Accatone

Μιας κι έχει αναφερθεί αρκετός (για τις αναρτήσεις μας πάντα) Ιταλικός κινηματογράφος σκέφτηκα να γράψω για μια ταινία που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον όταν την είχα δει. Το Accatone του Pier Paolo Pasolini, το οποίο είναι και το πρώτο του κινηματογραφικό έργο.

Σκηνοθέτης: Pier Paolo Pasolini
Σενάριο: Pier Paolo Pasolini
Προβλήθηκε (στις Η.Π.Α.): 4 Απριλίου 1968
Είδος: Δραματικό

Βρισκόμαστε στην Ρώμη την δεκαετία του 60 (η ταινία γυρίστηκε το 1961, όχι κάποια ιδιαίτερα κοντινή χρονολογία με αυτή της προβολής της). Ο Vittorio Accattone δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του και προκειμένου να βγάλει χρήματα, εκπορνεύει την κοπέλα του, Μανταλένα. Ο Ακατόνε κάνει παρέες με άνεργους και αδρανής ανθρώπους. Όταν η κοπέλα του συλαμβάνεται αρχίζει η πτώση του Ακατόνε. Επισκέπτεται την γυναίκα και τον γιο του από τους οποίους είναι απομακρυσμένος, πηγαίνει στην εκκλησία και παρακαλεί για έλεος. Τότε γνωρίζει μια αφελή κοπέλα, την Στέλλα, την οποία αποφασίζει να αποπλανήσει για να εκπορνεύσει προκειμένου να στρώσει ξανά η ζωή του. Εκείνη, αγαπάει τον Ακατόνε και πράγματι εκπορνεύεται. Ο Παζολίνι βασίστηκε στο λογοτεχνικό του έργο Una vita violenta για να γυρίσει το Ακατόνε. Η ταινία έχει ένα ποιητικό ύφος όσο μιλάμε για σκηνογραφία αλλά μια ρεαλιστικότητα όταν μιλάμε για σενάριο. Είναι η Ιταλία που έζησε ο Παζολίνι. Μια Ιταλία που δεν έπαψε να υποφέρει, ακόμα και μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ήρωες νομίζεις ότι πάντα υπήρχαν. Και την δεκαετία του 40', και του 60', ίσως και σήμερα. Ζωές περιθωριοποιημένων και φτωχών ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια κοινωνία που τους υποδέχθηκε σκληρή. Γυρισμένη σε αληθινά τοπία, εκτός από ποιητική όπως είπα προηγουμένως, η ταινία φαίνεται ακόμα πιο ρεαλιστική γιατί σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες να κοιτάξεις από το παράθυρο σου και να δεις τέτοιους ανθρώπους. Δίχως να γνωρίζω πολλά για εκείνη την εποχή, υποπτεύομαι πως η μάσκα της ευημερίας ήταν αυτή που κυριαρχούσε. Οι Ιταλοί προσπαθούσαν να πείσουν τον λαό ότι όλα είχαν τελειώσει (μιλάμε για τα κακά που φέραν οι ίδιοι με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο), κάτι που δεν ίσχυε και ο Παζολίνι κατάφερε να τ' αποτυπώσει με έναν χαρακτήρα επαναστατικό για τα δεδομένα της εποχής του, παρουσιάζοντας την βία της εξουσίας, τον ρατσισμό, την απομόνωση και την απόγνωση που δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ο τραγικός ήρωας. Ο ίδιος θεωρούσε αυτά τα δεδομένα διαχρονικά, κάτι που οδήγησε την ταινία στην άσχημη αντιμετώπιση της από... ακροδεξιούς και ύστερα από δηλώσεις του, τον θάνατο του το 1975. Η αλήθεια και ο ρεαλισμός είναι οι λόγοι μάλλον που όλες οι ταινίες του Παζολίνι αντιμετωπίστηκαν σαν να μιλάγαμε για τέρας-δημιουργό. Έτσι λοιπόν και το Ακατόνε. Δεν σοκάρει τόσο, γιατί ζούμε σε άλλη εποχή και ξέρουμε άλλα πράγματα για παρελθοντικές και παροντικές καταστάσεις αλλά ωστόσο κεντρίζει το ενδιαφέρον και σε κάνει να συνειδητοποίησεις κάποια πράγματα που ίσως ποτέ δεν αναφέρθηκαν. Αν έχει ακούσει κανείς για τις βίαιες σκηνές του αλλά θα ήθελε να παρακολουθήσει, το Ακατόνε είναι η κατάλληλη ταινία, γιατί εκεί την βία δεν την βλέπουμε ομά σαν μεμονωμένο περιστατικό, εννοείται...