Der Amerikanische Freund

Η πρώτη ταινία του Wim Wenders που είδα και θα ακολουθήσουν και άλλες στο άμεσο μέλλον..

Director:

Wim Wenders

Writers:

Patricia Highsmith(novel) and
Wim Wenders(writer)

Yπόθεση-Ο Jonathan δουλεύει ως κορνιζαδόρος για πίνακες.Ο Τομ σπρώχνει πίνακες ενός υποτίθεται νεκρού ζωγράφου σε πλειστηριασμούς.Όταν του ζητείται να κάνει ένα φόνο όμως προτείνει να το αναθέσουν στον ανυποψίαστο Jonathan ο οποιος έχει μια αρρώστια του αίματος και δεν είναι σίγουρο πόσος χρόνος του μένει.

Ωραία μπορεί στο σενάριο κάποιος να βρεί καποια 'χαντάκια' αλλά δεν νομίζω πως υπάρχει περίπτωση άνθρωπος να δεί αυτή τη ταινία και να μείνει στο σενάριο.Ο Βέντερς εδώ μοιάζει με πρόγονος των Κοέν.Η ταινία είναι γεμάτη με συμβολισμούς,πανέμορφα ατμοσφαιρικά πλάνα και αλλοπρόσαλλους χαρακτήρες που δρουν τόσο μα τόσο σοβαρά κάνοντας ηλίθια πράγματα έτσι σουρεαλισμός και black humor προσεγγίζονται εύκολα.Η μελαγχολία είναι διάχυτη στον αέρα(η ατμόσφαιρα του Αμβούργου βοηθάει σίγουρα) αλλά και μέσα στους κεντρικούς χαρακτήρες που φαίνονται αποξενωμένοι και ξεκομμένοι απο το υπόλοιπο περιβάλλον τους με Bruno Ganz αλλα ειδικα Dennis Hopper να τους αποδίδουν τέλεια.Στο τέλος της ταινίας Jonathan και Tom γύρνανε ακριβώς εκεί που ξεκινήσανε.O cowboy μπήκε και άλλαξε με τη βία τη ζωή του άρρωστου Ευρωπαίου ακριβώς οπως η Αμερικάνικη κουλτούρα εισέβαλε στην ευρωπαική αλλά τελικά το περπωμένο είχε απο πριν σχεδιάσει την πορεία του.Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους.

Η φλόγα που τρεμοσβήνει

Η τελευταία ταινία που παρακολούθησα ήταν τις προάλλες στην ΝΕΤ (ή ΕΤ1, δε θυμάμαι). Ονομάζεται "Η φλόγα που τρεμοσβήνει" (le feu follet) και πρόκειται για ένα υπαρξιακό δράμα, που δημιουργήθηκε στην Γαλλία αρκετό καιρό (αλλά στον ίδιο αιώνα πάντα) μετά το "κίνημα" των υπαρξιστών...

Σκηνοθέτης: Louis Malle
Σενάριο: Pierre Drieu La Rochelle
Προβλήθηκε (στις Η.Π.Α.): 1966
Είδος: Δραματικό

Στην ταινία παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες ενός Γάλλου αλκολικού από την στιγμή που βγαίνει από το κέντρο αποτοξίνωσης μέχρι την στιγμή που αυτοκτονεί. Ο Alain Leroy, ένας πλούσιος άνδρας κατέληξε αλκολικός λόγω των πολλών ξέφρενων πάρτυ που όργανωνε με άλλους αλκολικούς του φίλους. Είναι αποφασισμένος να βάλει τέλος στη ζωή. Βρίσκεται σε διάσταση με την γυναίκα του, της οποίας η παρουσία φαίνεται επειδή πλήρωνε το κέντρο στο οποίο πήγαινε. Την ημέρα που βγαίνει, ο Αλέν κάνει έρωτα με την πρώην ερωμένη του κι πολύ καλή φίλη της γυναίκας του, μία γυναίκα η οποία πραγματικά θέλει να τον βοηθήσει και τον θεωρεί αδύναμο. Δίχως να τον ενδιαφέρει πολύ η άποψη της περί ζωής την αφήνει και αποφασίζει να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή του γυρνώντας πίσω στο Παρίσι και βρίσκοντας παλιούς του φίλους. Πρόκειται για έναν αρκετά αστικοποιημένο κύκλο, ο οποίος δέχεται τον Αλέν, αλλά όχι τον ανήσυχο αλκολικό Αλέν. Ανακαλύπτει πως οι φίλοι του δεν συνέχισαν την φιλοσοφία που είχαν όταν ήταν νέοι και η επίσκεψη του στο Παρίσι καταλήγει από ένταξη στην κοινωνία σε αποχαιρετισμό. Έχουν ξεχάσει το ποτό, δεν θεωρούσαν ότι έχει κάποιο νόημα, ήταν απλά διασκέδαση, σε αντίθεση με τον Αλέν, ο οποίος έχει συνειδητοποιήσει πώς είναι δύσκολο να είσαι άνδρας όταν δεν το θέλεις και καταλήγει στο συμπέρασμα πως δεν περιμένει κάτι από την ζωή του. Ειδικά όταν δεν μπορεί να βρει τους φίλους ή κάτι να τον στηρίξει και να τον πείσει για το αντίθετο. Αυτοκτονεί μ' ένα πιστόλι ένα πρωί και αφήνει γράμμα στην γυναίκα του λέγοντας ότι αυτοκτόνησε γιατί δεν είχε νόημα η δικιά του η ζωή και θα ήθελε να το δώσει σε άλλον. Μια ταινία που θα μπορούσε να μοιάζει με λογοτεχνικά έργα Γάλλων υπαρξιστών. Ο Louis Malles έχωντας σκηνοθετήσει film noir γνωρίζει καλά πώς ν' αποδώσει την αγωνία σε μια ταινία και η ασπρόμαυρη εικόνα είναι ένα μεγάλο συν. Όπως επίσης και η σωστή χρήση που έκανε με το μονταζ, τον ήχο και την απομνημόνευση σκηνών. Θα ήθελα να σταθώ στο τελευταίο το οποίο και θαύμασα περισσότερο... Ο θεατής θυμάται σκηνές και δεν μένει στην εντύπωση του πως η ταινία μας δείχνει έναν αλήτη πρωταγωνιστή αλλά έναν άνθρωπο με πραγματικές υπαρξιακές ανησυχίες. Η αγωνία του ήρωα για το πως θα καταλήξει το αμέσως επόμενο λεπτό, κεντράρει και το ενδιαφέρον του θεατή για να καταλάβει αργότερα πως πρόκειται για το παράλογο της ύπαρξης. Είναι από τις ταινίες που θέλω να περιγράψω την κάθε σκηνή και να δώσω στον άλλο να καταλάβει ταυτόχρονα τον λυρισμό της και την αγωνία της. Φυσικά κάτι τέτοιο γίνεται κατανοητό μόνο όταν την δει κάποιος. Όποιος έχει ασχοληθεί με τις θεωρίες του υπαρξισμού θα μπει στο top 10 του (όπως έγινε και με 'μενα) αλλά όποιος δεν ασχολείται ιδιαίτερα, δεν θα πειστεί από μια απλή κριτική αρχικά. Θα έπρεπε να της δώσει μια ευκαιρία βέβαια. Θα μπορούσε να μας πείσει ότι η αυτοκτονία μπορεί να φανεί λύση σε υπαρξιακά θέματα. Το πορτρέτο ενόςανθρώπου με αποστροφή προς την ζωή που δεν θα ερχόταν τελικά.

To πείραμα

Τα τελευταία χρόνια ο Γερμανικός κινηματογράφος γνωρίζει μία άνθηση αφου και ποιοτικά καλές ταινίες βγαίνουν και πηγαίνουν καλά εμπορικά.Το δεύτερο βέβαια επηρεάζεται άμεσα και απο την πτώση του Hollywood σε όλους τους τομέις.Απο τις πρώτες ταινίες αυτής της ανάκαμψης ήταν το Das experiment του Oliver Hirschbiegel.

Σκηνοθέτης: Oliver Hirschbiegel
Σενάριο: Mario Giordano(novel),Mario Giordano(screenplay)
Προβλήθηκε : 2001
Είδος: Δραματικό,Θρίλερ

Υπόθεση-Ένας ερευνητής ανθρωπίνων συμπεριφορών δημοσεύει αγγελία που ζητάει ανθρώπους για εξομοίωση συνθηκών φυλακής.Οι άνθρωποι που ανταποκρίνονται χωρίζονται σε κρατούμενους και δεσμοφύλακες ενώ όλες τους οι κινήσεις παρακολουθούνται.Αρχικά το πείραμα πηγαίνει όπως το περιμένουν αλλά κάποια στιγμή ξεφεύγει απο κάθε έλεγχο.

Το ''story'' είναι ανάλογο με αυτό του πρόσφατου Die welle(Το κύμα) και βασίζεται όπως και εκείνο σε αληθινά γεγονότα και σε βιβλίο.Δεν το έχω ψάξει όμως μου φαίνεται κάπως κάποιοι άνθρωποι να τα δέχτουν όλα αυτά τόσο εύκολα και να μην φύγουν έστω και αν είχαν ανάγκη τα λεφτά.Κάνοντας αυτή τη παραδοχή βλέπουμε οτι το Πείραμα ειναί πολυ πιο προσεγμένο και βαθύ απο το πρόσφατο κύμα οπου η αλήθεια είναι οτι περίμενες το κάθε τι που θα γίνει.Εδώ η ανάλυση στην αντίδραση του κάθε χαρακτήρα είναι πολύ πιο προσεγμένη, ειδικά στον Tarek(πρωταγωνιστής) και τα κλισέ αποφεύγονται.Οι μεταπτώσεις είναι συχνές και οι χαρακτήρες δεν έχουν μια όψη δηλαδή δεν είναι καρικατούρες όπως στο κύμα.Εχει ενδιαφέρον να βλεπεις πως οι άνθρωποι βγάζουν τον πραγματικό εαυτό τους κάτω απο συνθήκες πίεσης(κρατούμενοι) ή όταν έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν εξουσία(δεσμοφύλακες) ενώ αυτός που τους ελέγχει βγάζει όλη του την αλλαζονεία και τελικά όλο αυτό του γυρνάει boomerang.Απειροι συμβολισμοί μπορούν να γίνουν και σε επίπεδο κοινωνίας.
Προσωπικά δεν το θεωρώ μία μεγάλη ταινία αλλά μία πολύ καλή οπου μπορείς να τη δεις ευχάριστα δίνει με πολύ σωστό και οχι τόσο αναμσημένο τρόπο οτι θέλει να σου δώσει και σκηνοθετικά και υποκριτικά είναι πάρα πολυ υψηλά.Για αυτό άλλωστε και έκανε τόσο πάταγο.Απο την άλλη η ''Πτώση'' του ίδιου σκηνοθέτη μου άρεσε περισσότερο κυρίω λόγω της έντασης που έβγαζε ενω η αγαπημένη μου απ όλες αυτες παραμένουν ''Οι ζωές των άλλων''.

Accatone

Μιας κι έχει αναφερθεί αρκετός (για τις αναρτήσεις μας πάντα) Ιταλικός κινηματογράφος σκέφτηκα να γράψω για μια ταινία που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον όταν την είχα δει. Το Accatone του Pier Paolo Pasolini, το οποίο είναι και το πρώτο του κινηματογραφικό έργο.

Σκηνοθέτης: Pier Paolo Pasolini
Σενάριο: Pier Paolo Pasolini
Προβλήθηκε (στις Η.Π.Α.): 4 Απριλίου 1968
Είδος: Δραματικό

Βρισκόμαστε στην Ρώμη την δεκαετία του 60 (η ταινία γυρίστηκε το 1961, όχι κάποια ιδιαίτερα κοντινή χρονολογία με αυτή της προβολής της). Ο Vittorio Accattone δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του και προκειμένου να βγάλει χρήματα, εκπορνεύει την κοπέλα του, Μανταλένα. Ο Ακατόνε κάνει παρέες με άνεργους και αδρανής ανθρώπους. Όταν η κοπέλα του συλαμβάνεται αρχίζει η πτώση του Ακατόνε. Επισκέπτεται την γυναίκα και τον γιο του από τους οποίους είναι απομακρυσμένος, πηγαίνει στην εκκλησία και παρακαλεί για έλεος. Τότε γνωρίζει μια αφελή κοπέλα, την Στέλλα, την οποία αποφασίζει να αποπλανήσει για να εκπορνεύσει προκειμένου να στρώσει ξανά η ζωή του. Εκείνη, αγαπάει τον Ακατόνε και πράγματι εκπορνεύεται. Ο Παζολίνι βασίστηκε στο λογοτεχνικό του έργο Una vita violenta για να γυρίσει το Ακατόνε. Η ταινία έχει ένα ποιητικό ύφος όσο μιλάμε για σκηνογραφία αλλά μια ρεαλιστικότητα όταν μιλάμε για σενάριο. Είναι η Ιταλία που έζησε ο Παζολίνι. Μια Ιταλία που δεν έπαψε να υποφέρει, ακόμα και μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ήρωες νομίζεις ότι πάντα υπήρχαν. Και την δεκαετία του 40', και του 60', ίσως και σήμερα. Ζωές περιθωριοποιημένων και φτωχών ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια κοινωνία που τους υποδέχθηκε σκληρή. Γυρισμένη σε αληθινά τοπία, εκτός από ποιητική όπως είπα προηγουμένως, η ταινία φαίνεται ακόμα πιο ρεαλιστική γιατί σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες να κοιτάξεις από το παράθυρο σου και να δεις τέτοιους ανθρώπους. Δίχως να γνωρίζω πολλά για εκείνη την εποχή, υποπτεύομαι πως η μάσκα της ευημερίας ήταν αυτή που κυριαρχούσε. Οι Ιταλοί προσπαθούσαν να πείσουν τον λαό ότι όλα είχαν τελειώσει (μιλάμε για τα κακά που φέραν οι ίδιοι με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο), κάτι που δεν ίσχυε και ο Παζολίνι κατάφερε να τ' αποτυπώσει με έναν χαρακτήρα επαναστατικό για τα δεδομένα της εποχής του, παρουσιάζοντας την βία της εξουσίας, τον ρατσισμό, την απομόνωση και την απόγνωση που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ο τραγικός ήρωας. Ο ίδιος θεωρούσε αυτά τα δεδομένα διαχρονικά, κάτι που οδήγησε την ταινία στην άσχημη αντιμετώπιση της από... ακροδεξιούς και ύστερα από δηλώσεις του, τον θάνατο του το 1975. Η αλήθεια και ο ρεαλισμός είναι οι λόγοι μάλλον που όλες οι ταινίες του Παζολίνι αντιμετωπίστηκαν σαν να μιλάγαμε για τέρας-δημιουργό. Έτσι λοιπόν και το Ακατόνε. Δεν σοκάρει τόσο, γιατί ζούμε σε άλλη εποχή και ξέρουμε άλλα πράγματα για παρελθοντικές και παροντικές καταστάσεις αλλά ωστόσο κεντρίζει το ενδιαφέρον και σε κάνει να συνειδητοποίησεις κάποια πράγματα που ίσως ποτέ δεν αναφέρθηκαν. Αν έχει ακούσει κανείς για τις βίαιες σκηνές του αλλά θα ήθελε να παρακολουθήσει, το Ακατόνε είναι η κατάλληλη ταινία, γιατί εκεί την βία δεν την βλέπουμε ομά σαν μεμονωμένο περιστατικό, εννοείται...

Satyricon

Σκηνοθέτης: Frederico Fellini
Σενάριο: Petronius(βιβλίο),Frederico Fellini
Προβλήθηκε: 1970
Είδος: Κοινωνικό/Δραματικό/Κωμικό




Αρχίζω με μια ταινία του ίσως μεγαλύτερου Ιταλού σκηνοθέτη του Φρεντερίκο Φελίνι.
Υπόθεση-Βασισμένο στο ομόνυμο βιβλίο του Πετρόνιου που αναφέρεται στην εποχή του Νέρωνα και θεωρείται η πρώτη νουβέλα που γράφτηκε ποτέ.Τοποθεσία η Ρώμη εκείνης της εποχής και πρωταγωνιστές 2 νεαροί φοιτητές που μην υπολογίζοντας τις συνέπειες των πράξεων τους πέφτουν σε διάφορες ακολασίες αρμονισμένες φυσικά με το κλίμα της εποχής που το βιβλίο/τανία αναφέρεται αλλα και της ποχής που η ταινία δημιουργήθηκε.

Γνώμη-Ο Φελίνι έχει ξεφύγει απο το κλίμα των πρώτων ταινιών του και έχει περάσει σε ένα διαφορετικό επίπεδο.Μέγας άρχοντας της εικόνας ξέρει να προκαλεί με αυτή μέσω των χρωμάτων,της υπερβολής και του σουρεαλισμού.Οι δύο κεντρικοί ηρωές του αλλά και όλοι οι υπόλοιποι(ειδικά ο ποιητής και ο οικοδεσπότης) φαίνεται να μη νοιάζονται για τίποτα παρα για τις εφήμερες απολαύσεις,την επιφάνεια της τέχνης και το πως οι υπόλοιποι θα νοιαστούν έστω και υποκριτικά για αυτούς.Η σκηνοθεσία είναι αριστοτεχνική με τα περισσότερα πλάνα οπως πάντα να είναι γυρισμένα σε στούντιο ενω οι χαρακτήρες σε κάνουν να θες να γελάσεις πριν ακόμα μιλήσουν λόγω των σακατεμένων προσώπων τους και των έντωνων βαψιμάτων τους.Η ταινία δεν πήρε ποτε τις καλύτερες κριτικές και κατηγορήθηκε ειδικά για τα κενά στο σενάριο(που βασίζονται περισσότερο στην ασυνέχεια του βιβλίου) που όμως πιστεύω οτι δεν έχουν τόση σημασία αφου οι συγκεκριμένες καταστάσεις και συνθήκες που πρέπει να τονιστούν τονίζονται.Σημαντικό είναι επίσης το οτι η ταινία δεν κουράζει πουθενά αφού κάθε εικόνα του Φελίνι είναι προσεκτικά φτιαγμένη και σου κρατάει το ενδιαφέρον.Χωρίς να έχω δει επαρκή αριθμό τανιών του Φελίνι η συγκεκριμένη με κάνει και πιστεύω οτι μεγάλα πράγματα με περιμένουν...

Kaos

Χθές το κανάλι της Βουλής είχε μια ακόμα εξαιρετική ταινία την οποία και είδα. Το Χάος των αδερφών Ταβιάνι...

Σκηνοθέτης: Paolo & Vittorio Taviani
Σενάριο: Luigi Pirandello, Paolo Taviani
Προβλήθηκε (στις Η.Π.Α.): 14 Φεβρουαρίου 1986
Είδος: Κοινωνικό/Δραματικό/Κωμικό

Είμαι λοιπόν, γιος του Χάους. Και όχι αλληγορικά, μα στην πραγματικότητα, αφού γεννήθηκα κοντά σ’ ένα πυκνό δάσος που οι κάτοικοι του Τζιρζέντι το ονομάζουν Καβούζου, παραφθορά της αρχαίας ελληνικής λέξης Χάος.
ΛΟΥΙΤΖΙ ΠΙΡΑΝΤΕΛΛΟ

Η ταινία αποτελείται από τέσσερις ιστορίες, έναν επίλογο και μια εισαγωγή που τις συνδέει όλες μαζί. Φόντο η Σικελία στις αρχές του 20ου αιώνα. Η πρώτη ιστορία που λέγεται "Ο άλλος γιος" διηγείται την ιστορία μιας μισότρελης γυναίκας η οποία ζει με την θύμηση των δύο παιδιών της που έχουν μεταναστεύσει στην Σάντα Φε και έχουν χάσει κάθε επικοινωνία μαζί της. Όταν αρχίζει να υπαγορεύει ένα γράμμα που θέλει να τους στείλει στον γιατρό του χωριού, του αποκαλύπτει πως έχει έναν τρίτο γιο, ο οποίος είναι αποτέλεσμα βιασμού. Ο συγκεκριμένος γιος την υπεραγαπά και θέλει να βρίσκεται κοντά της για να την φροντίζει αλλά αυτή δεν μπορεί να τον δεχθεί γιατί το πρόσωπο του της θυμίζει τον βιαστή της. Ο γιάτρος προσπαθεί να της δείξει τι είναι λογικό και τι παράλογο στις αποφάσεις της δίχως αποτέλεσμα. Η συγκεκριμένη ιστορία μας παρουσιάζει απλουστευμένα το συναίσθημα της νοσταλγίας και του ηθικού διλήμματος (που γενικά απαρτίζει όλη την ταινία) καθώς και πως επήρεασαν οι ιστορικοπολιτικές καταστάσεις της Ιταλίας τους απλούς ανθρώπους της που αφέθηκαν στην μοίρα τους... Στην δεύτερη ιστορία που λέγεται "Ο Σεληνιασμένος" βλέπουμε την ζωή ενός νιόπαντρου ζευγαριού και πως ταράζονται οι σχέσεις τους όταν η γυναίκα ανακαλύπτει ότι ο άνδρας της παθαίνει επιληπτική κρίση κάθε πανσέληνο. Καλεί την μητέρα της (η οποία είναι και αυτή που κινεί τα νήματα όσον αφορά τις αποφάσεις για την ζωή της κοπέλας) και τον ξάδερφο της να τους βοηθάνε κάθε φορά που ο άνδρας της σεληνιάζεται. Ο ίδιος ο άνδρας νιώθει τύψεις για την αρρώστια του. Ένα βράδυ, λίγο πριν την πανσέληνο, η κοπέλα ύστερα από... πλύση εγκεφάλου της μητέρας της κάνει έρωτα με τον ξαδέρφο της αφήνοντας στο πίσω μέρος του μυαλού την κατάσταση του άνδρα της. Ο ξάδερφος της, μη μπορώντας να ξεχάσει τις κραυγές του μέσα στην νύχτα, προσπαθεί να τον βοηθήσει (και τα καταφέρνει). Η κοπέλα συνειδητοποιεί πόσο πολύ αγαπά τον άνδρα της και ότι θα πρέπει να σταθεί δίπλα του σ' αυτή την δύσκολη στιγμή. Αυτή η ιστορία κάνει πιόνια τους ήρωες στο σκάκι των ηθικών αξιών και ουσιαστικών προβλημάτων. Πώς μπορεί μια γυναίκα να κάνει έρωτα με τον ξάδερφο της αλλά να μην δέχεται την αρρώστια του άνδρα της (η οποία αρρώστια έχει υποστεί κοινωνική κατακραυγή) ; Ίσως ο άνθρωπος δεν κοιτάει την ευημερία του μακροπρόθεσμα αλλά προσπαθεί να την φέρει άμμεσα και ατομικά όσο πιο εύκολα γίνεται. Παρατηρούμε την κλιμάκωση της αλληγορίας σε όλο αυτό το... χάος σιγά σιγά. Η τρίτη ιστορία λέγεται "Το κιούπι"και είναι η πιο σουρεαλιστική απ' όλες. Ένας πάμπλουτος γαιοκτήμονας κάνει παραγγέλια ένα τεράστιο κιούπι για να βάζει μέσα τις ελιές του, το οποίο και τοποθετεί στο κέντρο του σπιτιού του. Το πρώτο βράδυ το κιούπι σπάει μυστηριωδώς και οι υπηρέτες του φωνάζουν τον καλύτερο αγγειοπλάστη σε όλη την Σικέλια, ο οποίος έχει μια μαγική κόλα, για να φτιάξει το κιούπι. Στον βοηθό που του βάζει ο γαιοκτήμονας, ο αγγειοπλάστης ισχυρίζεται πως είναι γιος του σατανά και ότι αυτός είναι ο λόγος που η κόλα του είναι τόσο ισχυρή. Κολλώντας το κιούπι, ο αγγειοπλάστης μένει μέσα και δεν μπορεί να βγει. Ο γαιοκτήμονας απαιτεί να βγει από το κιούπι του δίχως να το σπάσει. Οι υπηρέτες πέρνουν το μέρος του γαιοκτήμονα ο οποίος αρχίζει να θεωρεί τον εαυτό του έναν ήρωα της καθημερινότητας. Έπειτα από έναν χορό κάτω από το φεγγάρι που πιθανόν να συμβολίζει την ελεύθερη βούληση της, ο γαιοκτήμονας νευριάζει και σπάει το κιούπι ελπίζοντας ότι ο αγγειοπλάστης θα πεθάνει, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει. Σίγουρα η πιο κωμική από τις τέσσερις ιστορίες, το κιούπι περνάει αλληγορικά μηνύματα τα οποία δύσκολα μπορεί κανείς να περιγράψει με λέξεις. Η πλεονεξία σε όλα τις τα πρόσωπα είναι αναμφισβήτητα αυτό που κάνει αίσθηση. Φοβερή η ατάκα του γαιοκτήμονα που κοιτώντας έναν υπηρέτη του, μικρό σε ηλικία, λέει τα εξής: "Η ζωή είναι άδικη. Αυτό το παιδί δεν έχει φράγκο στην τσέπη του και θα ζήσει άλλα 60 χρόνια ενώ εγώ που έχω τόσα θα ζήσω άλλα 10-15 το πολύ"... Λόγω του τοπίου θα μπορούσα να πω πως μου θυμίζει έντονα χριστιανικές παραβολές. Η τέταρτη και πιο μελαγχολική ιστορία λέγεται "Ρέκβιεμ" και περιγράφει τις προσπάθειες χωρικών να αποκτήσουν δικό τους νεκροταφείο με πρώτο και καλύτερο έναν ετοιμοθάνατο γέροντα ο οποίος βρίσκεται μπροστά και ελέγχει την κτίση του πρώτου τάφου των χωρικών... του δικού του. Ο γέρος αυτός ήταν επίσης και ο πρώτος που έκτισε σπίτι στην περιοχή που βρίσκεται το χωριό. Έντονη και μελαγχολική ταυτόχρονα, είναι η πιο κοινωνικά ορθή ιστορία από τις τέσσερις μιας και η κοινωνική αδικία που δημιουργείται από τις ταξικές διαφορές είναι πρωταγωνίστρια. Τέλος είναι ένας επίλογος, "Συνομιλία με τη μητέρα" όπου βλέπουμε τον συγγραφέα Luigi Pirandello να τον καλεί η μητέρα του στην Σικελία και ανοίγει την καρδιά του για να ανακαλύψει ότι δεν τον τράβηκε τίποτα άλλο παρά η θύμηση της μιας και είναι νεκρή. Όλη η ταινία συνδέεται μ' ένα κοράκι στο οποίο έχουν φορέσει ένα κουδούνι. Το κοράκι συμβολίζει την κακοτυχία. Θα μπορούσαμε να πούμε πως το κουδούνι θέλει να τονίσει την παρουσία του κορακιού, άρα και την έντονη κακοτυχία των ηρώων ή να ενώνει μουσική (όπως ισχυρίζεται ο ήρωας στην αρχή που δένει στο κοράκι το καμπανάκι φωνάζοντας "μουσικη!") με κακοτυχία για να μας τονίσει πως πάντα υπάρχει η ελπίδα και η ευτυχία μέσα στην δύστυχη από την φύση της καθημερινότητα. Φυσικά ο μόνος τρόπος για να καταλάβει κανείς τι εννοεί ο τίτλος τελικά θα πρέπει να σκεφτεί την συνύφανση συναισθημάτων και καταστασέων κάθε φορά. Αν έπρεπε να περιγράψω την ταινία με μια λέξη θα έλεγα νατουραλιστική. Οι Ιταλοί είναι πραγματικά μαέστροι σε τέτοιες ταινίες. Ευνοούν και τα πολλά τοπία που μπορούν να βρουν στην χώρα τους, τα οποία είναι ικανά ν' αποτυπώσουν σε ολόκληρη την ταινία το συναίσθημα που προσπαθούν να μας περάσουν οι ηθοποιοί. Και η παραμικρή λεπτομέρεια λοιπόν σε εγκλιματίζει. Σίγουρα μια από τις ταινίες που μ' εντυπωσίασαν.

Ο άνθρωπος χωρίς παρελθόν.

Σήμερα το κανάλι της Βουλής έβαλε κατά τις 22.15 την ταινία "Ο άνθρωπος χωρίς παρελθόν" (The Man Without A Past ) την οποία έτυχε να παρακολουθήσω. Γενικά η Βουλή βάζει αρκετά καλές ταινίες. Τέλος πάντων... έχουμε και λέμε:

Σκηνοθέτης: Aki Kaurismaki

Σενάριο: Aki Kaurismaki

Προβλήθηκε (στην Ελλάδα): 11 Οκτωβρίου 2002

Είδος: Κοινωνικό

Στην δεύτερη ταινία της τριλογίας Finland του Aki Kaurismaki η ταινία μας περιγράφει την πορεία ενός άνδρα (Markku Peltola) που φθάνει στο Ελσίνκι με τρένο κι έπειτα από ξυλοδαρμό παθαίνει αμνησία. Καταλήγει στις όχθες ενός ποταμού όπου τον βρίσκουν δύο αδέλφια και του προσφέρουν την βοήθεια τους. Ανίκανος να θυμηθεί το παρελθόν του, προσπαθεί να πιάσει δουλειά και να ορθοπατήσει δίχως αποτέλεσμα. Αρχίζει να κάνει παρέα με απόκληρους της κοινωνίας, φτωχούς ανθρώπους οι οποίοι του προσφέρουν πραγματική βοήθεια σε αντίθεση με την γραφειοκρατική κοινωνία στην οποία θα προσπαθήσει να επιβιώσει. Μέσα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους γνωρίζει και μια γυναίκα την οποία και ερωτεύεται (Kati Outinen). Έτσι ο ήρωας φτιάχνει μια ζωή λιτή μέχρι που η ζωή πριν την αμνησία επιστρέφει βάζοντας του το δίλημμα του να επιλέξει ανάμεσα σ' αυτή και την ζωή που έχει τώρα. Ο ήρωας περνάει από διάφορα μεταβατικά στάδια που αφορούν τα συναισθήματα του. Από την απόγνωση και την δυστυχία στην αξιοπρέπεια και την ευτυχία. Ο Aki Kaurismaki εστιάζει στον ήρωα, τα ερεθίσματα που δημιουργούν τον ψυχισμό του και τις σχέσεις του. Μια καθαρά κοινωνική ματιά δηλαδή η οποία έχει πρωταγωνιστές τους περιθωριοποιημένους ανθρώπους της κοινωνίας. Χρησημοποιεί κυνικό τρόπο για να το περάσει στον θεατή (είτε μέσω των πλάνων, είτε μέσω των ηθοποιών). Οι ήρωες χαρακτηρίζονται από ανθρωπιά και προσπαθούν να ζήσουν σ' έναν κόσμο δίχως κρατική πρόνοια. Η ταινία έχει μια ιδιαιτερότητα η οποία κεντρίζει τον θεατή (είτε του αρέσει, είτε όχι), μια περηφανία και αξιοπρέπεια μέσω μιας αρκετά ατμοσφαιρικής σκηνοθεσίας η οποία -εκτός του ότι έχει φανερές επιρροές από Χόλιγουντ- ευνοείται κυρίως από την φωτογραφία και την αρκετά πρωτότυπη μουσικη (rock 'n' roll). Παρόλο που η προέλευση της είναι Φινλανδική και οι ηρωές της ψυχροί ως εκεί που δεν πάει βλέπεται ευχάριστα, με τρόπο που μπορεί να την δει ένας θεατής συνηθισμένος σε δυτικό κινηματογράφο δίχως όμως να ξεχάσει από που προέρχεται. Η ταινία κέρδισε το μεγάλο βραβείο της επιτροπής και το βραβείο γυναικεία ερμηνείας για την Kati Outinen στις Κάννες το 2002. Ο ίδιος ο Aki Kaurismaki δήλωσε πως οι απόψεις του περί οικονομίας, πολιτικής και έρωτα μπορούν να βρεθούν σ' αυτή την ταινία και μόνο.

Χαιρετούμε!

Γεια σας! Είμαστε η passenger (Ευγενία), ο kiratzos (Γιάννης) και η Rania(-)και δημιουργήσαμε αυτό το blog για να μοιραστούμε με άλλους bloggers και αναγνώστες του internet την αγάπη μας για τον κινηματογράφο.
passenger speaking: Με λένε Ευγενία, είμαι 16 (στα 17) ετών, μαθήτρια λυκείου και τ' όνειρο μου είναι να γίνω σκηνοθέτης. Αγαπημένοι σκηνοθέτες (μιας και το blog έχει να κάνει με κινηματογράφο...) είναι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Andrei Tarkovsky, ο Κώστας Γαβράς, ο Quentin Tarantino, o Alfred Hitchcock και ο Krzysztof Kieślowski. Όλοι για διαφορετικούς λόγους. Δεν συνηθίζω να επικεντρώνομαι σε σκηνοθέτη βέβαια, αλλά στο σύνολο, γι' αυτό και οι αγαπημένες μου ταινίες και το κινηματογραφικό στυλ για το οποίο θα γράψω και μ' αρέσει δεν περιορίζονται σε συγκεκριμένους σκηνοθέτες. Αγαπημένο ηθοποιό δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Στο θέμα soundtrack μ' έχει κερδίσει ο Goran Bregovic στην μουσική που έχει γράψει για ταινίες του Εmir Kusturica. Αυτά για μένα...
Kiratzos speaking: Στο δεύτερο έτος οικονομικού τμήματος του Παντείου πανεπιστημίου σκοτώνω(με κλωτσιά αλα Τσακ Νόρις) τις μπόλικες ελεύθερες ώρες μου βλέπωντας ταινίες στο σπίτι είτε πηγαίνοντας στον κινηματογράφο. Αγαπημένοι σκηνοθέτες και ταινίες αλλάζουν συνέχεια όσο βλέπω περισσότερα νέα και παλιά πράγματα. Διαχρονικά αγαπημένοι είναι ο Woody allen, οι Coen brothers και o Emir Kusturica. M' αρεσει πολυ ο 70s αμερικανικος κινηματογράφος(ανεξάρτητος και μη)και ψάχνομαι όσο μπορώ στον ευρωπαικό. Μέσα απο το blog θα προσπαθήσουμε να διαδώσουμε τις οποιες γνώσεις μας, σκέψεις μας και προτάσεις μας με την α (f(x)=a/2*4) εμπειρία που αποκτούμε βλέποντας άλλα περισσότερο το κάψιμο μας και την τρέλα μας για τον κινηματογράφο.
Rania speaking: Δεν χρειαζεται καποια ειδικη επεξηγηση το ονομα φανταζομαι, εχω μπει στον 17ο χρονο της ζωης μου και μεσα σε ολα βλεπω ταινιες. Σκηνοθετες.. Κιουμπρικ, Ταραντινο, Χιτσκοκ, Αλεν, οι αδερφοι Κοεν και ο -kill me for that-Αρονοφσκι. Αγαπημενοι ηθοποιοι πολλοι, ολοι με τα σκαμπανεβασματα τους. Αν και πιο παλια η τρελα με τις ταινιες ειχε φτασει στο ζενιθ και τωρα εχει κατευνασει, εν οψη διακοπων θα ξαναρχισουμε το σπορ. Ας κλεισουμε αυτην την αναρτηση λοιπον με μια συμπαθητικη φωτογραφιουλα.