Σκηνοθέτης: David Lynch
Σενάριο: John Roach, Mary Sweeney
Προβλήθηκε: 1999
Είδος: Κοινωνικό
Η ταινία αφηγείται την αληθινή ιστορία του Alvin Straight, ενός ηλικιωμένου ανθρώπου. Ο Αλβιν ζει στην Άιοβα μαζί με την κόρη του. Είναι 73 ετών. Μια μέρα τηλεφωνούν σπίτι του και του λένε ότι ο αδερφός του που ζει 360 μίλια μακριά έπαθε εγκεφαλικό. Ο Άλβιν αποφασίζει να πάει με την μηχανή που κόβει το γρασίδι κι ένα κινητό τρέηλερ να βρει τον αδερφό του, με τον οποίο έχουν να μιλήσουν 10 χρόνια.
Η ταινία επικεντρώνεται στο ταξίδι του Άλβιν και στους ανθρώπους που συναντάει. Μέσα από αυτές τις επαφές ο Άλβιν διαγράφει ένα μέρος του εγωισμού του κάθε φορά γιατί συναντάει και θυμάται τον εαυτό του στο παρελθόν ενώ ταυτόχρονα δίνει κι αυτός τα δικά του μαθήματα. Στην πρώτη του διανυκτέρευση στα χωράφια της Άιοβα, συζητάει με μια νεαρή κοπέλα που είναι έγκυος και το έχει σκάσει από το σπίτι της. Σ' αυτή την γλυκιά συζήτηση βλέπουμε την αξία της οικογένειας και πόσο απλουστευμένα μπορεί ν' αγαπήσει κανείς τους συγγενείς του. Η κοπέλα θα εκτιμήσει το παιδί που κουβαλάει, την ανησυχία του φίλου της και των γονιών της και θα θυμήσει στον Άλβιν ότι κι αυτός είχε κάποτε παιδιά, γυναίκα, οικογένεια. Μια οικογένεια που θα συναντήσει και θα τον βοηθήσει να φτιάξει την μηχανή του θα τον κάνει να θυμηθεί τις συνθήκες με τις οποίες ζούσε στον πόλεμο, το πόσο παράλογες είναι αυτές οι καταστάσεις και πως τον έχουν στιγματίσει. Παράλληλα θα κάνει δυο αδέρφια ν' αγαπηθούν καθώς τους λέει πως ένας αδερφός είναι πάντα ένας αδερφός. Ό,τι κι αν γίνει. Υπενθυμίζοντας έτσι στον εαυτό του τον στόχο του. Αργότερα θ' ανταλλάξει απόψεις με νέα παιδιά για το πως είναι να είσαι νέος, γέρος, από δύο οπτικές γωνίες.
Η σκηνή στο μπαρ είναι εκπληκτική. Επίσης το κλείσιμο της ταινίας ήταν φοβερό... Ο Άλβιν έφερε στην ζωή του το όνειρο του, μια στιγμή από το παρελθόν που τόσο αγαπούσε. Τέλος είναι χαριτωμένα νοσταλγικό να βλέπεις τους νέους ποδηλάτες να προσπερνάνε τον Άλβιν, τα μεγάλα τρακτερ το ίδιο, αλλά και τον Άλβιν να συνεχίζει ακάθεκτος. Είναι τρομερό πώς μέσα από ένα τάξιδι ξεδιπλώνεται ένας άνθρωπος, πώς βλέπεις το τι είσαι, το παρελθόν σου, μέσα από έναν στόχο, από κάτι μελλοντικό. Καθόλου συντηρητική η ταινία, αν σκεφτεί κανείς πως κάποια στιγμή όλοι θέλουμε να δούμε απλά κι όμορφα πράγματα, ειδικά από έναν άνθρωπο που μας έχει συνηθίσει σε αναζητήσεις του υποσυνείδητου. Μετά την Χαμένη Λεωφόρο, βλέπουμε μια άλλη αναζήτηση, σ' έναν άλλο δρόμο. Δεν είναι ένας τόπος αγγελικά πλασμένος ο κόσμος μας, δεν θέλει να πει κάτι τέτοιο, απλά μερικές φορές μπορούμε να δούμε την καλή πλευρά των ανθρώπων, την αγνή, καθημερινή, που μπορεί ν' αγαπήσει. Πολλά νοήματα, που βρίσκεις μέσα από τους διαλόγους, δίχως να είναι βαθύτερα- είναι πραγματικά. Απλά τα πράγματα, δείτε την, είναι καταπληκτική. Ο... Κέρουακ με ηλικιωμένους ήρωες και μια φωτογραφία άλλο πράγμα...
