταινίες με προσωπικό ύφος,άποψη και ΣΕΝΑΡΙΟ(και οχι μια ιστορία εποχής παρμένη απο κάποιο βιβλίο που εξαρχής ειναι καταδικασμένη σε αποτυχία) που ανετα θα μπορούσε να κάνει μια κάποια επιτυχία στο εξωτερικό..Το soundtrack του Παναγιώτη Καλατζόπουλου είναι απλά εκπληκτικό..

Το Εξπρες του Μεσονυκτίου

Επιτέλους κατάφερα να δω μια ταινία που τόσο μιλάνε γι' αυτή.

Σκηνοθέτης: Alan Parker
Σενάριο: Billy Hayes(βιβλίο)
Oliver Stone
Προβλήθηκε: 1978
Είδος: Δραματικό

Η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία. Το 1970 ο νεαρός Αμερικανός Billy Hayes πάει ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη με την κοπέλα του για διακοπές και εκεί αγοράζει μια ποσότητα χασίς για χρήση προσωπική και για τους φίλους του μιας και η τιμή του ήταν φθηνή. Στο αεροδρόμιο όμως γίνεται σωματικός έλεγχος από τους Τούρκους αστυνομικούς και ανακαλύπτουν την ποσότητα των ναρκωτικών την οποία και είχε δέσει πάνω του. Τον πηγαίνουν στις Τούρκικες φυλακές όπου και παραμένει μέχρι να βρεθεί δικηγόρος και να δικαστεί στο Τούρκικο δικαστήριο. Τα πράγματα δεν πηγαίνουν πολύ καλά μιας και η Τουρκική δικαιοσύνη θέλει να δείχνει προς τα έξω το προφιλ του αυστηρού και της παραδειγματικής δικαιοσύνης. Η Αμερικανική πρεσβεία δεν μπορεί να επέμβει γιατί οι Τούρκοι τους έχουν περιορισμένους. Ο Μπίλι δικάζεται σε 4 χρόνια φυλάκισης για κατοχή ναρκωτικών. Στις φυλακές τα πράγματα είναι μια μικρή σκιαγράφηση της κοινωνίας με τις σχέσεις εξουσίας εντονότερες. Οι κρατούμενοι τρώνε συχνά ξύλο από τους δεσμοφύλακες, υπάρχουν οι γλείφτες και τα τσιράκια των αστυνομικών, διακινούνται ναρκωτικά (!) και οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε κλίκες και ομάδες... επιβίωσης. Παρόλα αυτά ο Μπίλι γνωρίζει και άλλους αλλοδαπούς φυλακισμένους και αμέσως γίνονται φίλοι. Όλοι τους παλαιότεροι από αυτόν του προτείνουν να χρησημοποιήσει το Εξπρες του Μεσονυκτίου που στη γλώσσα της φυλακής δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απόδραση. Ο Μπίλι περιμένει υπομονετικά 3,5 χρόνια μέχρι που τον καλούν για δίκη ξανά. Αυτή τη φορά η εντολή από την Άγκυρα είναι η ισόβια καταδίκη του Μπίλι για εμπόριο ναρκωτικών. Ο Μπίλι προσπαθεί ν' αποδράσει αλλά μετά από κάποιες αποτυχημένες απόπειρες και βλέποντας τους φίλους του να καταρρέουν μπροστά στα βασανιστήρια των αστυνομικών, ξεσπάει, σκοτώνει το καρφί της φυλακής και καταλήγει σε ψυχιατρείο. Η επίσκεψη της κοπέλας του του δίνει κουράγιο για να μην τρελαθεί και να το σκάσει από εκεί. Έπειτα από συμπλοκή με δεσμοφύλακα που είχε και στις φυλακές, ο Μπίλι σκότωντας τον, ντύνεται αστυνομικός και καταφέρνει να βρεθεί έξω από τις φυλακές. Ξεφεύγει στην Ελλάδα και 3 βδομάδες μετά βρίσκεται στην Αμερική. Η ταινία ήταν εκπληκτική. Η παραγωγή τόσο προσεγμένη που αποδίδει στην ταινία μια ρεαλιστικότητα αλλά ταυτόχρονα μια διαχρονικότητα. Ούτε που καταλαβαίνεις ότι η ταινία γυρίστηκε πριν 30 χρόνια και πραγματικά σου δίνει να καταλάβεις το κλίμα της φυλακής. Σε όλο αυτό βέβαια δεν θα μπορούσε να μην συμβάλλει η μεταφορά από βιβλίο σε σενάριο του Όλιβερ Στόουν. Ο σκηνοθέτης γίνεται όχι ο αφηγητής αλλά ο ξεναγός στην πραγματικότητα του Μπίλι Χέηζ. Ο Brad Davis είναι εκπληκτικός στον ρόλο του και δίνει μια φοβερή ερμηνεία. Πιστεύεις πραγματικά ότι αυτός ο άνθρωπος νιώθει την αδικία στο πετσί του και θέλει την ελευθερία του πάσει θυσία. Η σκηνή που παθαίνει υστερία όταν πέρνουν και τον τελευταίο του φίλου εξαιτίας ενός κρατουμένου που ήταν ευνοημένος από τους δεσμοφύλακες επειδή έγλυφε σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Πιστεύεις κάθε λεπτό πως είναι έτοιμος για όλα. Και φυσικά όταν τελειώνει η ταινία νιώθεις μια ανακούφιση και ότι είσαι κι εσύ μέτοχος της ιστορίας. Πέρα από την έκπληξη που σου δίνει η ταινία επειδή είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία, μπορείς να πάρεις σαν παράδειγμα αυτές τις πολύ ιδιαίτερες και τραβηγμένες κατάστασεις της ζωής που εκφράζουν αλήθειες για την δομή της κοινωνίας, της εξουσίας και της ελευθερίας.

La Science des Reves

Director: Michael Gondry [The Eternal Sunshine of a Spotless Mind]

Release Date: France, 16 August 2006

Starring: Gael García Bernal (Stephane)

Charlotte Gainsbourg (Stephanie)

Alain Chabat (Guy)
Miou-Miou (Christine Miroux)
Emma de Caunes (Zoe)

Plot: Ο Stephane, ένας ταλαντούχος νεαρός ζωγράφος-σχεδιαστής μένει σε μια πολυκατοικία σε συνοικία του Παρισιού. Ο Stephane δυσκολεύεται να ξεχωρίσει τα όνειρα από την πραγματικότητα και αυτό πολλές φορές γίνεται τροχοπέδη στη ζωή του, αλλά είναι και ταυτόχρονα η διέξοδος του από τα προβλήματα με τη δουλειά του και τις άσχημες αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία. Δίπλα του μετακομίζει η Stephanie, έξυπνη, προικισμένη και δημιουργική, η οποία έλκεται από τον Stephane χωρίς να το δείχνει και χωρίς να ξέρει ότι είναι γείτονας της. Με το πέρασμα των ημερών, και ο Stephane ανακαλύπτει ότι είναι ερωτευμένος με τη Stephanie και ότι η μορφή της έχει φωλιάσει για τα καλά στα όνειρα του. Θα μπορέσει στο τέλος να κερδίσει τον έρωτά της; Θα μπορέσει να την κάνει τμήμα του περίεργου και μοναδικού κόσμου του, της δικής του πραγματικότητας;

Τρυφερή ταινία, ο σκηνοθετης αφήνει το στίγμα του [ μας θυμίζει το Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού ενώ όχι και τόσο το Be Kind,Rewind του ίδιου σκηνοθέτη φυσικά ]. Τα σκηνικά και η ενδυματολογία δίνουν το σωστό ύφος στη ταινία,η οποία καταφέρνει να διαφοροποιήσει την αγάπη που παρουσιάζει από τον συμβατικό έρωτα των αμερικάνικων ταινιών και να μας θυμίσει ότι η αληθινή αγάπη δεν βρίσκεται στο πιο αστραφτερό χαμόγελο αλλά στο χαρακτήρα, στις σκέψεις, τις συνήθειες, στο κάθε τι.

[personal favourite]