Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Shadows and Fog

Διάβασα ότι η συγκεκριμένη ταινία του Woody Allen είναι φόρος τιμής στον γερμανικό εξπρεσιονισμό και στον Φραντς Κάφκα και δε μπόρεσα ν' αντισταθώ. Δεν είναι από τις γνωστές του και την δόξα της δεκαετίας την έχει πάρει το Bullets Over Broadway. Δικαίως, αλλά όταν σου λένε ότι έχει βάλει κάποιες αγάπες σε μια ταινία, δε μπορεί να μη γίνει ενδιαφέρον. Αγαπημένες παραμένουν το Manhattan και το Purple Rose of Cairo.

Σκηνοθέτης: Woody Allen
Σεναριογράφος: Woody Allen
Προβλήθηκε: Μάρτιος 1992
Είδος: Κωμωδία, Μυστηρίου


Ένας κατά συρροήν δολοφόνος σκοτώνει τα θύματά του τη νύχτα, όταν πέφτει η ομίχλη. Απηυδισμένοι οι πολίτες, αποφασίζουν να οργανωθούν και να τον πιάσουν μόνοι τους. Μέσα σ' όλους οργανώνουν κι έναν λογιστή, ο οποίος μη ξέροντας το σχέδιο καταλήγει μέχρι και για ένοχος να κατηγορηθεί. Τη νύχτα εκείνη όμως περιπλανιέται και μία κοπέλα από ένα τσίρκο που έχει παρατήσει τη σχέση της επειδή την απατούσε. Αφημένοι από τη μοίρα, συναντιούνται και προσπαθούν να προστατευτούν, αλλά και να βρουν τον δολοφόνο με κωμικοτραγικές εξελίξεις.
Το σκηνικό είναι ατμοσφαιρικό. Παντού υπάρχει ομίχλη, τα σοκάκια είναι λιτά με λάμπες και πλακόστρωτους δρόμους να κάνουν έντονη την παρουσία τους. Ο δολοφόνος κινείται αργά, σκιές ξεπροβάλλουν από παντού και επιβλητικές φωτογραφίες δημιουργούνται με την απλότητα του ασπρόμαυρου. Άκρως εξπρεσιονιστικό το τοπίο, γινόταν άνετα θεατρικό.
Ο ήρωας μας πάλι, είναι ένας κακομοίρης λογιστής που εξαρτάται από το αφεντικό του κι έχει μια πιεστική σπιτονοικοκυρά και μια αδιάφορη αρραβωνιαστικιά. Νευρικός Γουντιαλενικός χαρακτήρας, δίχως να γνωρίζει τι πρέπει να κάνει, αλλά να θεωρείται αυτονόητο, περιτριγυρίζεται από ανθρώπους που ακολουθούν πιστά τα σχέδια και τα προγράμματά τους, χωρίς τη λογική. Πάντα βέβαια βρίσκει την άκρη με τον δικό του κωμικοτραγικό τρόπο. Και υπάρχει ο Κάφκα, αλλά μέσα από τη ματιά του Γούντι Άλεν δεν ξεφτιλίζεται, απλά διακωμωδείται και πηγαίνει στον δικό του νευρικό και με υπαρξιακές ανησυχίες (ρομαντισμοί τύπου Μανχάταν) κόσμο. Μ' ένα επικό κι ευχάριστο τέλος η διάθεση φτιάχνει και ξέρεις πως έχεις δει Γούντι Άλεν, που δεν έχει παρασυρθεί από τις επιρροές του, αλλά τις έχει φέρει στα μέτρα του και σ' έχει κάνει να τις εκτιμήσεις ακόμα περισσότερο. Μου διέγειρε τόσο τη φαντασία που καθώς την έβλεπα σκεφτόμουν τους δολοφόνους από τα film noir, αλλά και τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη.

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Κινηματογραφικά Δίδυμα

Πήρα θάρρος με τις Γυναίκες της Disney και σκέφτηκα να γράψω για αγαπημένα και κλασσικά/καλτ δίδυμα. Αιτία ο Timon και ο Pumbaa! Επειδή βλέπω μας διαβάζει κόσμος, αν θέλετε, πείτε κι εσείς κανά δίδυμο, γιατί προφανώς θα ξεχάσω πολλά. Είχα σκεφτεί να γράψω για το ντουετάκι από Manhattan (Woody Allen, Diane Keaton) και The Odd Couple (Jack Lemmon, Walter Matthau), αλλά σ' αυτά τα δίδυμα έδεσε περισσότερο η χημεία των ηθοποιών, όχι τόσο οι χαρακτήρες -αν και οι δεύτεροι ήταν αξιομνημόνευτοι στις εν λόγω ταινίες. Συνεργάστηκαν και σε κάμποσες κιόλας. Για κάποιο λόγο βέβαια, θεωρώ χαζή την ανάρτηση αυτή και θα επανέλθω με ταινία. Για πάμε.

Timon & Pumbaa (Lion King)


Από τα καλύτερα δίδυμα στον κινηματογράφο και ειδικά στα κινούμενα. Βέβαια, μιλάμε για την καλύτερη ταινία της Disney. Ο Timon λοιπόν είναι ένα νευρικό σουρικάτα και ο Pumbaa ένα καλοσυνάτο αγριογούρουνο. Ο πρώτος είναι ο αρχηγός, ο φαινομενικά έξυπνος, έχει μια απάντηση ένα σχέδιο για όλα. Δίνει διαταγές στον Pumbaa, στον οποίο όμως είναι γατζωμένος, κυρίως για να προστατεύεται. Μπορεί να μην το δείχνει, αλλά τον υπεραγαπά. Ο Pumbaa από την άλλη είναι αγαθός, με καλές προθέσεις κι έχει κάποιες φοβερές αναλαμπές, τις οποίες ο Timon, είτε απορρίπτει, είτε παρουσιάζει ως δικές του ιδέες. Και οι δύο είναι αυτό που λέμε απόκληροι και περιθωριακοί της κοινωνίας(χωρίς να παρουσιάζεται αρνητικά στην ταινία), ζουν νομαδικά, έχοντας ο ένας τον άλλον, ισχυρίζονται ότι πατρίδα τους είναι η γη και είναι της απόψης ότι δεν πρέπει να υπάρχουν έννοιες... Hakuna Matata δηλαδή!

Woody & BuzzLightyear (Toy Story)


Από το λατρεμένο Toy Story, την πρώτη ολοκληρωτικά ψηφιακή ταινία της Disney σε συνεργασία με την Pixar, γνωρίσαμε τον Woody και τον Buzz. Ο Woody είναι το αγαπημένο παιχνίδι του Andy, ένας cowboy και τα υπόλοιπα παιχνίδια τον έχουν σαν αρχηγό μέχρι που στα γενέθλια του Andy, έρχεται ο space ranger, BuzzLightyear, ο οποίος όμως νομίζει ότι είναι πραγματικός διαστημάνθρωπος και όχι παιχνίδι. Λόγω των δυνατοτήτων του, κλέβει τη δόξα από τον Woody, αλλά και την θέση στην καρδιά του Andy και στην προσπάθεια του δεύτερου να πάρει πίσω τη θέση του, χάνονται στον έξω κόσμο και πλέον οι δύο αντίπαλοι πρέπει να συνεργαστούν για να γυρίσουν πίσω. Έχουν έναν ηρωισμό κι ένα τσαγανό γενικότερα. Και οι δύο είναι αυτό που λέμε "αρχηγοί", επομένως η κόντρα είναι έντονη, τσακώνονται συνεχώς, αλλά στο τέλος πάντα τα βρίσκουν.

Shrek & Donkey (Shrek)


Από τις αγαπημένες μου ταινίες κινουμένων σχεδίων. Ο Σρεκ, ο πρωταγωνιστής μας, είναι ένα τέρας (Ogre το λέει το καλό μας google, εγώ δε τα ξέρω αυτά όμως) το οποίο ζει στον βάλτο του και θέλει την ησυχία του γενικώς. Αυτή του την ησυχία διάφοροι χαρακτήρες από παραμύθια, όπως ο γάιδαρος που έρχονται να ζήσουν στον βάλτο του, επειδή τους διώχνει ο πρίγκιπας από το βασίλειο. Ο μουρτζούφλης Σρεκ πρέπει να πάει να βρει τον πρίγκιπα και ο νευρικός, αγχώδης κι ανασφαλής γάιδαρος του πιάνει φιλίες στο ταξίδι του. Γενικότερα ο γάιδαρος είναι ο μπελάς της υπόθεσης και ο Σρεκ αυτός που θέλει να ξεμπερδεύει. Με διαφορετική ιδιοσυγκρασία και διαφορετικά μυαλά, ο Σρεκ και ο γάιδαρος πρέπει να σώσουν πριγκίπισσες, να αντιμετωπίσουν δράκους, πλεκτάνες κι όλα αυτά δε μπορούν να γίνουν από κανέναν σωστά λόγω της απροθυμίας του πρώτου και της αδυναμίας του δεύτερου. Αλλά στο τέλος πάντα τα καταφέρνουν και-προφανώς-τα βρίσκουν... Και κάπου εδώ τελειώνω με τα κινούμενα.

Gomez & Morticia (Addams Family)


Όπως φαίνεται κι από την φωτογραφία θα σταθώ στην ταινία, γιατί τα cartoon και τη σειρά δε τα έχω τιμήσει. Οικογένεια Ανταμς λοιπόν, λατρεμένοι χαρακτήρες με το τέ-λει-ο ζευγάρι της οικογένειας, την Μορτιτσία και τον Γκομέζ. Ο Γκομέζ είναι ένας περήφανα αποτυχημένος δικηγόρος. Κατάγεται από την Ισπανία, είναι πάμπλουτος χωρίς να τον νοιάζει ιδιαίτερα, εκκεντρικός και με πολλή αυτοπεποίθηση. Το κυριότερο όμως είναι ότι είναι τρελά ερωτευμένος με τη γυναίκα του, Μορτιτσία. Δείχνει συνέχεια τον έρωτα του -παθιασμένα- και την αποκαλεί Cara mia. H Μορτιτσία είναι πιο χαμηλών τόνων και ήρεμη. Η εμφάνιση της υπονοεί ότι είναι βαμπιρ και γνωρίζει μαγεία. Δεν δείχνεται όσο ο Γκομεζ και δεν λέει πολλά, αλλά είναι έξυπνη και σοφή και όλοι στην οικογένεια υπακούν στις επιθυμίες. Υπεραγαπάει κι αυτή με τη σειρά της τον Γκομεζ και τον αποκαλεί Mon cher. Το αστείο μ' αυτό το ζευγάρι είναι ότι, ενώ ότι ο Γκομέζ είναι αγαθός, ευχάριστος, ικανοποιημένος με τα πάντα, δείχνει τη χαρά του και η Μορτιτσία με μια πραότητα προσεγγίζει οτιδήποτε αφορά το θάνατο και το κακό-χωρίς να είναι ουσιαστικά κακιά, αγαπιούνται παράφορα και υπόσχονται ο ένας στον άλλον να σαπίσουν μαζί στην αιωνιότητα.

Mulder & Scully (X-Files)


Οι γνώσεις μου γύρω από τα X-Files είναι περιορισμένες, αλλά απολαμβάνω να βλέπω, ακόμα κι αν δε γίνεται συχνά. Απλά δε μου έκανε να τους παραλείψω. Κι ας κάνουμε τα στραβά μάτια επειδή είναι σειρά. Η πιο πολυσυζητημένη και καλτ σειρά των 90's και σίγουρα από τις πιο αγαπημένες του κοινού. Η Σκάλη, γιατρός, καλείται να δουλέψει στο FBI και γίνεται συνεργάτης του ιδιότροπου Μόλντερ. Μαζί ερευνούν παραφυσικά γεγονότα. Ο Μόλντερ είναι πεπεισμένος πως υπάρχει μια διαφορετική αλήθεια από αυτή που θέλουν να πιστεύουμε και είναι παθιασμένος ν' αποδείξει πως η λογική-όπως την έχουμε στο μυαλό μας-κάνει λάθος πολλές φορές. Θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε συνομοσιολόγο σε πρώτη φάση. Η Σκάλη, από την άλλη, έχοντας σπουδάσει θετικές επιστήμες, είναι καθαρά ορθολογίστρια και η φωνή της λογικής και ποτέ δεν πιστεύει τις θεωρίες του Μόλντερ. Βέβαια, ο Μόλντερ είναι αυτός που συνήθως βγαίνει αληθινός. Με τον καιρό η Σκάλη τον εμπιστεύεται. Προφανώς υπάρχει και love story, αλλά ποτέ δε στάθηκαν σ' αυτό οι δημιουργοί του για να προσεγγίσουν το κοινό. Είναι απλά καλτ να βλέπεις δύο τόσο διαφορετικούς κόσμους να συνεργάζονται, να προσεγγίζουν ο καθένας με τον τρόπο του υποθέσεις και τελικά να συμπαθιούνται τόσο και πάντα να καταφέρνουν να τα βγάζουν πέρα.

Murtaugh & Riggs (Lethal Weapon)


Ανάλαφρο και αξιοσημείωτο δίδυμο. Γενικά το "Φονικό Όπλο" είναι περισσότερο σάτιρα προς τις μπατσοταινίες, παρά μπατσοταινία. Όπως το πάρει κανείς βέβαια, απολαυστικό κι από τις δύο όψεις είναι! Ο Murtaugh έχει το προφιλ του κλασικού Αμερικανού πολίτη-όπως παρουσιάζεται στις ταινίες- και είναι και μπάτσος. Ήσυχος γενικά, έχει κλείσει τα 50 κι ανησυχεί για τα γεράματα. Του στέλνουν συνεργάτη τον νέο Riggs, για να τον βοηθήσει σαν παλαιότερος, ο οποίος είναι αυτοκαταστροφικός κι έχει προβλήματα θυμού επειδή δε μπορεί να ξεπεράσει το θάνατο της γυναίκας του. Οι υποθέσεις δε μας νοιάζουν, όσο βλέπουμε όπλα καταστροφές κι εμπόρους ναρκωτικών και νταβατζήδες να γίνονται κομμάτια. Το δίδυμο είναι φοβερό. Ο Murtaugh συνοδεύει περισσότερο τον Riggs, ο οποίος πάντα κάνει το χαμό. Συνήθως του βγαίνει ο ώμος πχ. Μέσα από την τριβή που έχουν λόγω διαφορετικής ηλικίας, διαφορετικών εμπειριών και ιδιοσυγκρασίας, μαθαίνουν τη συνεργασία και τη φιλία. Ειδικά ο Riggs, αποβάλλει τον αυτοκαταστροφικό εαυτό του και γίνεται οικογένεια του Murtaugh.

Jules Winnfield & Vincent Vega (Pulp Fiction)


Πολυαγαπημένη ταινία το Pulp Fiction. Έχει λατρευτεί για τους χαρακτήρες του, μέσα στους οποίους είναι οι κύριοι που αναφέρουμε. Δουλεύουν και οι δύο για έναν γκάνγκστερ και είναι, αυτό που λέμε κι εννοούμε, συνεργάτες. Ο πρώτος έχει βίτσιο να λέει αποσπάσματα από τη Βίβλο και ο δεύτερος είναι συνειδητά διεφθαρμένος για να τον ενδιαφέρει οτιδήποτε. Δε μπορώ να πω ότι ψυχογραφεί ο Ταραντίνο τους χαρακτήρες αυτούς, απλά βλέπουμε τα ευτράπελα μιας υπόθεσης που αναλαμβάνουν. Δεν έχουν επικοινωνία μεταξύ τους, ασχολούνται με τη δουλειά που τους ανατίθεται, αλλά συχνά έχουν διαφωνίες περί σωστού και λάθους πχ, με τον Winnfield να είναι πιο συντηρητικός και τον Vega αδιάφορο προς οτιδήποτε. Περπατάνε κι έχουν στυλ, όπως όλοι οι Ταραντινοχαρακτήρες, απλά αυτοί πάνε μαζί, ξελασπώνουν και είναι τα κουλ σκυλάκια ενός γκανγκστερ.

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Οι γυναίκες της Disney

Έχω μία ιδιαίτερη αγάπη για την Disney από μικρή, ειδικά με τις ηρωιδές της, οι οποίες με πορώνανε όσο προχωρούσε ο καιρός, μέχρι και τώρα που είμαι 19 ετών. Πρόσφατα πέτυχα και στο meh.ro μια φωτογραφία μ' ένα χρονοδιάγραμμα που περιγράφει επιγραμματικά την εξέλιξη των "πριγκιπισσών" και μου 'χει καρφωθεί στο μυαλό. Ίσως επειδή δικαιολογήθηκε η μέχρι και σήμερα πόρωσή μου. Ήθελα από καιρό να ξεκινήσω διαφορετικές αναρτήσεις, έχουν αρχίσει κι οι ζέστες, οπότε να 'μαστε.

1937-Χιονάτη


Από το γνωστό παραμύθι, με επικρατέστερη την εκδοχή των Αδερφών Γκριμ, έρχεται η Χιονάτη, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Disney. Η Χιονάτη είναι μια πανέμορφη πριγκίπισσα με άσπρο δέρμα, μαύρα μαλλιά και κόκκινα χείλη, που την ζηλεύει η κακιά της μητριά για την ομορφιά της και αποφασίζει να την σκοτώσει. Μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες η Χιονάτη ζει σ' ένα δάσος με 7 νάνους που την προσέχουν. Η κακιά βασίλισσα τελικά της δίνει ένα δηλητηριώδες μήλο και η Χιονάτη πέφτει σε βαρύ λήθαργο. Όταν την βλέπει ένας πρίγκιπας στο φέρετρο, την ερωτεύεται κεραυνοβόλα και με το μαγικό του φιλί, την φέρνει στη ζωή. Η πριγκίπισσά μας λοιπόν είναι αναμφισβήτητα πανέμορφη (καθρεύτη, καθρευτάκη μου ποια είναι η ομορφότερη απ' όλες?) και βρίσκεται εκεί, αβοήθητη και αθώα να την σώσει ο πρίγκιπας από το κακό που την έχει βρει χωρίς να φταίει. Πρόθυμη να βοήθησει, απονήρευτη και καλόβουλη βρίσκεται θύμα στη βούληση των κακών. Αλλά φυσικά, ο καλός πρίγκιπας και η "θεία" δικαιοσύνη βάζουν τα πράγματα στη φυσική τους θέση.


1950 - Σταχτοπούτα


Η επόμενη γνωστή πριγκίπισσα της disney είναι η Σταχτοπούτα. Η Σταχτοπούτα είναι κόρη ενός χήρου που ξαναπαντρεύεται μία σκληρή και κακιά γυναίκα. Μαζί της αποκτάει δύο κόρες, οι οποίες μαζί με την μητέρα τους, εκμεταλλεύονται την Σταχτοπούτα και την αναγκάζουν να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού. Μια μέρα ο πρίγκιπας καλεί όλες τις κοπέλες από το βασίλειο σε χορό για να διαλέξει σύζυγο. Οι αδελφές της Σταχτοπούτας της απαγορεύουν να πάει κι εκείνη απελπίζεται μέχρι τη στιγμή που κάνει την εμφάνιση της η καλή νεράιδα, η νονά της και μεταμορφώνει την Σταχτοπούτα η οποία πηγαίνει στον χορό και εντυπωσιάζει τον πρίγκιπα. Φεύγει όμως νωρίς και ο πρίγκιπας την επόμενη να την βρει παίρνει το γοβάκι που της έφυγε κι αρχίζει να το δοκιμάζει σε όλες τις κοπέλες μέχρι να την βρει. Η Σταχτοπούτα γίνεται πριγκίπισσα και συγχωρεί τις αδελφές της. Έχει γίνει ήδη φανερή η εξέλιξη του προτύπου. Η πρωταγωνίστρια μας είναι από χαμηλή κοινωνική τάξη, αλλά παντρεύεται τον πρίγκιπα επειδή είναι όμορφη και κυρίως καλή, πράγμα που αποδεικνύεται όχι μόνο από την ανοχή της, αλλά κι επειδή συγχώρησε όσα της έκαναν οι αδελφές της. Και η Χιονάτη είναι καλή, αλλά η Σταχτοπούτα έχει ενεργότερο ρόλο και αποδεικνύει έμπρακτα την καλοσύνη της. Ονειρεύεται σαν τις άλλες κοπέλες, αλλά είναι σεμνή.

1959- Η Ωραία Κοιμωμένη


Ίσως το πιο κλασικό έργο της Disney με τις περισσότερες θαυμάστριες, η ωραία κοιμωμένη είναι η πλέον κλασσική. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα κάνουν ένα όμορφο κοριτσάκι και στην γιορτή για τη γέννησή της καλούν τους πάντες εκτός από την κακιά μάγισσα η οποία για να τους εκδικηθεί, ρίχνει κατάρα στην μικρή, ν' ακουμπήσει ένα αδράχτι στα 16 της χρόνια και να πεθάνει. Οι καλές νεράιδες που είναι και νονές της, "ελαφραίνουν" την κατάρα και από θάνατο πάμε σε βαθύ ύπνο μέχρι να την ξυπνήσει το φιλί της αγάπης, κάτι το οποίο προσπαθούν να αποτρέψουν μεγαλώνοντας την μακριά από το παλάτι. Τελικά, δεν τα καταφέρνουν και η Αυγούλα... κοιμάται μέχρι τη στιγμή που έρχεται το πριγκιπόπουλο-το οποίο είναι συμφωνημένο από τους γονείς να την παντρευτεί-της δίνει το φιλί, καταστρέφει την κακιά μάγισσα, λύνει τα μάγια και την παντρεύεται. Ενώ είχαμε κάνει ένα καλό βήμα με την Σταχτοπούτα, η Ωραία Κοιμωμένη μας χαλάει λίγο την πορεία πηγαίνοντάς μας πίσω, αλλά πάντα στο ιδεατό της εποχής. Η Αυγούλα μαθαίνει να ζει χωρίς πολυτέλειες- δεν είναι άλλωστε το πεπρωμένο της- και ν' αγαπά τη φύση. Είναι ευγενική, ονειροπόλα και ζει στην άγνοια. Το γεγονός ότι ο πρίγκιπας δεν είναι "από μηχανής θεός", αλλά προορίζεται για γαμπρός της από τους γονείς τους, χωρίς αυτό όμως να έχει σημασία αφού κι αυτός την ερωτεύεται χωρίς να ξέρει ποια είναι είναι ένας πρωτότυπος συνδυασμός και άξιο αναφοράς το ότι η Αυγούλα ερωτεύται κάποιον χωρίς να την προσελκύει η ευγενική του καταγωγή, αλλά η θύμηση από το όνειρο, από έναν ιδεατό κόσμο. Αρκετά ρομαντική.

1989 - Άριελ, η Μικρή Γοργόνα


Κάνουμε ένα άλμα 30 χρόνων, αλλά δε βρίσκω κάτι άξιο αναφοράς σε πρωταγωνιστικό ρόλο και που να μην είναι (μόνο) ζώο. Ίσως να κάνω ξεχωριστή ανάρτηση γι' αυτούς! Η Μικρή Γοργόνα είναι εμπνευσμένη από το παραμύθι του Άντερσεν με τον ίδιο τίτλο, αλλά σε αρκετά πιο αισιόδοξη εκδοχή. Η Άριελ είναι η πριγκίπισσα γοργόνα του βυθού και θέλει να γνωρίσει τον κόσμο των ανθρώπων. Ερωτεύεται τον πρίγκιπα Έρικ που σώζει από βέβαιο θάνατο και η μάγισσα Ούρσουλα την μεταμορφώνει σε άνθρωπο προκειμένου να τον κατακτήσει, αλλά με τους δικούς της περιοριστικούς όρους: σε τρεις μέρες η Άριελ πρέπει να πάρει το φιλί της αγάπης από τον πρίγκιπα και να τον κερδίσει, αλλιώς θα ξαναγίνει γοργόνα και θ' ανήκει στην Ούρσουλα. Συν τοις άλλοις είναι μουγκή και δε μπορεί να εκφράσει την αγάπη της, αλλά ούτε και να του τραγούδησει (η φωνή της Άριελ είχε γοητεύσει τον πρίγκιπα). Η Ούρσουλα μεταμορφώνεται σε άνθρωπο με τη φωνή της Άριελ για να μαγέψει και να παντρευτεί τον πρίγκιπα. Ακολουθεί μια σειρά περιπετειών όπου ο πρίγκιπας ανακαλύπτει την αλήθεια, η Ούρσουλα σκοτώνεται από τον πρίγκιπα, σώζει την Άριελ και ο πατέρας της την κάνει άνθρωπο για να μπορέσει να είναι μ' αυτόν που αγαπάει. Υπάρχει πλέον φανερή εξέλιξη της γυναίκας στην Disney. Η Άριελ έχει την περιέργεια μιας μικρής κοπέλας για ν' ανακαλύψει έναν κόσμο που δε γνωρίζει, παίρνει ρίσκα, κάνει επιπολαιότητες. Το κυριότερο είναι ότι σώζει τον άνθρωπο που αγαπάει, θυσιάζεται γι' αυτόν τόσο όταν δέχεται τους εξευτελιστικούς όρους της Ούρσουλας, αλλά και όταν αφήνει την οικογένειά της για να είναι μαζί του. Υπάρχει έντονη διαμάχη για την καρδιά ενός άντρα. Η Άριελ δεν μοιρολατρεί, ούτε είναι παθητικός δέκτης, αλλά προσπαθεί με κάθε μέσο να κερδίσει αυτό που θέλει, χωρίς να γίνεται όμως άδικη. Παράλληλα όμως δεν έχει αποκοπεί τελείως από το μοτίβο της απροστάτευτης αφού τόσο ο πρίγκιπας όσο και ο πατέρας της την βοηθάνε σε δύσκολες καταστάσεις που δεν μπορεί ν' αντιμετωπίσει μόνη της.

1991- Η Πεντάμορφη και το Τέρας


Δύο χρόνια μετά και συναντάμε μια πιο ώριμη εκδοχή της δυναμικής πριγκίπισσας. Ο λόγος φυσικά για την πολυαγαπημένη Μπελ, μια χαμηλών τόνων χωριατοπούλα που αγαπάει τα βιβλία και την θέλει ο αγροίκος του χωριού, κόρη ενός αξιαγάπητου εφευρέτη, που παγιδεύεται στον πύργο ενός τέρατος σ' ένα ταξίδι που κάνει. Η Μπελ αλλάζει θέση με τον πατέρα της που είναι γέρος κι εδώ ξεκινάει η περιπέτεια: το τέρας είναι ένας μαγεμένος κακομαθημένος πρίγκιπας, ο οποίος κάποτε είχε αρνηθεί την φιλοξενία σε μια γριά γυναίκα επειδή ήταν άσχημη, που όμως αποδείχτηκε μάγισσα και τον καταράστηκε να μείνει για πάντα τέρας, αν δεν βρει την πραγματική αγάπη μέχρι τα 21 του χρόνια. Κι αυτή φυσικά δεν είναι άλλη από την Μπελ. Η Μπελ λοιπόν έρχεται αντιμέτωπη με το τέρας, το οποίο όμως δεν είναι μόνο άσχημο στην εμφάνιση, αλλά έχει άσχημους τρόπους, είναι κλειστός χαρακτήρας και φυσικά το μαγεμένο του παλάτι-όλοι θυμόμαστε τον τικιτάκα και τον μεσιε φουφου! Εν τέλει, ερωτεύονται και η Μπελ σώζει το τέρας από την παγίδα που του έστησαν οι χωρικοί με πρώτο και καλύτερο τον αγροίκο, τον Γκαστόν που την θέλει γυναίκα του. Ετοιμοθάνατο το τέρας στην αγκαλιά της Μπελ, μεταμορφώνεται σε πρίγκιπα μετά από την εξομολόγηση της Μπελ πως τον αγαπά και λύνονται τα μάγια. Η Μπελ έχει λατρευτεί από πολλές ρομαντικές ψυχές που γνωρίζω και δεν είναι τυχαίο. Εκφράζει με μεγάλη απλότητα την μετριοφροσύνη, αλλά και τον δυναμισμό. Δεν είναι αυτό που λέμε αγγούρι... Σώζει το τέρας, αδιαφορεί για την εμφάνισή του, τον εξευγενίζει ουσιαστικά και τον ερωτεύεται χωρίς να γνωρίζει την καλή ή την κακή τροπή που μπορούν να πάρουν τα πράγματα. Ερωτεύεται με τους δικούς της όρους και το υπερασπίζεται. Ίσως η πρώτη κοπέλα που σώζει τον άντρα και που είναι πιο δυνατή από αυτόν. Όχι φυσικά ότι το τέρας είναι άβουλος και ηλίθιος. Σημαντική όχι μόνο η αυτοθυσία, αλλά αν τη συγκρίνουμε με τις προηγούμενες κοπέλες, ανήκει στην χαμηλότερη κοινωνική τάξη, χωρίς φιλοδοξίες για κάτι κοινωνικά ανώτερο, όπως η Σταχτοπούτα, μόνο πνευματικά-γι' αυτό και η αγάπη για τα βιβλία. Εδώ φαίνεται πεντακάθαρα η εξέλιξη του γυναικείου προτύπου.

1995 - Ποκαχόντας


Λίγα χρόνια μετά συναντάω άλλη μία πριγκίπισσα που λατρεύουν πολλές συνομίληκές μου, μιας και μ' αυτά μεγαλώσαμε κι εκφράζουν τον καιρό μας περισσότερο απ' ότι οι πορσελάνινες ηρωίδες. Από τα μεγάλα μου κολλήματα η Ποκαχόντας λοιπόν, πριγκίπισσα των Ινδιάνων, ερωτεύεται έναν Άγγλο κατακτητή που τελικά τον σώζει από το μίσος τόσο των δικών της ανθρώπων, αλλά και των δικών του που τον κυνηγούν επειδή δεν υπακούει. Επαναστατική η Ποκαχόντας, δεν κρίνει με βάση την καταγωγή και το χρώμα και δίνει ένα εξαιρετικό αντιρατσιστικό και για την διαφορετικότητα μήνυμα, μετά την Μπελ. Εδώ περνάμε από την εμφάνιση στην φυλή. Αγαπάει την φύση και τον τόπο της, αλλά κι έναν άντρα ο οποίος ούτε αυτός μπορεί να συμβιβαστεί με την επίθεση που κάνουν οι δικοί του και το όλο αποικιακό "στυλ". Η πιο χίπισσα απ' όλες, δρα για την ειρήνη μεταξύ των λαών που συγκρούονται, την αγάπη και την ισότητα κι αφήνει τα συναισθήματά της να την καθοδηγήσουν χωρίς όμως να την παρασύρουν, αφού στο τέλος αποφασίζει να μείνει με τους ανθρώπους της και να μην δράσει απερίσκεπτα και ίσως εγωιστικά. Απογοητευτική όσο δεν πάει η δεύτερη ταινία, κρατήστε την μακριά από παιδιά.

1996 - Η Παναγία των Παρισίων


Την Εσμεράλδα θα μπορούσα να την παραλείψω, αλλά την προτίμησα αντί της Γιασμίν, γιατί είναι η no. 1 λατρεία μου. Από το βιβλίο του Ουγκώ με τον ίδιο τίτλο λοιπόν, η Παναγία των Παρισίων έχει μήλο της Έριδος μια τσιγγάνα, την Εσμεράλδα που την ερωτεύεται ο άσχημος κοδονοκρούστης της Παναγίας των Παρισίων, ο Κουασιμόδος, τον λοχαγό της φρουράς, ο Φοίβος και την ποθεί ο ιερέας Φρόλω που θεωρεί πως η ελξή που του ασκεί είναι μαγεία και την κυνηγάει, ενώ παράλληλα έχει κάνει το ψυχοπαίδι του Κουασιμόδο, δούλο έπειτα από τύψεις όταν σκότωσε την τσιγγάνα μητέρα του. Η Εσμεράλδα μαθαίνει στον Κουασιμόδο τι σημαίνει ανεξαρτησία, να βλέπει πέρα από την ασχήμια του-κάτι που την ίδια δεν την ενδιαφέρει και τελικά επαναστατεί ενάντια στην εξουσία που του ασκεί ο Φρόλω και στον Φοίβο τον ασυμβίβαστο και με πάθος τρόπο ζωής, εντελώς έξω από τα στενά όρια που έχει μάθει ως στρατιωτικός. Είναι ανεξάρτητη σε γενικές γραμμές και δεν καταφέρνει να την σκλαβώσει ούτε ο έρωτάς της για τον Φοίβο, αλλά και ούτε και οι προσπάθειες του Φρόλω. Τελικά σώζει και φροντίζει τον Φοίβο και η ίδια σώζεται από τον Κουασιμόδο, έναν από τους πιο αγαθούς ήρωες που έχει δείξει ποτέ η Disney. Η Disney έχει αφήσει με μαεστρία πίσω της τις ταξικές διαφορές και σ' αυτό το σημείο έχει καταπιαστεί με τις εθνικές και της μικροδιαφορές στην αντίληψη και τον τρόπο ζωής. Η ηρωίδα είναι από τις πλέον ανεξάρτητες, θαμπώνει και κερδίζει τον θαυμασμό διαφορετικών ανθρώπων χωρίς να το επιδιώκει κι έχει κάτι να δώσει σε όλους τους. Το love story δε παίζει τόσο σημαντικό ρόλο σ'αυτή την περιπετειώδη ταινία της disney, αλλά συνυπάρχει μαζί με τα προβλήματα των ηρώων.

1998 - Μουλάν


Η Μουλάν είναι η πρώτη μου ανάμνηση από κινηματογράφο, αλλά και πάλι τέτοια γυναίκα δε θα μπορούσε να λείπει, αλλά και να μην κλείσει την ανάρτηση αυτή. Η Μουλάν είναι μια Κινέζα, ασυμβίβαστη, ανάξια για γάμο και οικογένεια, μπελάς κι ατσούμπαλη. Όταν οι Ούνοι επιτίθενται στην Κίνα, η Μουλάν μεταμφιέζεται σε άντρα και παίρνει την θέση του πατέρα της που είναι μεγάλος σε ηλικία για να μην πολεμήσει. Πιάνει φιλίες με διάφορους στρατιώτες, ερωτεύεται τον λοχαγό, αποκαλύπτεται το μυστικό της και τελικά σώζει την Κίνα από τους Ούνους με την ευστροφία, τις έξυπνες ιδέες της και την... ανδρία της. Στο τελός (προφανώς) υποκύπτει ο λοχαγός, ο αυτοκράτορας της Κίνας την συγχαίρει και η οικογένεια της την δέχεται πίσω. Το ωραίο με τη Μουλάν είναι ότι δεν μιμείται τ' αντρικά πρότυπα και την αντρική σκέψη. Έχει καθαρά προσωπική, δυναμική και -κυρίως για την αντιπαράθεση- γυναικεία σκέψη. Έχει αυτό που λέμε γυναικεία λογική, με την κατάλληλη δόση συναισθήματος. Οι άντρες την θαυμάζουν για τον ηρωισμό της, όχι μόνο επειδή έκανε την διαφορά σαν γυναίκα. Είναι αρκετά προσεγμένη ταινία και δε θίγει άσχημα τον ανδρισμό ή τις ικανότητες της γυναίκας.

...Και τώρα ξανακοιτάξτε την Χιονάτη!

Ένα μπράβο και στην Γιασμίν του Αλαντίν, που αψήφησε τους βασιλικούς νόμους και κανόνες κι ερωτεύτηκε τελικά ένα εργατόπαιδο, αλλά και στην προκλητική εμφάνιση της Μεγάρας, που τον πονεμένο και ίσως κακό της χαρακτήρα, εξομάλυνε η αγάπη για έναν άντρα.
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!!

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων

Και συνεχίζω με ταινίες από το Ταινιόραμα. Αυτή τη φορά με μια πολυσυζητημένη ταινία, που έχει λογοκριθεί αρκετά για την προβολή ξεκάθαρων ερωτικών επαφών. Αλλά δε θέλω να σταθώ μόνο σ' αυτό.

Σκηνοθέτης: Nagisa Oshima
Σεναριογράφος: Nagisa Oshima
Προβλήθηκε:
Απρίλιος 1977 (Η.Π.Α.)
Είδος: Δραματικό, Ερωτικό

Βρισκόμαστε στην Ιαπωνία πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Σ' ένα ξενοδοχείο πιάνει δουλειά μια πρώην πόρνη ως υπηρέτρια. Δεν περνάει πολύς καιρός και ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου την προσεγγίζει με αποτέλεσμα να ξεκίνησει μια θυελλώδης ερωτική σχέση. Η Sada Abe παθιάζεται με το αφεντικό της και ζητάει συνεχώς όλο και περισσότερο σεξ. Αυτός, υπάκουος και πρόθυμος κάνει ό,τι του ζητήσει. Φαίνονται ερωτευμένοι, αλλά το πάθος τους οδηγεί σε ακραίους πειραματισμούς προκειμένου να φτάσουν την απόλυτη ηδονή και τελικά στον θάνατο. Η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία που είχε σοκάρει την Ιαπωνία κατά την οποία η Sada Abe ήταν τόσο παθιασμένη με τον εραστή της που κατέληξε να τον σκοτώσει για να βρει την ηρεμία της, αλλά και να του κόψει τα γεννητικά του όργανα, τα οποία τύλιξε σ' ένα χαρτί και κουβαλούσε μαζί της μέχρι που την έπιασαν.
Το ζευγάρι δεν ενδιαφέρεται για τους γύρω του και κάνει σεξ υπό την παρουσία γκέισας, δεν σταματάνε ακόμα κι όταν τους σερβίρουν, δεν ενδιαφέρονται παρά μονάχα για το σεξ, δηλώνουν πως δεν τρώνε. Πάνω σ' αυτό, μου θύμισε τον Πλατωνικό μύθο του Αριστοφάνη στο Συμπόσιο σύμφωνα με τον οποίο οι άνθρωποι όταν χωρίστηκαν από τον Δία (ήταν ένας τέλειος άνθρωπος κάποτε) έψαχναν το άλλο τους μισό και όταν το έβρισκαν αγκαλιάζονταν χωρίς να τους νοιάζει τίποτ' άλλο μέχρι που πέθαιναν από ασιτία.
Υπάρχει μια γενικότερη σύζευξη έρωτα και θανάτου - που βλέπουμε να συνδυάζεται σε πολλά σημεία στην πορεία της σκέψης - η οποία φτάνει τα άκρα. Πρόκειται άλλωστε για δύο σημαντικά στάδια στη ζωή του ανθρώπου. Η επαλήθευση του συσχετισμού τους από τη ζωή απ' ότι καταλαβαίνω, κίνησε το ενδιαφέρον του σκηνοθέτη-σεναριογράφου και δημιούργησε την αυτοκρατορία των αισθήσεων.
Η ταινία όπως ανέφερα έχει λογοκριθεί για τις ερωτικές της σκηνές και απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες. Όποιος περιμένει να δει τσόντα, δε θα τη δει. Προφανώς και πρωταγωνιστεί το σεξ, αλλά πρόκειται για μια ερωτική σ χ έ σ η. Ο τρόπος με τον οποίο κλιμακώνεται η σχέση αυτή, που ξεκινάει από την πιο απλή ερωτική έλξη, καταστρέφει και οδηγεί στο θάνατο, είναι άρτια. Η κάμερα βρίσκεται εκεί και παρατηρεί. Δεν καταλαβαίνεις για πότε αρχίζει η σχέση και για πότε τελειώνει, αλλά σε κάνει να καταλάβεις -χωρίς "τσαπατσουλιές" - ότι ακολουθεί μία εξέλιξη, την οποία ίσως θα χαρακτήριζα κακή σε γενικές γραμμές, γιατί διαλύει τη ζωή και το μυαλό των ηρώων μέχρι την τελική τους καταστροφή.
Η σχέση αυτή, μπορεί να πάρει και άλλη διάσταση, την οποία δεν σκέφτηκα πολύ μέχρι που διάβασα αυτή εδώ την αναδημοσίευση http://contactiongr.blogspot.com/2010/06/32.html. Κι εννοώ το πολιτικό περιθώριο στο οποίο βρίσκονται οι πρωταγωνιστές. Και μόνο που για ένα λεπτό η κάμερα παρατηρεί τους στρατιώτες, σημαίνει πως τοποθετεί ένα πολιτικό πλαίσιο. Αυτό δεν το κάνεις αν δε θες να το συσχετίσεις με την ιστορία που περιγράφεις, έστω και στο ελάχιστο. Οι ήρωες περιθωριοποιήθηκαν -αναγκαστικά- από την ζωή που καταπίεζε τους ανθρώπους για χάρη της οργάνωσης και της τάξης. Ίσως η ακραία εξέλιξη τους ήταν αναλογικά ακραία με το πολιτικό σκηνικό της εποχής τους.


Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Μόνος εναντίον όλων

Πριν αρκετό καιρό είχα πάει με μια φίλη στο Dasein, στα Εξάρχεια, όπου η κινηματογραφική λέσχη του που λειτουργεί εκεί είχε προβολή το "Μόνος Εναντίον Όλων" του Gaspar Noe. Συνδέεται με το "Κρέας" και το "Μη Αναστρέψιμος" του ίδιου. Την ταινία προλόγιζε ο Γιάννης Οικονομίδης ("Σπιρτόκουτο", "Ψυχή στο Στόμα"). Μου άρεσε η γενικότερη κίνηση και το κλίμα. Το μέρος ήταν γεμάτο και δεν βλέπαμε καλά αλλά δεν πειράζει, άξιζε τον κόπο.

Σκηνοθέτης:
Gaspar Noe
Σεναριογράφος:
Gaspar Noe
Προβλήθηκε:
1999 (Γαλλία)
Είδος: Δράμα



Η ταινία είναι έκθεση και αφήγηση των περιπετειών ενός χασάπη - από τον ίδιο- που περιπλανιέται στην Γαλλία. Συνοπτικά μαθαίνουμε ότι τον πατέρα του τον είχαν σκοτώσει Ναζιστές, ότι έχει μια αυτιστική κόρη σε ίδρυμα της οποίας η μητέρα αυτοκτόνησε, ότι αναγκάστηκε να πουλήσει το μαγαζί του σε κάτι Άραβες και ότι μπήκε φυλακή για χάρη της κόρης του. Ξεκινάμε από την ζωή του μετά την φυλακή όμως: είναι με μια καταπιεστική, μίζερη γυναίκα που μένει μαζί της επειδή την έχει αφήσει έγκυο κι επειδή δεν έχει χρήματα να ζήσει μόνος του. Μαζί τους μένει και η μητέρα της. Σ' ένα βίαιο ξέσπασμα του ξυλοφορτώνει την γυναίκα αυτή με αποτέλεσμα να χάσει το παιδί της και με την συντροφιά ενός όπλου με τρεις σφαίρες μέσα πηγαίνει στο Παρίσι να βρει δουλειά και στέγη. Στην προσπάθεια του να βρει δουλειά έρχεται αντιμέτωπος με τους πλούσιους, τους απλούς εργαζόμενους, το κεφάλαιο.
Αφηγητής είναι ο χασάπης κι έτσι τον γνωρίζουμε καλύτερα. Μισάνθρωπος, με κακία για τον κόσμο, μια αίσθηση αδικίας και δίψα για ανταπόδωση κι εκδίκηση σε ό,τι του στέκεται εμπόδιο, σε ό,τι τον ενοχλεί και σε ό,τι τον καταπιέζει. Ο μόνος άνθρωπος που του έχει μείνει ν' αγαπάει και που έχει αγνή καρδιά είναι η κόρη του, η οποία όμως είναι αυτιστική και δε μπορεί να επικοινωνήσει μαζί της. Σε μια έκρηξη αντίδρασης και υπερβολικής αγάπης (;) ξεσπάει στην κόρη του- αλλά δε θα ήθελα να το "χαλάσω" λέγοντας περισσότερα.
Πώς η κοινωνία με την απρόσωπη ηθική της και την αδιαφορία της κάνει στην άκρη ανθρώπους, δεν τους δέχεται, τους αναγκάζει να συναναστραφούν με όμοιους περιθωριακούς και να ζήσουν μία χαμηλού βιωτικού επιπέδου ζωή. Μαζί με λίγη κακή τύχη έχουμε τον πρωταγωνιστή της ταινίας. Τι γίνεται όμως όταν αυτός ο άνθρωπος αποφασίσει να πάρει λίγες σφαίρες και να τις ονομάσει δικαιοσύνη; Να γυρίσεις τον χρόνο πίσω δε μπορείς, έχεις ήδη προσπαθήσει για τους τύπους να του βάλεις μυαλό και να τον πείσεις για το σωστό και το λάθος, το δίκαιο και το άδικο, και παρέα με μια δόση αντίδρασης, τον έχεις στρέψει ενάντια σε όλους.
Φεύγοντας είχα ανακατευτεί κάπως απ' όλη αυτή την ανθρώπινη αρρώστια και την ωμότητα της σκηνοθεσίας. Η ταινία είναι στα όρια του αριστουργήματος με χαρτί την ειλικρίνεια, την αμεσότητα και την (μισ)ανθρωπιά της. Είναι κοινωνική, γιατί αντιμετωπίζει πρόσωπο με πρόσωπο έναν περιθωριακό άνθρωπο, χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς να προσπαθήσει να μας κάνει να συμπαθήσουμε τον "κακό". Ο Gaspar Noe είναι γνωστός για το "Μη Αναστρέψιμος" και όχι για το "I Stand Alone" και λογικό, αφού αποφεύγει την καλλιτεχνική σκηνοθεσία για να απαλύνει την βία. Να αναφέρω ότι το είδος της ταινίας είναι Γαλλικός Εξτρεμισμός και απ' όσο ξέρω ο Gaspar Noe είναι από αυτούς που το έκαναν γνωστό.

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Οι τελευταίες μέρες της Σόφι Σολ

Ταινιόραμα, η τιτλοφορούμενη "Στίγματα Πολέμου" 15η μέρα είχε, μεταξύ άλλων, τις τελευταίες μέρες της Σόφι Σολ.

Σκηνοθέτης: Marc Rothemund
Σεναριογράφος: Fred Breinersdorfer
Προβλήθηκε: Οκτώβριος 2006
Είδος: Βιογραφικό, Δραματικό






















Η φοιτήτρια Σόφι Σολ και ο αδερφός της Χανς, είναι μέλη της αντιστασιακής οργάνωσης "Λευκό Ρόδο" στα τέλη του ΒΠΠ στην Γερμανία και δρουν ειρηνικά, προσπαθώντας ν' αλλάξουν και να αφυπνίσουν τον Γερμανικό λαό με τα λόγια και όχι με βίαιες πράξεις. Αποφασίζουν να μοιράσουν αντιστασιακά φυλλάδια στο πανεπιστήμιο, αλλά συλλαμβάνονται. Η ταινία περιγράφει τις τελευταίες μέρες της, από την σύλληψή της μέχρι την εκτέλεση της.
Η Σόφι Σολ έρχεται αντιμέτωπη με διοικητές αστυνομίας, κρατούμενους και γενικά την απόρροια του φασισμού. Μένει πιστή στις ιδέες της, δεν τρομάζει και είναι σίγουρη για την τελική δικαίωση των πράξεών της. Μπορεί να την εκτελούν, αλλά έτσι αποδεικνύεται ότι είναι δυνατότερα ο λόγος της, οι ιδέες της και η γαλήνια πίστη της από τον φασισμό του Χίτλερ και ότι οι Ναζί έχουν κάτι να φοβούνται. Χαρακτηριστική η σκηνή της δίκης όπου, απευθυνόμενη στο δικαστήριο, λέει "θα έρθετε σύντομα στη θέση μου".
Προσωπικά μετά από αυτή την ατάκα ήθελα να δω την Δίκη της Νυρεμβέργης για να δικαιωθώ ηθικά. Η ταινία είναι πολύ δυνατή, ο ορισμός του αντιπολεμικού δράματος. Από τις ταινίες που ταυτίζεσαι εύκολα και παθιάζεσαι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Είτε θες να κάνεις κι εσύ κάτι τόσο πιστό στης αρχές σου, είτε να δικάσεις τους Ναζί. Προφανώς και υπάρχει οπτική γωνία από τη στιγμή που πρόκειται για τη βιογραφία αντιστασιακού, αλλά δεν τερατοποιεί τους φασίστες, περισσότερο παραθέτει καταστάσεις, όσο τερατώδης κι αν είναι. Πιστεύω πως παίζει ρόλο το ότι η ταινία είναι Γερμανική, έχει δηλαδή κάτι προσωπικό, κάτι που την πονάει να πει. Αξίζει να σημειωθεί πως τόσο η Σόφι Σολ, όσο και η οργάνωση "Λευκό Ρόδο", υπήρξαν και δρούσαν ειρηνικά.
Όπως και να 'χει, η ταινία είναι από τις λίγες που μ' έχουν εντυπωσιάσει τελευταία, αρκετά "κινηματογραφική" με την ένταση της περιπέτειας, αν και δραματική και μ' έναν συνεχή
πολιτικό, κοινωνικό, ηθικό προβληματισμό.


Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Joint Security Area

Ο Chan-wook Park έχει καταλήξει να είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Πέρα από κάποιες γνωστές ταινίες του -πρώτες και καλύτερες αυτές που περιλαμβάνονται στην τριλογία της εκδίκησης- υπάρχουν κάποιες που, έχω την εντύπωση πως δεν έχουν την ίδια απήχηση, ενώ είναι εξίσου καλές. Το Joint Security Area είναι μια από αυτές.

Σκηνοθέτης:
Chan-wook Park
Σεναριογράφος: Seon-san Jeong, Hyeon-seok Kim, Mu-yeong Lee, Chan-wook Park, Sang-yeon Park (βιβλίο)
Προβλήθηκε: Σεπτέμβριος 2000 (Ν. Κορέα)
Είδος: Δραματικό, Πολεμικό





















Στην γη των συνόρων που χωρίζει την Νότια από την Βόρεια Κορέα δολοφονούνται δύο Βόρειοι από έναν Νότιο, σε Βόρειο έδαφος. Ο νοτιοκορεάτης ισχυρίζεται ότι τον απήγαγαν, ο Βορειοκορεάτης που επιβίωσε ισχυρίζεται ότι τους προκαλούσε. Την υπόθεση προσπαθεί να διελευκάνει μία Ελβετή-Κορεάτισσα στρατιωτικός, που είναι ουδέτερη, για να μην εξελιχθεί η κατάσταση σε σοβαρή εμφύλια διαμάχη. Τα στοιχεία την οδηγούν στο συμπέρασμα πως υπήρξε κι άλλο ένα άτομο που πάτησε τη σκανδάλη, αλλά όσες περισσότερες ερωτήσεις κάνει, τόσο λιγότερο μιλάνε οι ύποπτοι.
Κάνοντας ένα flash-back μαθαίνουμε ότι ο ένας Βορειοκορεάτης που σκοτώθηκε μαζί με αυτόν που επέζησε, είχαν βοηθήσει τον Νότιο που τους πυροβόλησε να σωθεί από μια νάρκη και σιγά σιγά έγιναν φίλοι, μαζί μ' έναν ακόμα Νότιο, φίλο του πρώτου. Όταν, κατά τύχη, τους ανακάλυψαν έγινε επεισόδιο κι αναγκάστηκαν να βγάλουν όπλα. Η λύση και η διαδικασία διελεύκανσης θα παίξει σημαντικό ρόλο τόσο για τους στρατιώτες, όσο και για την στρατιωτικό που ερευνά την υπόθεση.
Ένα εξαιρετικό πολεμικό δράμα, που εξετάζει τον πόλεμο μέσα από την πιο ανθρώπινη μεριά και με μια έξυπνη υπόθεση. Η φιλία και η εξέλιξή της είναι τόσο απλή, γίνεται ξεχωριστά από τον πόλεμο, αποδεικνύει πόσο απρόσωπος και παράλογος είναι, αλλά και πόσο καταστροφικός όταν εισβάλει στις ανθρώπινες σχέσεις και πόσο μεγάλο και σημαντικό μπορεί να καταλήξει να γίνει ένα "στρατευμένο" γεγονός.
Χαμηλών τόνων σκηνοθεσία, απλός παρατηρητής και "αφηγητής" ο σκηνοθέτης μας παραθέτει τα γεγονότα χωρίς να πάρει θέση, λέγοντας κάτι απλό όπως "ο πόλεμος είναι κακός" με την πιο ανθρώπινη και τραγική ιστορία.


Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Ταινιόραμα - 10η μέρα - Αφιέρωμα στον Τσέχικο Κιν/φο

Πάει πάνω από ένας χρόνος που έχει να γράψει κάποιος στο blog και απ' ότι βλέπω υπάρχουν επισκέψεις, πράγμα που πήρα ως αφορμή για ν' αρχίσω να ξαναγράφω. Ελπίζω να "επιστρέψουν" και οι υπόλοιποι bloggers. Καλώς σας (ξανα)βρήκα λοιπόν!
Αυτό τον καιρό στην Αθήνα συμβαίνει ένα όμορφο πολιτιστικό -ας πούμε- γεγονός. Ο κινηματογράφος "Άστυ" επί της οδού Κοραή φιλοξενεί το ονομαζόμενο "Ταινιόραμα", ένα πλήθος προβολών ταινιών μεγάλου μήκους από γνωστούς σκηνοθέτες, κινήματα κλπ. Είναι χωρισμένο σε θεματολογίες, αλλά και ονόματα σκηνοθετών. Συνολικά θα προβληθούν 168 ταινίες. Προσωπικά έχω πάρει κάρτα απεριορίστων προβολών και πηγαίνω κάθε μέρα, όσο μπορώ. Η σημερινή είναι η 14η μέρα και απ' όσες ταινίες έχω δει θα ήθελα να γράψω αρχικά για την 10η μέρα, που είχε αφιέρωμα στον Τσέχικο Κινηματογράφο.

Έρωτας στο Zelary

Σκηνοθέτης: Ondrej Trojan
Σεναριογράφος: Petr Jarchovsky, Kveta Legatova (βιβλίο)
Προβλήθηκε:
Δεκέμβριος 2004
Είδος: Δράμα, Ρομαντικό





















Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μία εκπαιδευόμενη γιατρός είναι μέλος της αντίστασης μαζί με τον εραστή της. Όταν οι Ναζί τους ανακαλύπτουν, αποφασίζεται να φυγαδευθεί σ' ένα ορεινό χωριό όπου ένας ασθενής της, τον οποίο έσωσε, δέχεται να τη παρουσιάσει ως γυναίκα του. Ο εραστής της πεθαίνει και η ίδια πράγματι κρύβεται σ' αυτό το χωριό, αλλάζει ταυτότητα και παντρεύεται τον ασθενή της.
Επικεντρωνόμαστε στη εντελώς ορεινή ζωή του χωριού και στην προσπάθεια της πρωταγωνίστριας να αντέξει τη νέα της καθημερινότητα -πριν πάει να ζήσει στο χωριό δούλευε στην πόλη ως νοσοκόμα και ήταν μέλος της αντίστασης άλλωστε. Εκεί θα γνωρίσει όλες τις γραφικές, λογοτεχνικές κι απαραίτητες φιγούρες μιας μικρής κοινωνίας: τον μεθύστακα άντρα, την σοφή γριά γυναίκα, την χήρα με το παιδί κ.λ.π. Εργάζεται, γίνεται νοικοκυρά, κάνει φιλίες, εχθρούς και τελικά ερωτεύεται τον άντρα της, έναν καλό και όπως αποδεικνύεται γενναίο άντρα.
Η ταινία δεν είναι πρωτότυπη, αλλά είναι έξοχα γυρισμένη με καλούς ηθοποιούς. Στο σύνολο της είναι καθαρά ηθογραφική, πράγμα που ευνοεί την μεγάλη της διάρκεια- δεν την κάνει κουραστική δηλαδή. Επι τη ευκαιρία, μου θύμισε λίγο Louis Malle σ' αυτό το σημείο. Δεν "πέφτει" σε ερωτικά ξεσπάσματα, γίνεται μελαγχολική και αποφεύγει τους μελοδραματισμούς. Οι εικόνες από το ορεινό τοπίο είναι όμορφες και τ' όλο πλέξιμο του έρωτα των δύο αυτών χαρακτήρων είναι απλό κι ανθρώπινο. Στα συν το φόντο του ΒΠΠ. Πρωτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Κάθε ψέμα κρύβει μια αλήθεια

Σκηνοθέτης: Jan Hrebejk
Σεναριογράφος:
Petr Jarchovsky
Προβλήθηκε: Ιανουάριος 2011
Είδος: Δραματικό

















Ο Πάβελ Γιόσεκ είναι ένας σπουδαίος ψυχίατρος και πρόκειται να του απονεμηθεί βραβείο για το έργο του, αλλά και την αντιφασιστική δράση που είχε αναπτύξει στα χρόνια του ΒΠΠ. Ο γαμπρός του, που τον ζηλεύει, εργάζεται στη δημοσιογραφική ομάδα που γυρίζει ένα ρεπορτάζ γύρω από το πρόσωπο του Πάβελ. Ανακαλύπτει πως ο πεθερός του, εκείνα τα χρόνια, δεν ήταν τόσο ηθικός όσο παρουσιάζεται, γιατί είχε συνεργαστεί με τις Μυστικές Υπηρεσίες. Αυτό το νέο ταράζει την οικογενεία του Πάβελ και αλήθειες και ψέματα αρχίζουν να έρχονται στο προσκήνιο, που επηρεάζουν την καθημερινότητα τους.
Εξαιρετική πλοκή, ένα πιο κοινωνικό "Μουσικό Κουτί". Καθ' όλη την ζύμωση των χαρακτήρων επικρατεί η σύγχυση και η απαίτηση του ηρωισμού, ενώ, εν τέλει, ο Πάβελ έπεσε στην ανάγκη που είχαν πέσει οι περισσότεροι άνθρωποι που φοβήθηκαν γι' αυτούς και την οικογένεια τους, με όλα όμως τα παρελκόμενα που επηρέασαν και κάποιους άλλους γύρω του. Καθαρά δραματική η ταινία, που δεν γίνεται ούτε αυτή μελό-ενώ θα μπορούσε, σου αφήνει γλυκόπικρη γεύση.

Υπηρέτησα το Βασιλιά της Αγγλίας

Σκηνοθέτης: Jiri Menzel
Σεναριογράφος: Jiri Menzel, Bohumil Hrabal
Προβλήθηκε: Ιανουάριος 2007 (Τσεχία)
Είδος: Κωμωδία, Δράμα, Ρομαντικό
























Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, είναι ένας άνθρωπος που έζησε και μας αφηγείται με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο την ιστορία της Τσεχοσλοβακίας κατά τον ΒΠΠ. Είναι φιλόδοξος σερβιτόρος που κάνει σιγά σιγά γνωριμίες με τους κατάλληλους ανθρώπους προκειμένου να φτάσει ψηλά και να δημιουργήσει δικό του ξενοδοχείο σε μια εποχή όπου το χάσμα των τάξεων, αλλά και των εθνών εντίνεται. Μέσα στην αφέλεια, τον τρόπο ζωής των πλουσίων και την ονειροπόλησή του, γνωρίζει κι ερωτεύεται μία Γερμανίδα και με τον τρόπο του βοηθάει τους Ναζί. Εν τέλει τιμωρείται για την πράξη του αυτή.
Όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω από την υπερβολή των πλουσίων και των φασιστών, αλλά και τον ιδιαίτερα αφελή αυτό άνθρωπο. Θεωρεί πως τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία, ερωτεύεται, χωρίς να σκεφτεί ένα συλλογικό καλό. Οι εικόνες και ο τρόπος που παρουσιάζονται οι βασιλιάδες και οι αριστοκράτες είναι απολαυστικός. Σκηνές που θυμίζουν Παζολίνι, με πόρνες που τις ταϊζουν άπειρα φαγητά διάφοροι αριστοκράτες. Γενικότερα η ταινία είναι ειρωνική, με καυστικό πολιτικό μήνυμα και δίνει το μάθημα της στον ήρωα στο τέλος και ουσιαστικά μιλάει για το τίμημα μιας τόσο ρηχής φιλοδοξίας, αλλά και την ίδια της τη φύση.

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Το νησί των καταραμένων

Για τα δεδομένα μου πάω συχνά κινηματογράφο τελευταία... Σήμερα λοιπόν είδα το Shutter Island, την καινούρια ταινία του Scorsese. Θα γράψω και για Ghost Writer κάποια στιγμή.

Σκηνοθέτης:
Martin Scorsese
Σεναριογράφος: Laeta Kalogridis, Dennis Lehane(βιβλίο)
Προβλήθηκε: Φεβρουάριος 2010
Είδος: Θρίλερ, Μυστηρίου, Αστυνομικό


Την δεκαετία του 50, ένας αστυνομικός με τον καινούριο συνεργάτη του φτάνουν σ' ένα νησί το οποίο στεγάζει ένα ψυχιατρείο όπου περιθάλπονται επικίνδυνοι ψυχασθενείς με σκοπό να εξιχνίασουν την μυστηριώδη δραπέτευση μιας ασθενούς. Οι καταιγίδες εμποδίζουν τον αστυνομικό να φύγει και αρχίζει ν' ανακαλύπτει στοιχεία τα οποία τον οδηγούν στην τρέλα. Ανακαλύπτει ότι οι γιατροί κάνουν πειράματα στους ασθενείς τους και σιγά σιγά αμφιβολίες για την ψυχική του υγεία αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Είναι αληθινά όλα αυτά; Είναι τρελός ή πάει κάποιος να τον τρελάνει;
Αυτά τα ερωτήματα θέτει ο σκηνοθέτης στον θεατή ο οποίος μετά την λήξη της ταινίας δεν θα ξέρει τι να πιστέψει. Μια ταινία για την παράνοια και την λογική. Την κοντινή τους σχέση και πώς υπερισχύει η μία έναντι της άλλης, ακόμα και όταν το τοπίο ξεκαθαρίζει. Η ταινία έχει μια μαεστρική σκηνοθεσία. Ακόμα κι αν δεν σου πουν ότι είναι Scorsese, καταλαβαίνεις πως πρόκειται για κάποιο "θηρίο". Οι ηθοποιίες -με αυτή του Di Caprio να ξεχωρίζει- έχουν μια δόση από Χιτσκοκικές ταινίες του 50'. Ο τρόπος που έχει τοποθετηθεί η σκέψη είναι Καφκική. Το θέμα που καταπιάνεται έχει την διαχρονικότητα που έδωσε ο Κιούμπρικ στις ταινίες του. Μια απίστευτη συνταγή για να γυρίσει κανείς θρίλερ δίχως να τον κατηγορήσουν για αντιγραφή. Τα παιχνίδια του μυαλού πάντα άρεσαν και πάντα κατέληγαν να τελειώνουν λίγο άδοξα, λίγο ξενέρωτα. Η συγκεκριμένη ταινία σου δίνει το τέλος το οποίο περιμένεις να δεις, όχι για να μην την πεις "Αμερικανιά", αλλά για να δέσει με όλη την υπόλοιπη. Δίνει αυτό που υπόσχεται με λίγα λόγια. Στην αρχή σκεφτόμουν ότι θα έδινε άλλη αίσθηση το ασπρόμαυρο αλλά γρήγορα το ξέχασα γιατί το μουντό σκηνικό που αποδίδεται είναι ιδανικό έγχρωμο. Καθ' όλη την διάρκεια παρουσιάζονται λίγα στοιχεία που θα σε κάνουν να "μαντέψεις" το τέλος της ταινίας, ακόμα κι αν το περιμένεις. Κι εκεί είναι η ευφυΐα: οτιδήποτε κι αν αποδειχθεί στο τέλος, η ταινία θα έχει επικεντρωθεί στο ανθρώπινο μυαλό, στο οποίο -αν και κάτοχος- δεν θα έχεις καταφέρει να εισχωρήσεις. Θα μπορέσεις να πεις ότι κατέληξε όπου κατέληξε λογικά αλλά και παρανοικά. Γνωρίζεις, η αλήθεια είναι μπροστά σου αλλά έχεις συγχυστεί, δεν ξέρεις τι έχεις πιστέψει.
Επιμένω πως η μαγεία της ταινίας βρίσκεται στην σκηνοθεσία και το τί κατάφερε αυτή να κάνει σε υπόθεση, ηθοποιούς και την σχέση της ταινίας με το κοινό. Ίσως όχι η καλύτερη ταινία για το ανθρώπινο μυαλό αλλά σίγουρα μια από τις πιο ώριμες.

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται

Ο χώρος μας είναι στο ψυγείο και λέω να τον βγάλω μιας και τελευταία βλέπω συνεχώς αξιόλογα πράγματα..Εδώ λοιπόν έχουμε κάτι απο τη γειτονική μας Σερβία και πάλι.




Director:Srdjan Dragojevic
Writers:Vanja Bulic (story) Srdjan Dragojevic (dialogue)
Έτος
: 1996

Eίμαστε στο 1994 σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο με κάποιους τραυματίες απο τον πόλεμο μεταξύ Σερβίας και Βοσνίας.Μεταφερόμαστε στο 1992 σε κάποια χωριά της εμπόλεμης ζώνης λίγο πριν τον πόλεμο.Σε ένα εγκατελείμενο τούνελ που υποτίθεται οτι κατασκευάστηκε για να ενώνει τις δύο αυτές χώρες κάτω απο τη σκέπη της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο αλλά τώρα αποτελεί το καταφύγιο μιας μικρής ομάδας Σέρβων κατα τη διάρκεια του πολέμου.

Ο πόλεμος μεταξύ Ορθόδοξων και Μουσουλμάνων στα εδάφη που αυτοί ζούσαν μέχρι πριν λίγο όλοι μαζί.Η άτσαλη επέλαση του καπιταλισμού.Οι μνήμες της προηγούμενης ζωής.Οι ελπίδες που κατέρευσαν υπο όλα τα καθεστώτα.Το κατευθυνόμενο μίσος.Οι φυτεμένοι για τα καλά εθνικιστικοί σπόροι στα κεφάλια των ανθρώπων.Το παράλογο το πολέμου.Όλα αυτά μέσα απο τη πορεία ενός Σέρβου που φτάνει να μισεί παθητικά τους ''Τούρκους'' οπως λένε τους Βόσνιους.Με μπόλικο σαρκαστικό δηλητήριο,ειρωνία και μερικές απο τις πιο δυνατές εικόνες που έχω δεί τελευταία καταφέρε να με κάνει να παρακολουθώ με κομένη την ανάσα χωρίς άκυρους διδακτισμούς,φλερτς του κώλου εν μέσω οβίδων και χωρίς να παίρνει το μέρος κανενός.Ακολουθώντας τον ''πατερούλη'' Κουστουρίτσα αλλα μαλλον περισσότερο την ''Σλάβικη νοοτροπία'' ο Dragojevic καταφέρνει και καταπιάνεται με ένα τόσο σοβαρό θέμα αλλά σε κάνει τη μία να γελάς και την άλλη να ξεροκαταπίνεις χωρίς να το φαρσοποιεί ούτε μια στιγμή.Μαζί με το Underground άλλο ένα αριστούργημα των γειτόνων μας για τα 90s...