Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Η φλόγα που τρεμοσβήνει

Η τελευταία ταινία που παρακολούθησα ήταν τις προάλλες στην ΝΕΤ (ή ΕΤ1, δε θυμάμαι). Ονομάζεται "Η φλόγα που τρεμοσβήνει" (le feu follet) και πρόκειται για ένα υπαρξιακό δράμα, που δημιουργήθηκε στην Γαλλία αρκετό καιρό (αλλά στον ίδιο αιώνα πάντα) μετά το "κίνημα" των υπαρξιστών...
Σκηνοθέτης: Louis Malle
Σενάριο: Pierre Drieu La Rochelle
Προβλήθηκε (στις Η.Π.Α.): 1966
Είδος: Δραματικό




Στην ταινία παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες ενός Γάλλου αλκολικού από την στιγμή που βγαίνει από το κέντρο αποτοξίνωσης μέχρι την στιγμή που αυτοκτονεί. Ο Alain Leroy, ένας πλούσιος άνδρας κατέληξε αλκολικός λόγω των πολλών ξέφρενων πάρτυ που όργανωνε με άλλους αλκολικούς του φίλους. Είναι αποφασισμένος να βάλει τέλος στη ζωή. Βρίσκεται σε διάσταση με την γυναίκα του, της οποίας η παρουσία φαίνεται επειδή πλήρωνε το κέντρο στο οποίο πήγαινε. Την ημέρα που βγαίνει, ο Αλέν κάνει έρωτα με την πρώην ερωμένη του κι πολύ καλή φίλη της γυναίκας του, μία γυναίκα η οποία πραγματικά θέλει να τον βοηθήσει και τον θεωρεί αδύναμο. Δίχως να τον ενδιαφέρει πολύ η άποψη της περί ζωής την αφήνει και αποφασίζει να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή του γυρνώντας πίσω στο Παρίσι και βρίσκοντας παλιούς του φίλους. Πρόκειται για έναν αρκετά αστικοποιημένο κύκλο, ο οποίος δέχεται τον Αλέν, αλλά όχι τον ανήσυχο αλκολικό Αλέν. Ανακαλύπτει πως οι φίλοι του δεν συνέχισαν την φιλοσοφία που είχαν όταν ήταν νέοι και η επίσκεψη του στο Παρίσι καταλήγει από ένταξη στην κοινωνία σε αποχαιρετισμό. Έχουν ξεχάσει το ποτό, δεν θεωρούσαν ότι έχει κάποιο νόημα, ήταν απλά διασκέδαση, σε αντίθεση με τον Αλέν, ο οποίος έχει συνειδητοποιήσει πώς είναι δύσκολο να είσαι άνδρας όταν δεν το θέλεις και καταλήγει στο συμπέρασμα πως δεν περιμένει κάτι από την ζωή του. Ειδικά όταν δεν μπορεί να βρει τους φίλους ή κάτι να τον στηρίξει και να τον πείσει για το αντίθετο. Αυτοκτονεί μ' ένα πιστόλι ένα πρωί και αφήνει γράμμα στην γυναίκα του λέγοντας ότι αυτοκτόνησε γιατί δεν είχε νόημα η δικιά του η ζωή και θα ήθελε να το δώσει σε άλλον. Μια ταινία που θα μπορούσε να μοιάζει με λογοτεχνικά έργα Γάλλων υπαρξιστών. Ο Louis Malles έχωντας σκηνοθετήσει film noir γνωρίζει καλά πώς ν' αποδώσει την αγωνία σε μια ταινία και η ασπρόμαυρη εικόνα είναι ένα μεγάλο συν. Όπως επίσης και η σωστή χρήση που έκανε με το μονταζ, τον ήχο και την απομνημόνευση σκηνών. Θα ήθελα να σταθώ στο τελευταίο το οποίο και θαύμασα περισσότερο... Ο θεατής θυμάται σκηνές και δεν μένει στην εντύπωση του πως η ταινία μας δείχνει έναν αλήτη πρωταγωνιστή αλλά έναν άνθρωπο με πραγματικές υπαρξιακές ανησυχίες. Η αγωνία του ήρωα για το πως θα καταλήξει το αμέσως επόμενο λεπτό, κεντράρει και το ενδιαφέρον του θεατή για να καταλάβει αργότερα πως πρόκειται για το παράλογο της ύπαρξης. Είναι από τις ταινίες που θέλω να περιγράψω την κάθε σκηνή και να δώσω στον άλλο να καταλάβει ταυτόχρονα τον λυρισμό της και την αγωνία της. Φυσικά κάτι τέτοιο γίνεται κατανοητό μόνο όταν την δει κάποιος. Όποιος έχει ασχοληθεί με τις θεωρίες του υπαρξισμού θα μπει στο top 10 του (όπως έγινε και με 'μενα) αλλά όποιος δεν ασχολείται ιδιαίτερα, δεν θα πειστεί από μια απλή κριτική αρχικά. Θα έπρεπε να της δώσει μια ευκαιρία βέβαια. Θα μπορούσε να μας πείσει ότι η αυτοκτονία μπορεί να φανεί λύση σε υπαρξιακά θέματα. Το πορτρέτο ενόςανθρώπου με αποστροφή προς την ζωή που δεν θα ερχόταν τελικά.


1 σχόλιο:

  1. "Αυτοκτονώ επειδή δε με αγαπήσατε, αυτοκτονώ επειδή δε σας αγάπησα. Επειδή οι δεσμοί που μας ένωναν ήταν πολύ χαλαροί, κι αυτοκτονώ για να τους σφίξω. Φεύγω μ'ένα ανεξίτηλο σημάδι."

    (κάθε Κυριακή λίγο μετά τις εννιά, στην ΕΤ1. Αν αντέχετε δείτε και το φιλμ των δώδεκα, μετά το δελτίο ειδήσεων)

    ΑπάντησηΔιαγραφή