Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Without

Σήμερα πέρασα από το 10ο φεστιβάλ Γαλλόφωνου κινηματογράφου. Συγκεκριμένα πήγα στο Γαλλικό Ινστιτούτο και είδα το Without. Ελληνική ταινία βέβαια.

Σκηνοθεσία: Aλέξανδρος Αβρανάς
Σενάριο: Aλέξανδρος Αβρανάς, Ιωάννα Ράπτη
Προβλήθηκε: 49ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσ/νίκης
Είδος: Κοινωνικό

Βλέπουμε την ζωή ενός ζευγαριού, μιας οικογένειας. Η γυναίκα κάπου στα 30, ο άνδρας γύρω στα 35. Μεσοαστοί. Ο άνδρας εργάζεται ως φοροτεχνικός και δεν φαίνεται να του αρέσει η δουλειά του και πολύ. Η γυναίκα έχει αναλάβει τις δουλειές του σπιτιού και το μεγάλωμα του 8χρονου γιού τους. Το περιτρυγιρίζουν οικογένεια και φίλοι. Ακούγεται σαν ένα συνηθισμένο ζευγάρι. Κάποια στιγμή κινείται η υποψία ότι ο άνδρας θα πάρει προαγωγή στη δουλειά του και το ζευγάρι αρχίζει να μεγαλοπιάνεται αλλά και να δείχνει τις αδυναμίες του μπροστά στο κοινωνικό φαίνεσθαι.
Τι συμβαίνει δηλαδή σ' αυτή την ταινία; Τι την κάνει τόσο ιδιαίτερη; Η μοναδική εστιασή που μπορεί να γίνει σε κάτι καθημερινό. Όταν ο θεατής έρχεται να δει μια πραγματικότητα για ανθρώπους γύρω του. Δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές που είναι όμορφοι, άσχημοι, αστοί, πλούσιοι, φτωχοί. Μπορεί να είναι ο καθένας. Γι' αυτό άλλωστε δεν έχουν ονόματα (κάτι που με την τόσο προσεγμένη σκηνοθεσία καταλαβαίνεις στους τίτλους του τέλους). Οι πρωταγωνιστές δεν κινούν τα νήματα, τα νήματα τους κινούν. Αφημένοι σε μια καφκική μοίρα γίνονται εγωιστές, ξεχνάνε να αγαπήσουν, να προχωρήσουν την σχέση τους σε κάποιο άλλο στάδιο. Και τελικά είναι μόνοι. Δίχως (without) αγάπη. Στις λήψεις παρατηρείται υπερβάλλον ζήλος. Η κάμερα αποστασιοποιείται, απλά σου δείχνει τι συμβαίνει, η σκηνοθεσία εστιάζει στις κινήσεις των προσώπων και όχι στα πρόσωπα ή στις καταστάσεις (οι καταστάσεις φαίνονται μέσα από τις κινήσεις). Πολύ απαισιόδοξο και βαρύ το κλίμα. Στο τέλος αποφασίζεις εσύ, σαν θεατής, τι τελικά μπορεί να ολοκληρώνει αυτό το κλίμα. Διαιώνιση ή ακραία λύση; Και αυτό γιατί σου αφήνει ένα μικρό ερωτηματικό το κλείσιμο. Πολύ διαφορετική η ταινία, δεν συγκρίνεται με καμία άλλη Ελληνική. Πρέπει να το προσέξουμε αυτό διότι ο σκηνοθέτης της είναι και πολύ νέος και είναι η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους. Ελπίζουμε να μας περιμένουν εκπλήξεις. Να προσθέσω κάτι που μου άρεσε(και που μου συνέβη πρώτη φορά σε κινηματογράφο): στην ταινία ήταν και ο σκηνοθέτης και άλλοι συντελεστές της ταινίας (μεταξύ των οποιών ο Κ.Βήτα, ο οποίος έντυσε μουσικά την ταινία) και στο τέλος της το κοινό συζήτησε με τον σκηνοθέτη για την ταινία και την οπτική πλευρά του. Απ' ότι πρόσεξα, ήταν αρκετά απαισιόδοξη για τα μέτρα/γούστα των περισσότερων. Για να δούμε τι μας περιμένει. Προσωπικά όσο το σκέφτομαι, μόνο καλές εντυπώσεις μπορώ και σχηματίζω.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου

Είχα πάει video club και το μάτι μου πήρε αυτή την ταινία. Τόσα είχα ακούσει, να μην την δω κι εγώ;

Σκηνοθέτης: Luis Bunuel
Σενάριο: Luis Bunuel, Jean-Claude Carriere, Pierre Louys (novel)
Προβλήθηκε: 1977
Είδος: Κοινωνικό


Ο Ντον Ματέο είναι ένας πλούσιος μεσήλικας που ζει στην Γαλλία, μόνος του αφού η γυναίκα του έχει πεθάνει. Την καθημερινότητα του έρχεται να ταράξει μια νέα κοπέλα που πιάνει δουλειά σαν υπηρέτρια. Με το που την βλέπει ο Ντον Ματέο την ερωτεύεται κεραυνοβόλα και δεν χάνει ευκαιρία να εκφράσει τον θαυμασμό του στην 18χρονη Ισπανίδα. Εκείνη δίχως εξήγηση εγκαταλείπει την δουλειά της. Στη συνέχεια ο πρωταγωνιστής θα την συναντάει όπου πηγαίνει. Η κοπέλα σε κάθε του συνάντηση από δω και μπρος τον κάνει να πιστεύει ότι έχουν ξεχωριστή σχέση, ότι τον αγαπά τρελά και ότι παραμένει αγνή μόνο γι' αυτόν. Κάθε φορά όμως λίγο πριν την ερωτική συνεύρεση τον παρατάει με δικαιολογίες παντός τύπου (είτε είναι θιγμένη, είτε δεν τον αγαπά πραγματικά, είτε έχει μια δουλειά, είτε φοβάται). Στο τέλος κάθε συνάντησης όμως του υπόσχεται ακόμα πιο πολλά τα οποία ποτέ δεν εκπληρώνει. Έτσι ο έρωτας του γίνεται πάθος και το πάθος του εμμονή. Θέλει το πρόσωπο ή αυτό που μπορεί να του δώσει; Ο Μπονουέλ γυρνάει την τελευταία του ταινία σφραγίζοντας την σουρεαλιστική πορεία του σαν σκηνοθέτης με κάτι όχι τόσο σουρεαλιστικό μα υπερβατό. Οι ήρωες δοκιμάζουν τις αντοχές τους και τις αντιδράσεις τους απέναντι σε μη φυσιολογικές συμπεριφορές. Οι καταστασείς, πραγματικές μα τραβηγμένες από τα μάλλια. Κάπου εκεί ερχόμαστε να δούμε και το ότι ο άνθρωπος θέλει να εξουσιάζει, ακόμα και στις σχέσεις του με άλλους ανθρώπους που είναι ιδιαίτερες. Παράλληλα βλέπουμε και πώς η καταπίεση που δέχεται η ερωτική επιθυμία τρελαίνει τον άνθρωπο όταν πάει να εκπληρωθεί με τον πιο απλό τρόπο, πόσο δυσανάγνωστη είναι τελικά στην πράξη. Ο θεατής τα θεωρεί όλα αυτονόητα και δεν μπορεί να κατανοήσει την άλογη συμπεριφορά των ηρώων. Και οι δύο ήρωες δεν ξέρουν τι θέλουν και όταν κάνουν ένα βήμα μπλέκονται ακόμα περισσότερο στις επιθυμίες τους. Απατώντας στο τελευταίο ερώτημα πιο πάνω το οποίο έθεσε και η ηρωίδα του έργου ερχόμαστε να δούμε ότι καταλήγουμε να θέλουμε αυτό που μπορεί να μας δώσει ένα πρόσωπο. Απόδειξη το πόσο απρόσωπο είναι τελικά αυτό το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου αφού παρουσιάζεται από δύο πρωταγωνίστριες και από το ότι ο Ματέο προκειμένου να αποκτήσει αυτό που θέλει ξεφτιλίζεται, πονάει. Ο αγώνας του καταντάει μάχη ενάντια σε κάτι που όλο γίνεται και πιο σκοτεινό. Ενάντια σε κάτι αντίθετο του εαυτού του, έναν εαυτό που ίσως και ο ίδιος να μην μπορεί να χαρακτηρίσει αφού συχνά υπερβαίνει την μέση ανθρώπινη συμπεριφορά. Γίνεται τελικά σύγκρουση δύο ομοιότροπων συμπεριφορών μα όχι και χαρακτήρων. Η άνθρωπινη ύπαρξη κατά τον σουρεαλιστή σκηνοθέτη ψάχνει συνέχεια κάτι το οποίο όλο και απομακρύνεται όσο κοντεύει να το φτάσει. Και η τρέλα δημιουργείται όταν η απόσταση παραμένει ταυτόχρονα η ίδια και η ύπαρξη έρχεται να το συνειδητοποιήσει.




Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Πατέρας Αφέντης



Padre Padrone

Πρώτη ταινία απο αδερφούς Ταβιάνι που βλέπω.Τελικά η ταινιοθήκη απο τις εφημερίδες είναι χρήσιμη για μοναχικές Κυριακές.

Directors:Paolo Taviani
Vittorio Taviani
Writers:Gavino Ledda (book)
Paolo Taviani (writer)
Release Date: 1977

Υπόθεση-Η ιστορία ενός μικρού παιδιού(O Gavinο,είναι αληθινή ιστορία) που ο πατέρας του το παίρνει απο το δημοτικό για να τον πάει να ζήσει στο βουνό και να ζήσει στη στάνη ώστε να πάρει τα ηνία του βοσκού.Το παιδί μένει μέχρι τα 20 του χρόνια εκεί με τον πατέρα του να του συμπεριφέρεται σαν αφέντης(όπως και σε όλη την οικογένια άλλωστε) και η μετέπειτα απόφαση να τα φέρει τούμπα όλα αυτά ξεκινόντας τις σπουδές του παρα την απαγόρευση του πατέρα του.

Η ζωή της υπαίθρου στη Σαρδηνία,οι παλιές αρχές με την αντροκρατία και τον πατέρα αρχηγό και οι μηδαμινές επιλογές των μελών της οικογενίας που καθορίζονται απο τον υποτίθεται πατέρα-διάνοια σκιαγραφούνται πάρα πολυ καλά στο αριστούργημα των αδερφών Ταβιάνι που πήρε αρκετά βραβεία στην εποχή του.Βίαιο απο όλες τις απόψεις παρουσιάζει κυρίως πως ένας αγράμματος-''λοβοτομημένος'' νέος μπορεί να συνεχίσει και να έχει θέληση για γνώση και τη δύναμη να πάρει τη ζωή στα χέρια του απο τον ίδιο του τον πατέρα.Διφορούμενα αισθήματα δημιουργούνται για τον πατέρα,απο τη μία απέχθεια και απο την αλλή συγκατάβαση εντασοντάς τον στην εποχή και στον τόπο που γίνονται.Τις σκηνές με κότες κατσίκες γαιδάρους κλπ μόνο απο ιταλική ταινία τις περιμένεις!