Mr. Lonely

Έχω καιρό να γράψω στο blog και σκέφτηκα να γράψω για μια ταινία που είδα το καλοκαίρι, με συγκλόνισε και είναι πλέον στις αγαπημένες μου.

Σκηνοθέτης: Harmony Korine
Σεναριογράφος: Harmony Korine, Avi Korine
Προβλήθηκε: 2008
Είδος: Δραματικό, Κωμωδία

Τοποθετούμαστε στο Παρίσι όπου παρακολουθούμε έναν νεαρό να βγάζει τα προς το ζην κάνοντας στον δρόμο τον Michael Jackson. Γνωρίζει μια μίμο της Marilyn Monroe η οποία τον προσκαλεί να μείνει μαζί της στον πύργο που έχει στην Σκωτία όπου ζει με τον άντρα της, μίμο του Charlie Chaplin, την κόρη της Shirley Temple και άλλους μίμους μεταξύ των οποίων η Βασίλισσα της Αγγλίας, ο James Dean, ο Αβράαμ Λίνκον, ο Πάπας, η κοκκινοσκουφίτσα, η Madonna και άλλοι. Ο Michael τους πετυχαίνει σε μια περίοδο που προετοιμάζουν ένα σόου για τον κόσμο. Αρχίζει να ερωτεύεται την Marilyn. Το ίδιο κι εκείνη, δίχως όμως να διευκρινίζουν τα συναισθήματα τους ο ένας στον άλλο. Και με την άφιξη του Michael και το άγχος για την παράσταση αρχίζουν να πέφτουν τα προσωπεία των κατοίκων του πύργου. Παράλληλα βλέπουμε την εξής περιπέτεια: σ' ένα μοναστήρι ένας μοναχός μαζί με κάποιες καλόγριες πάνε να εφοδιάσουν ένα φτωχό χωριό με τρόφιμα πετώντας τα από ένα αεροπλάνο. Κατά τη διάρκεια της αποστολής μια από τις καλόγριες πέφτει από το αεροπλάνο αλλά δεν παθαίνει απολύτως τίποτα. Πεπεισμένη πως την έσωσε η προσευχή, πηγαίνει στις υπόλοιπες μοναχές και τους λέει πως ο Θεός τις καλεί για να ελέγξει την πίστη τους. Παρατηρούμε ότι κατά την διάρκεια της τριβής των μίμων αρχίζει να φαίνεται ο πραγματικός εαυτός τους και ότι στην πραγματικότητα ο εαυτός που φαίνεται να έχουν είναι δανεικός, δηλαδή οι άνθρωποι που μιμούνται. Ο Τσάπλιν είναι γυναικάς, ο Αβράαμ Λίνκον αυστηρός αλλά και αλληλέγγυος, η Βασίλισσα διακοσμητική. Με αυτή την στάση τους θέλουν να ενταχθούν στην κοινωνία ή θέλουν να την αποφύγουν γιατί πιστεύουν ότι δεν ανήκουν εκεί; Στην πραγματικότητα είναι άνθρωποι μοναχικοί, με συναισθήματα που δεν μπορούν να μοιραστούν και τους πνίγουν, που έχουν πιστέψει πως όλη τους η ζωή είναι το σόου που ετοιμάζουν. Ο Michael το καταλαβαίνει πιο γρήγορα από τους άλλους και προσπαθεί να γνωρίσει τον πραγματικό του εαυτό, βλέποντας θετικά την ζωή, σε αντίθεση με την Marilyn που όταν συνειδητοποιεί ποιά είναι, συμπεριφέρεται αυστηρά στον εαυτό της... Αυτοί οι άνθρωποι έχουν σαν ελπίδα για να ζουν τις ζωές κάποιων άλλων. Οι καλόγριες έχουν την πίστη στο Θεό. Και οι δύο μεριές μοιάζουν αρκετά. Θεωρούν ότι πρέπει να βασιστείς αλλού για να πάνε όλα στη ζωή σου όπως τα θες. Φυσικά αυτή η θέληση αποδεικνύεται ψεύτικη και αυτό φαίνεται έντονα στην κατάληξη που έχουν οι καλόγριες όταν δοκιμάζουν να πέσουν από το αεροπλάνο. Κανείς δεν χρησιμοποιεί την δική του δύναμη. Ο σκηνοθέτης φαίνεται να κρατά παραμυθένια στάση απέναντι στους ήρωές του πράγμα που δένει ωραία με την απαισιόδοξη αύρα που επικρατεί. Το σενάριο έχει κάποια κενά γιατί οι ήρωες στις συζητήσεις τους (ή και στους μονόλογους) αοριστολογούν αλλά όταν αρχίζουν τα πράγματα να γίνονται πιο σφαιρικά, που είναι και ο σκοπός της σκηνοθεσίας εφόσον έχει να καλύψει κάτι αχανές, δεν καταλαβαίνεις καν τα κενά τα οποία και ίσως να μην υπάρχουν και να εξυπηρετείται έτσι η ταινία. Πολύ πιθανό μιας και ο σκηνοθέτης έχει γράψει το σενάριο. Συνοψίζοντας, το θέμα που διαπραγματεύεται η ταινία είναι το αχανές "υπάρχω" και δεν μιλάει στην λογική αλλά στο συναίσθημα και οι εικόνες της είναι γλυκήτατες και παραμυθένιες, στιγματίζοντας έτσι την ταινία, χαρακτηρίζοντας την μοναδική, φρέσκια και μοντέρνα.

Everything is Illuminated

EVERYTHING IS ILLUMINATED

Director: Liev Schreiber
Based on the novel by Jonathan Safran Foer
Starring: Elijah Wood,Eugene Hutz,Boris Leskin,Laryssa Lauret

Ένας ήσυχος και πραγματικά παράξενος νεαρός, o Safran [a true weirdo],ο οποίος είναι συλλέκτης στιγμών και αναμνήσεων ταξιδεύει στην Ουκρανία για να βρει τη γυναίκα που έσωσε τον εβραίο παππού του στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αναλαμβάνει να τον βοηθήσει ένας νεαρός Ουκρανός,ο Alex με τον παππού του και τον mentally ασταθή σκύλο-οδηγό του κατά φαντασία και κατά συμφέρον τυφλού παππού. Η έρευνα ξεκινάει όχι μόνο για τον νεαρό αμερικάνο αλλά και για τον παππού ,αφού η όλη αναζήτηση τον οδηγεί σε κομμάτια του παρελθόντος, τα οποία δεν είχε φυσικά ξεχάσει παρά μόνο θάψει στο μυαλό του. Λίγο η τύχη, λίγο η απροσδόκητη και breath-taking σύμπτωση και λίγο ακόμα το παρελθόν συνθέτουν μια ιστορία που λαβαίνει το τέλος που της αξίζει με συγκίνηση που σπάει κόκκαλα.

Well, πολλοί πόντοι για την υποκριτική ικανότητα και των τριών πρωταγωνιστών μας, για την αφοσίωση του σκηνοθέτη στη λεπτομέρεια και για την συλλογή του Σαφράν. Ακόμη , μερικοί πόντοι για το στυλ του Άλεξ [τραγουδιστη των Gogol Bordello στην πραγματική ζωή] και για τα γρυλίσματα του σκύλου.

Roma,citta aperta

Ρώμη ανωχύρωτη πόλη


Ας εκμεταλλευτώ τη μανία μου με τις ιταλικές ταινίες που έχω αυτήν την εποχή με τις Ιταλικές ταινίες μιλώντας για το κλασικό ''Ρώμη ανωχύρωτη πόλη''..

Director:Roberto Rossellini
Writers:Sergio Amidei (writer)Federico Fellini (writer)
Ετος:1945

Στη κατέχομενη απο τους Γερμανούς Ρώμη του 1944 ένα ανώτερο στέλεχος της αντίστασης (Giorgio) βρίσκει προσωρινό καταφύγιο στο σπίτι του φίλου του(Francesco) που ετοιμάζεται να παντρευτεί μια γειτονισσά του(Pina) ενω ο παπάς(Don Pietro) βοηθάει με κάθε τρόπο εν αντιθέση με την θεατρίνα φιλενάδα του(Marina)...


Ο Roberto Rossellini δημιούργησε λίγο μετά αλλα και κατα τη διάρκεια του πολέμου μία ταινία που έμελε να θεωρηθεί χαρακτηριστική και μία απο τις πρώτες του κινήματος του νεορεαλισμού.Η αλήθεια είναι οτι δεν είναι και η πιο χαρακτηριστική.Το σενάριο δημιουργήθηκε απο τον κλασικο συνεργάτη του Rosellini,Sergio Amidei μαζί με τον Federico Fellini(!) και έχει να κάνει με το δίπολο καλού-κακού σε μια εποχή που οι ρόλοι ήταν αρκετά ξεκάθαροι.Η Ρώμη παρουσιάζεται ξεκάθαρα..Φτωχός κόσμος ζεί με τον φόβο και το μίσος για Γερμανους και Ιταλούς φασίστες ενω καλύπτουν οσο μπορούν τους υπολοίπους..Οι κομμουνιστές αγωνιστές,θεωρητικά συγκρουόνται με τον Καθολικό αγωνιστή ιερέα αλλά στην πράξη είναι το ένα και το αυτό ενάντια στον κοινό εχθρό ενω τα παιδιά και η χήρα αυξάνουν το μελοδραματισμό μιας ούτως η άλλως δραματικής ιστορίας.Παρακολουθούμε ένα ντοκιμαντέρ σύγχρονο με το περιεχομενό του και μια ιστορία τόσο αληθινή και τόσο έντονα δωσμένη που όταν τελειώνει νομίζεις οτι και συ θα μπορούσες να είσαι σε αυτή τη πολυκατοικία..Χαρακτήρας αίνιγμα ο μεθυσμένος Γερμανός στη Γκεστάπω που οπως διάβασα ήταν ιδέα του Φελίνι και λόγος να απαγορευτεί η ταινία σε κάποιες χώρες..Οι ηθοποιοι και ειδικα η αγαπητή μου Anna magnani και o Aldo Fabrizi στο ρόλο του παπά είναι εξαιρετικοί..Δεν είναι μελόδραμα που προσπαθεί να είναι συγκηνητικό.Είναι μια Μεγάλη ταινία που χωρίς φανφάρες,μουσικές και φυσικά σύγχρονα εφέ συγκλονίζει με τα βασικά της στοιχεία την λιτή της σκηνοθεσία,την τόσο ειλικρινή της ιστορία και τους φοβερούς ηθοποιοούς της..


Υπόσχομαι στους 1-2 αναγνώστες μας η επόμενη ταινία να μην είναι κάποιο έπος:P

Underground

Oι διακοπές τελείωσαν τα κεφάλια μέσα κλπ..Οποτε ας ξεκινήσουμε με ένα ευκολάκι.Εύκολο στη θεωρία αφού για μια τέτοια ταινία δεν είσαι ποτε σίγουρος για το τι πρέπει να γράψεις..Κριτική πάντως οχι




Underground (1995)

Director:

Emir Kusturica

Writers:

Dusan Kovacevic (novel)
Dusan Kovacevic (play)

Βελιγράδι 1941.Β' Παγκόσμιος πόλεμος σε εξέλιξη.Παρακολουθούμε 2 ανώτερα στελέχη του Γιουγκοσλαβικού Κομμουνιστικού Κόμματος όπως και τη θεατρίνα Nataljia την οποία ερωτεύονται και οι 2 οπως και ενα Γερμανός αξιωματούχος.Η Κατοχή ξεκινάει αι μια ομάδα ανθρώπων υπο τις εντολές του Μάρκο μπαίνει σε ενα καταφύγιο.Οι Γερμαοί χάνουν τον πόλεμο και φεύγουν η μικρή κοινότητα που έχει δημιουργηθεί εκεί κάτω συνεχίζει και ζεί περιμένοντας την επανάσταση..






Ο Emir Kusturica μετά το ονειρικό αλλά αδίκως κατ'εμέ υπερεκτιμημένο Arizona Dream επιστρέφει στην Σερβία ωστε να γυρίσει την ταινία που στέκεται δίπλα αλλά τελικά μάλλον προσπερνάει το έπος Time of gypsies.Παίρνει τα όνειρα του arizona και τη σκληρή πραγματικότητα των προηγούμενων ταινιών του τα βάζει στο μπλέντερ και βγάζει αυτό το υβρίδιο σου-ρεαλισμού.Οι συμβολισμοί ασφυκτιούν και δείχνουν τόσο όμορφα κατι που συνεβαινε στις χώρες του κομμουνισμού(αν και πολλοί λένε οτι η παρουσιάζει στρεβλη εικόνα για τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο)..Οι εργατες μιας βιοτεχνίας(?) όπλων μπαίνουν στο υπόγειο να προστατευτούν απο τον πόλεμο και παραμυθάζονται απο τον πανούργο Μάρκο(που τελικά έχει γίνει δεξί χέρι του Τίτο) οτι ο πόλεμος συνεχίζεται ενω έχουν περάσει ήδη 20 χρόνια ενω αυτος εκμεταλλεύεται την-εξαίσια- παραγωγική τους ικανότητα εμπορέυοντας τα όπλα για τις διάφορες κοινωνικές αναταραχές στον πάνω κόσμο.Όταν τελικά βγαίνουν πάνω βλέπουμε την αδυναμία τους να σταθούν στα πόδια τους.Η ταινία θα μπορούσε να είναι απλά ενας ωραίος διδακτικός συμβολισμός και μια αναπαράσταση για το τι συναίβει κάποτε κάπου.Ο kusturica ομως ποτε δεν θα έκανε κάτι τετοιο..Η ατμόσφαιρα που διακατέχει την ταινία δεν είναι αυτή του πολέμου αλλά μιας γιορτής..μιας γιορτής καταμεσής του πολέμου,μέσα στο καταφυγίο..Το ερωτικό τρίγωνο μεταξύ του Blackie,του Marko και της ξεπουλημένης(περισσότερο απο τους άλλους 2?χμμ) Nataljia περιπλέκει ακομα πιο πολυ τα πράγματα..Οι ερμηνίες δεν περιγράφονται(η ''μουσα'' Manojlovic σβήνει τα πάντα),η σκηνοθεσία είναι προσεγμένη παντού με την κάμερα να μην κάθεται ποτε ακίνητη και η μουσική του Bregovic την εκτινάσουν στον ουρανό..Τα τελευταια 20 λεπτά η αλλαγή πυ συντελείται σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό..Το είπα δεν είναι εύκολο να κάνεις κατι παραπανω απο μια απλή περιγραφη σε Αυτή τη ταινία..Και άλλωστε δεν χρειάζεται..Είναι τόσο απολαυστικό να την ανακαλύψεις μόνος σου.

Μάλλον οτι καλύτερο έβγαλε ο ευρωπαικός κινηματογράφος στα 90s.

Το πρόσωπο ενός άλλου

Κοντεύει μήνας από την τελευταία μας ανάρτηση και σκέφτηκα να ζωντανέψω λίγο το blog. Στο περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ έχει τρεις ταινίες του Hiroshi Teshigahara, μεταξύ των οποίων και το πρόσωπο ενός άλλου.

Σκηνοθέτης: Hiroshi Teshigahara

Σενάριο: Kobo Abe (βιβλίο, σενάριο)

Προβλήθηκε: 1966

Είδος: Κοινωνικό, Φαντασίας

Ο Oκουγιάμα καίει το πρόσωπο του κατά την διάρκεια της δουλειάς και μένει με επιδέσμους, αποκομμένος από την κοινωνία, την δουλειά και την ψυχρή γυναίκα του. Δέχεται την πρόταση ενός ψυχίατρου να βάλει μια μάσκα που μοιάζει με αληθινό πρόσωπο. Ο σκοπός του ψυχιάτρου δεν είναι άλλος από το να σημειώσει τις ψυχολογικές αλλαγές του Οκουγιάμα ενώ ο ίδιος το χρησημοποιεί για να αποπλανήσει την γυναίκα του. Όπως θα διαπιστώσει κανείς όταν την δει, η ταινία επικεντρώνεται σε φιλοσοφικές αναζήτησεις γύρω από την προσωπικότητα, την ατομικότητα και την σχέση μεταξύ εμφάνισης και προσωπικότητας. Οι άνθρωποι δέχονται έναν άνθρωπο και τον ορίζουν από την εμφάνιση του, από την μυρωδιά του (βάσει ενστίκτου δηλαδή) ή από την προσωπικότητα του; Ο Οκουγιάμα θέλει την μάσκα για να ενταχθεί ξανά στην κοινωνία ή για να απομακρυνθεί από αυτή και να γίνει ένας άλλος; Τις μάσκες τις φοράνε μόνο οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτιμήση, με ματαιοδοξία ή μήπως όλοι μας; Η γυναίκα του Οκουγιάμα βάφεται όπως όλες οι γυναίκες της σειράς της και η κάμερα μας το υπενθυμίζει κάθε φορά που θα βλέπουμε το γαζωμένο πρόσωπο του πρωταγωνιστή. Το χόμπι της είναι η διατήρηση πολυτίμων λίθων και όπως πολύ σωστά την ρωτάει ο Οκουγιάμα, "Η πέτρα είναι πολυτιμή ακατέργαστη και βρώμικη ή αξίζει όταν την γυαλίζουμε;". Μια γυναίκα σαν αυτή δεν φοράει μάσκα για να είναι αποδεκτή σε μια κοινωνία; Μια τέτοια γυναίκα το θεωρεί υποχρέωση και ότι φροντίζει να τιμάει ένα ήδη ωραίο πρόσωπο. Παράλληλα θα βλέπουμε μια άλλη νεαρή κοπέλα με το μισό της πρόσωπο κατεστραμμένο από την βόμβα στο Ναγκασάκι η οποία εργάζεται σε ψυχιατρική κλινική και όλοι γύρω της εκτιμούν τον ψυχικό της κόσμο. Δεν είναι όμως αποδεκτή από την κοινωνία σαν γυναίκα γιατί έχει πρόσωπο γεμάτο εγκαύματα. Φοβάται (όπως ο σκηνοθέτης και η μεταπολεμική Ιαπωνία) έναν νέο πόλεμο και έχει τραγική κατάληξη. Συνεχίζοντας στα συναισθηματοποιημένα μηνύματα που μας περνά η ταινία τίθεται και το θέμα των ορίων της ελευθερίας. Δεδομένου ότι το πρόσωπο είναι ο καθρεύτης της ψυχής, ο πρωταγωνιστής είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει αφού δεν είναι κανένας όταν η ψυχή από το πρόσωπο του είναι δύο διαφορετικά πράγματα εν τέλει. Πριν καταλήξει σ' αυτό το συμπέρασμα όμως έχει φθαρεί εσωτερικά γιατί το νέο του πρόσωπο τον αναγκάζει να αγοράσει καινούρια ρούχα και να συμπεριφερθεί σαν άλλος άνθρωπος. Το σχέδιο του αποτυγχαίνει και μένει εγκλωβισμένος στην απέραντη ελευθερία του να κάνει ό,τι θέλει αλλά και στο πρόσωπο ενός άλλου... Οι διάλογοι είναι έντονοι (πρόκειται για μεταφορά από βιβλίο άλλωστε) και δεν σ' αφήνουν να αφαιρεθείς ούτε λεπτό. Η σκηνοθεσία χρησημοποιεί όλα τα μέσα για να αποδώσει κάθε φόρα και ένα άλλο μήνυμα και συναίσθημα. Ο εξπρεσιονισμός στο ιατρείο και στις λήψεις των προσώπων μέσα από γυαλί και ο ρομαντισμός με την μουσική για παράδειγμα. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ταινία θέλει συζητήση, όχι σκέψη και πως κάθε λεπτό είναι ένα κράμα εντυπώσεων. Ειλικρινέστατη ταινία παρόλο που φαίνεται πως είχε δυσκολία στο γύρισμα και θα μπορούσε να χάσει κάτι από την αμμεσότητα της.

The Straight Story

Όχι, δεν είναι το Ελληνικό Straight Story, είναι άλλη μία ταινία του Lynch στις αναρτήσεις μας. Κάτι έχω πάθει τελευταία.

Σκηνοθέτης: David Lynch
Σενάριο: John Roach, Mary Sweeney
Προβλήθηκε: 1999
Είδος: Κοινωνικό




Η ταινία αφηγείται την αληθινή ιστορία του Alvin Straight, ενός ηλικιωμένου ανθρώπου. Ο Αλβιν ζει στην Άιοβα μαζί με την κόρη του. Είναι 73 ετών. Μια μέρα τηλεφωνούν σπίτι του και του λένε ότι ο αδερφός του που ζει 360 μίλια μακριά έπαθε εγκεφαλικό. Ο Άλβιν αποφασίζει να πάει με την μηχανή που κόβει το γρασίδι κι ένα κινητό τρέηλερ να βρει τον αδερφό του, με τον οποίο έχουν να μιλήσουν 10 χρόνια.
Η ταινία επικεντρώνεται στο ταξίδι του Άλβιν και στους ανθρώπους που συναντάει. Μέσα από αυτές τις επαφές ο Άλβιν διαγράφει ένα μέρος του εγωισμού του κάθε φορά γιατί συναντάει και θυμάται τον εαυτό του στο παρελθόν ενώ ταυτόχρονα δίνει κι αυτός τα δικά του μαθήματα. Στην πρώτη του διανυκτέρευση στα χωράφια της Άιοβα, συζητάει με μια νεαρή κοπέλα που είναι έγκυος και το έχει σκάσει από το σπίτι της. Σ' αυτή την γλυκιά συζήτηση βλέπουμε την αξία της οικογένειας και πόσο απλουστευμένα μπορεί ν' αγαπήσει κανείς τους συγγενείς του. Η κοπέλα θα εκτιμήσει το παιδί που κουβαλάει, την ανησυχία του φίλου της και των γονιών της και θα θυμήσει στον Άλβιν ότι κι αυτός είχε κάποτε παιδιά, γυναίκα, οικογένεια. Μια οικογένεια που θα συναντήσει και θα τον βοηθήσει να φτιάξει την μηχανή του θα τον κάνει να θυμηθεί τις συνθήκες με τις οποίες ζούσε στον πόλεμο, το πόσο παράλογες είναι αυτές οι καταστάσεις και πως τον έχουν στιγματίσει. Παράλληλα θα κάνει δυο αδέρφια ν' αγαπηθούν καθώς τους λέει πως ένας αδερφός είναι πάντα ένας αδερφός. Ό,τι κι αν γίνει. Υπενθυμίζοντας έτσι στον εαυτό του τον στόχο του. Αργότερα θ' ανταλλάξει απόψεις με νέα παιδιά για το πως είναι να είσαι νέος, γέρος, από δύο οπτικές γωνίες.
Η σκηνή στο μπαρ είναι εκπληκτική. Επίσης το κλείσιμο της ταινίας ήταν φοβερό... Ο Άλβιν έφερε στην ζωή του το όνειρο του, μια στιγμή από το παρελθόν που τόσο αγαπούσε. Τέλος είναι χαριτωμένα νοσταλγικό να βλέπεις τους νέους ποδηλάτες να προσπερνάνε τον Άλβιν, τα μεγάλα τρακτερ το ίδιο, αλλά και τον Άλβιν να συνεχίζει ακάθεκτος. Είναι τρομερό πώς μέσα από ένα τάξιδι ξεδιπλώνεται ένας άνθρωπος, πώς βλέπεις το τι είσαι, το παρελθόν σου, μέσα από έναν στόχο, από κάτι μελλοντικό. Καθόλου συντηρητική η ταινία, αν σκεφτεί κανείς πως κάποια στιγμή όλοι θέλουμε να δούμε απλά κι όμορφα πράγματα, ειδικά από έναν άνθρωπο που μας έχει συνηθίσει σε αναζητήσεις του υποσυνείδητου. Μετά την Χαμένη Λεωφόρο, βλέπουμε μια άλλη αναζήτηση, σ' έναν άλλο δρόμο. Δεν είναι ένας τόπος αγγελικά πλασμένος ο κόσμος μας, δεν θέλει να πει κάτι τέτοιο, απλά μερικές φορές μπορούμε να δούμε την καλή πλευρά των ανθρώπων, την αγνή, καθημερινή, που μπορεί ν' αγαπήσει. Πολλά νοήματα, που βρίσκεις μέσα από τους διαλόγους, δίχως να είναι βαθύτερα- είναι πραγματικά. Απλά τα πράγματα, δείτε την, είναι καταπληκτική. Ο... Κέρουακ με ηλικιωμένους ήρωες και μια φωτογραφία άλλο πράγμα...

Last tango in Paris

Μετά απο καιρό ποστάρω για μια απο τις πιο γνωστές και αμφισβητούμενες ταινίες του Ιταλού Bernando Bertolucci την οποία και είδα χτές.

Director:Bernardo Bertolucci
Writers:Bernardo Bertolucci
Year: 1972

Η Jeanne είναι μια 20χρονη που ψάχνει ένα διαμέρισμα στο Παρίσι για να μείνει με τον αρραβωνιαστικό της Tom.Ο Paul είναι ένας 50άρης ιδιοκτήτης μοτέλ που μόλις η γυναίκα του έχει αυτοκτονήσει.Συναντιούνται τυχαία σε ένα άδειο διαμέρισμα και εκεί ξεκινάει ένας ''δεσμός'' εξαναγκασμού αλλα και αλληλεξάρτησης.

Η ταινία αποτέλεσε σοκ κυρίως για τις τολμηρές ερωτικές σκηνές της(οι οποίες είναι και μερικές απο τις καλύτερες που έχω δεί) αλλά και για τη γενικότερη στάση της.Ένας μηδενισμός και μία δυσφορία δημιουργείται τόσο απο τα θεσπέσια πλάνα με την ΤΕΛΕΙΑ φωτογραφία και τις υπολογισμένες μέχρι αηδίας κινήσεις της κάμερας όσο και απο τις φαντασιώσεις και χυδαίες ατάκες που ξεστομίζει κυρίως ο Paul αλλά δέχεται η Jeanne.Τα πρόσωπα φαίνεται να βρίσκονται σε μία πλήρη κενότητα με την ζωή του Paul να έχει καταστραφεί πλήρως(φαίνεται αμυδρά σε όλη τη ταινία αλλά κυρίως προς το τέλος) και την ζωή της Jeanne να συμπληρώνεται απο ένα ψεύτικο πλήρως κλισαρισμένο ντοκιμαντέρ που γυρίζει ο Tom με πρωταγωνίστρια την ίδια.Το αρσενικό παρουσιάζεται ως άρχοντας του παιχνιδιού,με έναν Marlon Brando να είναι άλλωτε ψυχρός άλλωτε θερμός, που αρχίζει και τελειώνει ολη αυτή την ιστορία αλλα τελικά βρίσκεται χαμένο.Ο Bertolucci δεν αφήνει πουθενά να χαθεί το κλίμα της ταινίας με άδειους χώρους και περίεργους φωτισμούς να κυριαρχούν ενω τα πρόσωπα κινουνται φυσικότατα μέσα σε αυτό το σκηνικό μέχρι να επέλθει η τελική απελευθέρωση.Η τελευταία σκηνή είναι κορυφαία.
Ταινία κατ' εμε μάστ μάθημα για ακροατές αλλα και τον νεότερο κινηματογράφο γενικότερα.

Το κύμα

Die Welle

Director : Dennis Gansel
Writers : Dennis Gansel

Peter Thorwarth
Release Date : March, 2008

Αυτήν την ταινία την είδα πρόσφατα αφού είχα ακούσει τόσα πολλά για αυτήν και θεώρησα ότι δεν γίνεται να της αποδίδουν άδικα τόσες επιβραβεύσεις. Τοποθετούμαστε λοιπόν στη Γερμανία σε ένα συνηθισμένο δημόσιο σχολείο. Βασικός πρωταγωνιστής ένας αναρχικός καθηγητής που θα αναλάβει το μάθημα της απολυταρχίας. Κόντρα ρόλος για αυτόν αλλά δέχεται και έτσι ξεκινούν τα μαθήματα.Προσπαθώντας όμως να βάλει τους μαθητές του στο «κλίμα» του φασισμού και της απολυταρχίας σε γενικότερες γραμμές δημιουργεί μια ομάδα, ένα κόμμα, το Κύμα το οποίο δεν απέχει πολύ από τους Νεοναζί. Τα παιδιά φανατίζονται και φτάνουν σε ακραίες καταστάσεις και σε βίαιες διαμάχες με τους συμμαθητές τους. Μέσα από τη ταινία ο σεναριογράφος τονίζει πόσο σημαντική επιρροή μπορεί να δεχτεί μια μάζα νέων [ίσως και άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας σε άλλες περιστάσεις] και πόσο εύκολα ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στις ιδέες του μπορεί να χάσει τον εαυτό του και να τυφλωθεί από την εξουσία. Οι συγκεκριμένοι νέοι πιστεύοντας ότι αποτελούν κάτι διαφορετικό, ενθουσιασμένοι από την ασφάλεια και την ικανοποίηση τού να γίνεσαι μέλος μιας ομάδας, δέχτηκαν την πλύση εγκεφάλου με προθυμία και μπλέχτηκαν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις . Ίσως σε αληθινές καταστάσεις όλα αυτά τα συμβάντα να μην είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν σε τόσο μικρό διάστημα όσο δείχνει η ταινία (μια εβδομάδα) αλλά σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που υπάρχουν παρόμοιοι σκοποί και πρόθυμοι ηγέτες ακόμα και σήμερα. Πάντως η ανατριχίλα του τέλους είναι αρκετή ώστε να περάσει το μήνυμα και να δώσει την ώθηση να σκεφτούμε τι πρέπει να δεχόμαστε, τι όχι , ποιους ανθρώπους πρέπει να αφήσουμε να μας επηρεάζουν και να ξεχωρίζουμε την εκμετάλλευση και το συμφέρον.

Twin Peaks:Fire Walk With Me

Είχα δει Οδό Μακχόλαντ, Μπλε Βελούδο και Χαμένη Λεωφόρο από Λυντς. Τα δύο πρώτα δεν μου άρεσαν, το τρίτο ήταν αρκετά καλό. Δεν τον είχα σε εκτίμηση των Λυντς. Μέχρι που είδα τον Άνθρωπο Ελέφαντα και έπαθα σοκ και στο καπάκι την καταπληκτική κινηματογραφική μεταφορά της σειράς Twin Peaks (αντίστροφα όμως) με την αίσθηση που μου άφησε.

Σκηνοθέτης: David Lynch

Σενάριο: Mark Frost, David Lynch

Προβλήθηκε: 1992

Είδος: Μυστηρίου

Στην ήσυχη αλλά και μυστικοπαθητική πόλη Twin Peaks δολοφονείται μια 17χρονη κοπέλα. Την υπόθεση αναλαμβάνει το FBI στο οποίο οι κάτοικοι δεν είναι ιδιαίτερα φιλικοί. Ο αστυνόμος που ανέλαβε την υπόθεση, εξαφανίζεται. Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας άλλος πράκτορας. Ένα χρόνο αργότερα βλέπουμε τις τελευταίες μέρες μιας άλλης 17χρονης κοπέλας η οποία έχει παραδωθεί σ' έναν αργό θάνατο που από την μία δεν δείχνει να την νοιάζει και από την άλλη δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Πλάθει πρόσωπα για να μην βλέπει ποιοι πραγματικά την κακοποιούν, παίρνει ναρκωτικά, κάνει σχέσεις με ανθρώπους μόνο για το συμφέρον και όλα αυτά υπόγεια. Επιφανειακά δείχνει ότι ζει σαν μια μέση έφηβη, σε μια απλή πόλη, σε μια φυσιολογική οικογένεια. Η πόλη όμως κρύβει πολλά μυστικά, οι κάτοικοι της δεν είναι αυτοί που δείχνουν.

Ο Λυντς απλά παρατηρεί, δεν ευθύνεται αυτός για την κατάσταση της κοπέλας, έτσι συμβαίνει. Πιστεύεις ότι οι παραισθήσεις είναι μέσα σε αυτό το φυσιολογικό πρόγραμμα παρόλο που σε πιάνουν απροετοίμαστο κάθε φορά. Η πρωταγωνίστρια έχει γίνει παθητικός δέκτης της βαθύτερης επιθυμίας ανθρώπων μέσα στην πόλη, ενός πεπρωμένου άδικου και άρρωστου. Αυτοί την οδηγούν στον θάνατο. Φαινομενικά δεν είναι ο σωστός δρόμος αλλά για μια βασανισμένη κοπέλα σαν αυτή είναι η μόνη λύτρωση. Τελικά παραδίδεται εκεί που πάντα πίστευε. Στα χέρια των αγγέλων που πάντα θεωρούσε ότι την προστάτευαν. Για μια φορά η αντιπέρα όχθη παρουσιάζεται ως η καλύτερη λύση παρόλο που ο θάνατος την συναντάει με άγριες δολοφονικές διαθέσεις. Οι εικόνες κινούνται τόσο γρήγορα, οι ψυχικές εναλλαγές σ' έχουν σε αγωνία, σε κρατάνε και δε βαριέσαι ποτέ την ταινία. Μέσα σε όλα αυτά τα πάθη μένει κάτι καλό, κάτι σαν λύτρωση του καθένα. Ο Λυντς έχει βάλει εμάς στην κάμερα του πλέον. Μην περιμένει κανείς να δωθούν εξηγήσεις σε κενά. Πρόκειται για "πιλότο" και ίσως ξενίσει σε κάποιον το ότι δεν ακολουθεί μια κλασσική ροή. Επίσης είναι από τις πιο καλλιτεχνικές ταινίες του. Δεν κρύβει μυστικά στις σκηνές του και συμβολισμούς, ούτε έχει πλοκή που δεν είναι κατανοητή. Μιλάει ο φωτογράφος και ο σκηνογράφος Λυντς και η ηθοποιός του, όχι ο ποιητής. Για μένα πολύ καλύτερος από τον αινιγματικό και ακατανόητο σκηνοθέτη που γνώρισα σε ταινίες όπως η Χαμένη Λεωφόρος.

Η ωραία της ημέρας

Λιώνω σχετικά στις ταινίες αυτό τον καιρό και είπα να μοιραστώ κι εδώ τις σκέψεις μου για μερικές από αυτές. Αρχίζουμε με την αφορμή για το τελευταίο λιώσιμο που προανέφερα, την ωραία της ημέρας...

Σκηνοθέτης: Luis Bunuel

Σενάριο: Joseph Kessel (βιβλίο), Luis Bunuel (μεταφορά)

Προβλήθηκε: 1967

Είδος: Κοινωνικό

Μια όμορφη γυναίκα είναι παντρεμένη πρόσφατα με έναν μεγαλοαστό γιατρό. Αγαπιούνται αλλά αυτή δεν μπορεί να βρεθεί μαζί του ερωτικά. Παράλληλα έχει βίαιες σεξουαλικές φαντασιώσεις με άλλους άντρες. Ο άντρας της δείχνει κατανόηση και φαίνεται να έχει υπομονή. Η γυναίκα όμως για να μπορέσει να εκπληρώσει τις φαντασιώσεις πιάνει δουλειά σαν πόρνη πολυτελείας σε μέρος που της υπέδειξε φίλος του άνδρα της που του αρέσει και όσο πιο πολύ απασχολεί το σώμα της εκεί, τόσο πιο κοντά έρχεται με τον άνδρα της. Κάποια στιγμή γνωρίζει έναν δολοφόνο ο οποίος και παθιάζεται μαζί της. Όταν αποφασίζει να παρατήσει την πορνεία και να αφοσιωθεί στον σύζυγο της ο δολοφόνος τρελαίνεται και προσπαθεί να σκοτώσει τον άνδρα της. Τελικά εκείνος μένει ανάπηρος και ο δολοφόνος πεθαίνει. Τι απ' όλα αυτά είναι φαντασίωση όμως; Ο Bunuel, παίζει με το μυαλό σαν σουρεαλιστής που θέλει να σέβεται τον εαυτό του. Εικόνες στο πορνείο, βίαιες φαντασιώσεις, ένας παθιασμένος δολοφόνος, ένας υπομονετικός άνδρας. Τι υπάρχει στην ζωή και τι στην φαντασία της γυναίκας παραμένει άγνωστο. Καλό όμως θα ήταν να αναρωτηθούμε και το γιατί... Ας δούμε τις εικόνες και τι μπορούμε να ερμηνεύσουμε. Το ζευγάρι αγαπιόταν σε μια εποχή που οι μεγαλοαστοί είχαν ανιαρές υποχρεώσεις και που τα πάντα κρίνονταν στον κοινωνικό περίγυρο. Φυσικά τέτοιοι φτασμένοι άνθρωποι δεν χρειάζεται και απαγορεύεται από ένα σημείο και μετά να αναλώνονται σε δραστηριότητες, όπως η σεξουαλική. Γι' αυτό υπάρχουν τα πορνεία. Αλλά παντού μπορεί να βρεθεί η διάκριση και βλέπουμε στην ταινία να τονίζεται το "πολυτελείας" και η διαφορά από την "πιάτσα". Ένα ακόμα κατηγορώ προς την αστική κοινωνία από τον Bunuel. Η καταπίεση της σαρκικής επιθυμίας, η οποία μπορεί να είναι και μέρος της αγάπης. Ο ανάπηρος σύζυγος. Γιατί βλέπει τον σύζυγο της ανάπηρο και μετά από λίγο να περπατάει κανονικά; Μάλλον η πρωταγωνίστρια ήθελε κάπου να ρίξει την ανικανότητα για ερωτική συνεύρεση και πρακτικά η σωματική αναπήρια δεν επιτρέπει την σεξουαλική επαφή. Ήθελε επίσης να φύγει το φταίξιμο από πάνω της αλλά να μπορεί να του δείχνει την αγάπη της. Γι' αυτό ήταν ανάπηρος, μπορούσε να τον φροντίζει. Όταν του αποκάλυψε την αλήθεια λυτρώθηκε, και μαζί της έγινε καλά κι αυτός. Έπειτα ο παθιασμένος δολοφόνος. Ένα μέρος το οποίο την απελευθέρωσε και την έκανε να φερθεί τρυφερά στον άνδρα της αφού είχε την σεξουαλική ικανοποίηση από αλλού και δεν την πείραζε που δεν εισέπρατε κάτι τέτοιο από τον σύζυγο της. Ο φίλος που παρότρυνε την πρωταγωνίστρια να δουλέψει σε οίκο ανοχής. Αυτός που έρχεται να ταράξει τα νερά στη ζωή ενός μεγαλοαστικού ζευγαριού. Η επανάσταση ή κάποιος που διψάει για κατακτήσεις; Όταν η όμορφη γυναίκα του φίλου δίνεται από μόνη της στο πορνείο δεν τον ελκύει πια. Όσο ανήκει σε κάποιον, όσο υπάρχουν κάποιοι κανόνες γύρω της που πρέπει να σπάσει για να την έχει, τότε είναι ελκυστική. Η ταινία αρχίζει και ξεκινάει με μια φαντασίωση πάνω σε μια άμαξα. Όσο είναι καταπιεσμένη η γυναίκα βρίσκεται με την βία πάνω στην άμαξα. Όταν όμως απελευθερώνεται η άμαξα προχωράει μόνη της και αυτή απλά την κοιτάει... Μια εξαιρετική (αναμφίβολα) ταινία που για ακόμη μια φορά κατηγορεί τους επιφανειακούς κανόνες ζωής της αστικής κοινωνίας που καταπιέζουν, απαιτούν και διαιωνίζονται χωρίς καμία βελτίωση. Ο Βunuel ζωγραφίζει ένα σουρεαλιστικό μανιφέστο με τον τρόπο που τον κάνει πρώτο και μοναδικό στο είδος του.

Slumdog Millionaire

Σκηνοθετες
Danny Boyle
Loveleen Tandan
Γραφτηκε απο
Simon Beaufoy (σεναριο)
Vikas Swarup (βιβλιο)
Πρωταγωνιστες
Dev Patel
Freida Pinto
Madhur Mittal
Tanay Chheda
Ayush Mahesh Khedekar
Azharuddin Ismail
Rubina Ali
Anil Kapoor
Irrfan Khan

Μια ταινια που εχει φαει αρκετο promotion και ο τιτλος της ειναι γνωστος σε αρκετο κοσμο.

Μια ξεναγηση στην Ινδια, στη ζωη και τους ανθρωπους της.
Μια ξεναγηση στη βρωμια και την αθλιοτητα, στο διαρκη φοβο απο τις θρησκευτικες συγκρουσεις.

(Φυσικα δεν ειμαι σε θεση να κρινω αν οντως ειναι τοσο τραγικα τα πραγματα ή λιγοτερο/περισσοτερο. Λεω τι μου δειξανε.)

2 αδερφια χανουν σε μικρη ηλικια τη μητερα τους σε μια τετοια θρησκευτικη συγκρουση, ζουν πανω σε τρενα κλεβοντας τους επιβατες ή πουλωντας τους διαφορα πραγματα. Περνουν πολλες ασχημες καταστασεις, χωριζονται, βρισκουν ο ενας τον αλλον μετα απο αρκετα χρονια ωστε να ξαναχωριστουν με τη δολοφονια του ενος.

Αυτη τη φορα δεν θα κατσω να πω την πλοκη, λεω τα πολυ χονδρικα.

Ολο αυτο εκτυλισσεται γυρω απο ενα love story, οχι και τοσο πειστικο ωστε να κανει τους 2 πρωταγωνιστες Jamal και Latika να περασουν τοσα πολλα. Αλλα ποιος ξερει, παντα υπαρχουν οι εξαιρεσεις. :p
Οι ερμηνειες πολυ καλες, οι ηθοποιοι(τουλαχιστον σε μενα) παντελως αγνωστοι και η σκηνοθεσια σε υψηλα επιπεδα, περνοντας στο θεατη ευκολα το κλιμα της παρακμης που επικρατει στην Ινδια με μια ποικιλια πλανων συνοδευομενων απο μουσικη του A. R. Rahman που τους ταιριαζει αψογα.

Ο καθενας περιμενει να δει μια τερμα λιωμενη μπολυγουντ φαση αλλα δεν φαινεται πουθενα τιποτα τετοιο.
Βεβαια αν κατσετε να δειτε και το τραγουδι του τελους με τα χορευτικα ολου του θιασου, θα το παρετε πισω. :Ρ
Δεν αποκαλυπτω απο που προκυπτει ο τιτλος της ταινιας. Χοχο
Απο κει και περα οι αποψεις διιστανται, λογικο να υπαρχουν παντα αρνητικα σε μια τοσο προωθημενη ταινια.

Knowing

Σκηνοθετης: Alex Proyas
Σεναριογραφοι:
Story:
Ryne Douglas Pearson
Screenplay:
Ryne Douglas Pearson
Alex Proyas
Stuart Hazeldine
Juliet Snowden
Stiles White
Πρωταγωνιστες: Nicolas Cage, Rose Byrne

Για αρχη, 1959.
Η Λουσιντα ειναι μια εκ των μαθητων ενος σχολειου καπου στην Αμερικη, που αποφασιζει να θαψει τη δικια του time capsule. Τα παιδια εκεινης της ταξης λοιπον ζωγραφιζουν πως οραματιζονται το μελλον, βαζουν ολες τις δημιουργιες σε μια καψουλα και τη θαβουν ωστε να ανοιχτει 50 χρονια αργοτερα απο τους τοτε μαθητες.
Η Λουσιντα ομως δεν ζωγραφιζει. Γραφει αριθμους. Ο χρονος τελειωνει και η δασκαλα μαζευει τις ζωγραφιες, και τραβαει αποτομα το χαρτι απο τα χερια της Λουσιντα που δεν προλαβε να γραψει οσα ηθελε.

2009, 50 χρονια μετα.
Ο Κεηλεμπ ειναι στους μαθητες της ταξης που θα ανοιξουν την καψουλα που θαφτηκε πριν 50 χρονια. Του ετυχε ο φακελος της Λουσιντα, ενα χαρτι με αριθμους που πιστευε οτι ηταν ενας χαρτης ή καποιο σημαδι. Ο πατερας του Τζοναθαν(Nicolas Cage), αστροφυσικος στο επαγγελμα, ανακαλυπτει αργοτερα οτι οι αριθμοι που εχει το χαρτι του γιου του ειναι ημερομηνιες. Ημερομηνιες μεγαλων καταστροφων που τις ακολουθει ο ακριβης αριθμος των εκαστοτε θυματων.

Ο γιος του μερικες φορες του λεει οτι ακουει ψιθυρους, αλλα ο πατερας του παντα του ελεγε οτι εκανε παρασιτα το ακουστικο βαρηκοιας του.
Τους ιδιους ψιθυρους τους ακουει και η εγγονη της Λουσιντα, η Αμπη.
Ο Τζοναθαν γνωριζει τη μητερα της Αμπη, Νταιανα(Rose Byrne), ωστε να μαθει για τη Λουσιντα και τις ικανοτητες της να προβλεψει το μελλον.

Στην τελευταια ημερομηνια στο χαρτι της Λουσιντα διπλα αντι για αριθμο θυματων ελεγε Ε.Ε. δηλαδη Everyone Else. Ηταν λοιπον αυτη η ημερομηνια το τελος του κοσμου.

Οι ψιθυροι που ακουγαν τα παιδια ηταν απο εξωγηινους που προσπαθουσαν να τους σωσουν. Μαζευαν τους εκλεκτους, δηλαδη μονο αυτους που τους ακουγαν ωστε να τους μεταφερουν σε καποιον αλλον φιλικο πλανητη και να σωσουν το ανθρωπινο ειδος. Αυτους τους ψιθυρους ακουγε και η Λουσιντα..

Καλη ταινια, καποια σημεια δεν μου αρεσαν σκηνοθετικα(ας πουμε να τρεχει πανικοβλητος ο κοσμος που ερχεται η καταστροφη της γης και ο Κεητζ αραχτος στο αμαξι του να μην συνανταει ουτε μισο μποτιλιαρισμα) κλπ. Σαν συνολο με αφησε ικανοποιημενη.

Φτηνά Τσιγάρα

Μία ελληνική ταινία αυτή τη φορά.Τα φτηνά Τσιγάρα του Ρένου Χαραλαμπίδη.Πρωταγωνιστης ο ίδιος σε μια άκρως πορσωπική ποιητική ταινία που δεν ξέρω αν εκφράζει τον ίδιο πάντως μπορεί να αγγίξει ευαίσθητες χορδές.Στο πλάι του αρκετά καλή η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους(ο λόγος που η ταινία απέκτησε κάποια δημοσιότητα) αλλα και ένα πολύ καλό κάστ με χαρακτήρες ίσως καρικατούρες οι οποίοι όμως σχεδόν αβίαστα και μέσα απο ισχυρές δόσεις σουρεαλισμού μαύρου χιούμορ και ονείρου βγάζουν μια τραγικότητα ανυψώνοντας την ταινία.Θα μπορούσε κάποιος να την χαρακτηρίσει ως μια ποπ-αγγελοπουλική ταινία αφου της λείπει το βάρος του πρώτου αλλά κρατάει κομμάτια ποίησης αυτού και καταφέρνει χωρίς να είναι επιτηδευμένη να προκαλέσει τα συναισθήματα.Η σκηνοθεσία του ειναι στυλιζαρισμένη αλλα οχι υπερβολική και ενοχλητική.Όμορφο ταξίδι σε μια άδεια Αθήνα και ένα ταξίδι στους χαρακτήρες του που αποκτούν ένα βάθος(εκτός της Παπαχαραλάμπους ίσως)..Απο τον τυχωδιόκτη με επάγγελμα την βόλτα στην Αθήνα,στον λούζερ τύπο Θανάση,στον αινιγματικό καφετζή και στην πιο τραγική τελικά φιγούρα,τον Μανώλη η ταινία τελικά δικαιώνει αυτόν που μιλάει πολύ στον εαυτό του και λίγο στους άλλους και φτιάχνει μια ερωτική ιστορία δίχως ούτε ένα φιλί..
Μια έκπληξη για μένα..Δεν είναι η ταινία αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου μακάρι όμως να γυριζόντουσαν και άλλες τετοιες ελληνικές ταινίες με προσωπικό ύφος,άποψη και ΣΕΝΑΡΙΟ(και οχι μια ιστορία εποχής παρμένη απο κάποιο βιβλίο που εξαρχής ειναι καταδικασμένη σε αποτυχία) που ανετα θα μπορούσε να κάνει μια κάποια επιτυχία στο εξωτερικό..Το soundtrack του Παναγιώτη Καλατζόπουλου είναι απλά εκπληκτικό..

Το Εξπρες του Μεσονυκτίου

Επιτέλους κατάφερα να δω μια ταινία που τόσο μιλάνε γι' αυτή.

Σκηνοθέτης: Alan Parker
Σενάριο: Billy Hayes(βιβλίο)
Oliver Stone
Προβλήθηκε: 1978
Είδος: Δραματικό

Η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία. Το 1970 ο νεαρός Αμερικανός Billy Hayes πάει ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη με την κοπέλα του για διακοπές και εκεί αγοράζει μια ποσότητα χασίς για χρήση προσωπική και για τους φίλους του μιας και η τιμή του ήταν φθηνή. Στο αεροδρόμιο όμως γίνεται σωματικός έλεγχος από τους Τούρκους αστυνομικούς και ανακαλύπτουν την ποσότητα των ναρκωτικών την οποία και είχε δέσει πάνω του. Τον πηγαίνουν στις Τούρκικες φυλακές όπου και παραμένει μέχρι να βρεθεί δικηγόρος και να δικαστεί στο Τούρκικο δικαστήριο. Τα πράγματα δεν πηγαίνουν πολύ καλά μιας και η Τουρκική δικαιοσύνη θέλει να δείχνει προς τα έξω το προφιλ του αυστηρού και της παραδειγματικής δικαιοσύνης. Η Αμερικανική πρεσβεία δεν μπορεί να επέμβει γιατί οι Τούρκοι τους έχουν περιορισμένους. Ο Μπίλι δικάζεται σε 4 χρόνια φυλάκισης για κατοχή ναρκωτικών. Στις φυλακές τα πράγματα είναι μια μικρή σκιαγράφηση της κοινωνίας με τις σχέσεις εξουσίας εντονότερες. Οι κρατούμενοι τρώνε συχνά ξύλο από τους δεσμοφύλακες, υπάρχουν οι γλείφτες και τα τσιράκια των αστυνομικών, διακινούνται ναρκωτικά (!) και οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε κλίκες και ομάδες... επιβίωσης. Παρόλα αυτά ο Μπίλι γνωρίζει και άλλους αλλοδαπούς φυλακισμένους και αμέσως γίνονται φίλοι. Όλοι τους παλαιότεροι από αυτόν του προτείνουν να χρησημοποιήσει το Εξπρες του Μεσονυκτίου που στη γλώσσα της φυλακής δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απόδραση. Ο Μπίλι περιμένει υπομονετικά 3,5 χρόνια μέχρι που τον καλούν για δίκη ξανά. Αυτή τη φορά η εντολή από την Άγκυρα είναι η ισόβια καταδίκη του Μπίλι για εμπόριο ναρκωτικών. Ο Μπίλι προσπαθεί ν' αποδράσει αλλά μετά από κάποιες αποτυχημένες απόπειρες και βλέποντας τους φίλους του να καταρρέουν μπροστά στα βασανιστήρια των αστυνομικών, ξεσπάει, σκοτώνει το καρφί της φυλακής και καταλήγει σε ψυχιατρείο. Η επίσκεψη της κοπέλας του του δίνει κουράγιο για να μην τρελαθεί και να το σκάσει από εκεί. Έπειτα από συμπλοκή με δεσμοφύλακα που είχε και στις φυλακές, ο Μπίλι σκότωντας τον, ντύνεται αστυνομικός και καταφέρνει να βρεθεί έξω από τις φυλακές. Ξεφεύγει στην Ελλάδα και 3 βδομάδες μετά βρίσκεται στην Αμερική. Η ταινία ήταν εκπληκτική. Η παραγωγή τόσο προσεγμένη που αποδίδει στην ταινία μια ρεαλιστικότητα αλλά ταυτόχρονα μια διαχρονικότητα. Ούτε που καταλαβαίνεις ότι η ταινία γυρίστηκε πριν 30 χρόνια και πραγματικά σου δίνει να καταλάβεις το κλίμα της φυλακής. Σε όλο αυτό βέβαια δεν θα μπορούσε να μην συμβάλλει η μεταφορά από βιβλίο σε σενάριο του Όλιβερ Στόουν. Ο σκηνοθέτης γίνεται όχι ο αφηγητής αλλά ο ξεναγός στην πραγματικότητα του Μπίλι Χέηζ. Ο Brad Davis είναι εκπληκτικός στον ρόλο του και δίνει μια φοβερή ερμηνεία. Πιστεύεις πραγματικά ότι αυτός ο άνθρωπος νιώθει την αδικία στο πετσί του και θέλει την ελευθερία του πάσει θυσία. Η σκηνή που παθαίνει υστερία όταν πέρνουν και τον τελευταίο του φίλου εξαιτίας ενός κρατουμένου που ήταν ευνοημένος από τους δεσμοφύλακες επειδή έγλυφε σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Πιστεύεις κάθε λεπτό πως είναι έτοιμος για όλα. Και φυσικά όταν τελειώνει η ταινία νιώθεις μια ανακούφιση και ότι είσαι κι εσύ μέτοχος της ιστορίας. Πέρα από την έκπληξη που σου δίνει η ταινία επειδή είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία, μπορείς να πάρεις σαν παράδειγμα αυτές τις πολύ ιδιαίτερες και τραβηγμένες κατάστασεις της ζωής που εκφράζουν αλήθειες για την δομή της κοινωνίας, της εξουσίας και της ελευθερίας.

La Science des Reves

Director: Michael Gondry [The Eternal Sunshine of a Spotless Mind]

Release Date: France, 16 August 2006

Starring: Gael García Bernal (Stephane)

Charlotte Gainsbourg (Stephanie)

Alain Chabat (Guy)
Miou-Miou (Christine Miroux)
Emma de Caunes (Zoe)

Plot: Ο Stephane, ένας ταλαντούχος νεαρός ζωγράφος-σχεδιαστής μένει σε μια πολυκατοικία σε συνοικία του Παρισιού. Ο Stephane δυσκολεύεται να ξεχωρίσει τα όνειρα από την πραγματικότητα και αυτό πολλές φορές γίνεται τροχοπέδη στη ζωή του, αλλά είναι και ταυτόχρονα η διέξοδος του από τα προβλήματα με τη δουλειά του και τις άσχημες αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία. Δίπλα του μετακομίζει η Stephanie, έξυπνη, προικισμένη και δημιουργική, η οποία έλκεται από τον Stephane χωρίς να το δείχνει και χωρίς να ξέρει ότι είναι γείτονας της. Με το πέρασμα των ημερών, και ο Stephane ανακαλύπτει ότι είναι ερωτευμένος με τη Stephanie και ότι η μορφή της έχει φωλιάσει για τα καλά στα όνειρα του. Θα μπορέσει στο τέλος να κερδίσει τον έρωτά της; Θα μπορέσει να την κάνει τμήμα του περίεργου και μοναδικού κόσμου του, της δικής του πραγματικότητας;

Τρυφερή ταινία, ο σκηνοθετης αφήνει το στίγμα του [ μας θυμίζει το Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού ενώ όχι και τόσο το Be Kind,Rewind του ίδιου σκηνοθέτη φυσικά ]. Τα σκηνικά και η ενδυματολογία δίνουν το σωστό ύφος στη ταινία,η οποία καταφέρνει να διαφοροποιήσει την αγάπη που παρουσιάζει από τον συμβατικό έρωτα των αμερικάνικων ταινιών και να μας θυμίσει ότι η αληθινή αγάπη δεν βρίσκεται στο πιο αστραφτερό χαμόγελο αλλά στο χαρακτήρα, στις σκέψεις, τις συνήθειες, στο κάθε τι.

[personal favourite]

Without

Σήμερα πέρασα από το 10ο φεστιβάλ Γαλλόφωνου κινηματογράφου. Συγκεκριμένα πήγα στο Γαλλικό Ινστιτούτο και είδα το Without. Ελληνική ταινία βέβαια.

Σκηνοθεσία: Aλέξανδρος Αβρανάς
Σενάριο: Aλέξανδρος Αβρανάς, Ιωάννα Ράπτη
Προβλήθηκε: 49ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσ/νίκης
Είδος: Κοινωνικό

Βλέπουμε την ζωή ενός ζευγαριού, μιας οικογένειας. Η γυναίκα κάπου στα 30, ο άνδρας γύρω στα 35. Μεσοαστοί. Ο άνδρας εργάζεται ως φοροτεχνικός και δεν φαίνεται να του αρέσει η δουλειά του και πολύ. Η γυναίκα έχει αναλάβει τις δουλειές του σπιτιού και το μεγάλωμα του 8χρονου γιού τους. Το περιτρυγιρίζουν οικογένεια και φίλοι. Ακούγεται σαν ένα συνηθισμένο ζευγάρι. Κάποια στιγμή κινείται η υποψία ότι ο άνδρας θα πάρει προαγωγή στη δουλειά του και το ζευγάρι αρχίζει να μεγαλοπιάνεται αλλά και να δείχνει τις αδυναμίες του μπροστά στο κοινωνικό φαίνεσθαι.
Τι συμβαίνει δηλαδή σ' αυτή την ταινία; Τι την κάνει τόσο ιδιαίτερη; Η μοναδική εστιασή που μπορεί να γίνει σε κάτι καθημερινό. Όταν ο θεατής έρχεται να δει μια πραγματικότητα για ανθρώπους γύρω του. Δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές που είναι όμορφοι, άσχημοι, αστοί, πλούσιοι, φτωχοί. Μπορεί να είναι ο καθένας. Γι' αυτό άλλωστε δεν έχουν ονόματα (κάτι που με την τόσο προσεγμένη σκηνοθεσία καταλαβαίνεις στους τίτλους του τέλους). Οι πρωταγωνιστές δεν κινούν τα νήματα, τα νήματα τους κινούν. Αφημένοι σε μια καφκική μοίρα γίνονται εγωιστές, ξεχνάνε να αγαπήσουν, να προχωρήσουν την σχέση τους σε κάποιο άλλο στάδιο. Και τελικά είναι μόνοι. Δίχως (without) αγάπη. Στις λήψεις παρατηρείται υπερβάλλον ζήλος. Η κάμερα αποστασιοποιείται, απλά σου δείχνει τι συμβαίνει, η σκηνοθεσία εστιάζει στις κινήσεις των προσώπων και όχι στα πρόσωπα ή στις καταστάσεις (οι καταστάσεις φαίνονται μέσα από τις κινήσεις). Πολύ απαισιόδοξο και βαρύ το κλίμα. Στο τέλος αποφασίζεις εσύ, σαν θεατής, τι τελικά μπορεί να ολοκληρώνει αυτό το κλίμα. Διαιώνιση ή ακραία λύση; Και αυτό γιατί σου αφήνει ένα μικρό ερωτηματικό το κλείσιμο. Πολύ διαφορετική η ταινία, δεν συγκρίνεται με καμία άλλη Ελληνική. Πρέπει να το προσέξουμε αυτό διότι ο σκηνοθέτης της είναι και πολύ νέος και είναι η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους. Ελπίζουμε να μας περιμένουν εκπλήξεις. Να προσθέσω κάτι που μου άρεσε(και που μου συνέβη πρώτη φορά σε κινηματογράφο): στην ταινία ήταν και ο σκηνοθέτης και άλλοι συντελεστές της ταινίας (μεταξύ των οποιών ο Κ.Βήτα, ο οποίος έντυσε μουσικά την ταινία) και στο τέλος της το κοινό συζήτησε με τον σκηνοθέτη για την ταινία και την οπτική πλευρά του. Απ' ότι πρόσεξα, ήταν αρκετά απαισιόδοξη για τα μέτρα/γούστα των περισσότερων. Για να δούμε τι μας περιμένει. Προσωπικά όσο το σκέφτομαι, μόνο καλές εντυπώσεις μπορώ και σχηματίζω.

Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου

Είχα πάει video club και το μάτι μου πήρε αυτή την ταινία. Τόσα είχα ακούσει, να μην την δω κι εγώ;

Σκηνοθέτης: Luis Bunuel

Σενάριο: Luis Bunuel, Jean-Claude Carriere, Pierre Louys (novel)

Προβλήθηκε: 1977

Είδος: Κοινωνικό

Ο Ντον Ματέο είναι ένας πλούσιος μεσήλικας που ζει στην Γαλλία, μόνος του αφού η γυναίκα του έχει πεθάνει. Την καθημερινότητα του έρχεται να ταράξει μια νέα κοπέλα που πιάνει δουλειά σαν υπηρέτρια. Με το που την βλέπει ο Ντον Ματέο την ερωτεύεται κεραυνοβόλα και δεν χάνει ευκαιρία να εκφράσει τον θαυμασμό του στην 18χρονη Ισπανίδα. Εκείνη δίχως εξήγηση εγκαταλείπει την δουλειά της. Στη συνέχεια ο πρωταγωνιστής θα την συναντάει όπου πηγαίνει. Η κοπέλα σε κάθε του συνάντηση από δω και μπρος τον κάνει να πιστεύει ότι έχουν ξεχωριστή σχέση, ότι τον αγαπά τρελά και ότι παραμένει αγνή μόνο γι' αυτόν. Κάθε φορά όμως λίγο πριν την ερωτική συνεύρεση τον παρατάει με δικαιολογίες παντός τύπου (είτε είναι θιγμένη, είτε δεν τον αγαπά πραγματικά, είτε έχει μια δουλειά, είτε φοβάται). Στο τέλος κάθε συνάντησης όμως του υπόσχεται ακόμα πιο πολλά τα οποία ποτέ δεν εκπληρώνει. Έτσι ο έρωτας του γίνεται πάθος και το πάθος του εμμονή. Θέλει το πρόσωπο ή αυτό που μπορεί να του δώσει; Ο Μπονουέλ γυρνάει την τελευταία του ταινία σφραγίζοντας την σουρεαλιστική πορεία του σαν σκηνοθέτης με κάτι όχι τόσο σουρεαλιστικό μα υπερβατό. Οι ήρωες δοκιμάζουν τις αντοχές τους και τις αντιδράσεις τους απέναντι σε μη φυσιολογικές συμπεριφορές. Οι καταστασείς, πραγματικές μα τραβηγμένες από τα μάλλια. Κάπου εκεί ερχόμαστε να δούμε και το ότι ο άνθρωπος θέλει να εξουσιάζει, ακόμα και στις σχέσεις του με άλλους ανθρώπους που είναι ιδιαίτερες. Παράλληλα βλέπουμε και πώς η καταπίεση που δέχεται η ερωτική επιθυμία τρελαίνει τον άνθρωπο όταν πάει να εκπληρωθεί με τον πιο απλό τρόπο, πόσο δυσανάγνωστη είναι τελικά στην πράξη. Ο θεατής τα θεωρεί όλα αυτονόητα και δεν μπορεί να κατανοήσει την άλογη συμπεριφορά των ηρώων. Και οι δύο ήρωες δεν ξέρουν τι θέλουν και όταν κάνουν ένα βήμα μπλέκονται ακόμα περισσότερο στις επιθυμίες τους. Απατώντας στο τελευταίο ερώτημα πιο πάνω το οποίο έθεσε και η ηρωίδα του έργου ερχόμαστε να δούμε ότι καταλήγουμε να θέλουμε αυτό που μπορεί να μας δώσει ένα πρόσωπο. Απόδειξη το πόσο απρόσωπο είναι τελικά αυτό το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου αφού παρουσιάζεται από δύο πρωταγωνίστριες και από το ότι ο Ματέο προκειμένου να αποκτήσει αυτό που θέλει ξεφτιλίζεται, πονάει. Ο αγώνας του καταντάει μάχη ενάντια σε κάτι που όλο γίνεται και πιο σκοτεινό. Ενάντια σε κάτι αντίθετο του εαυτού του, έναν εαυτό που ίσως και ο ίδιος να μην μπορεί να χαρακτηρίσει αφού συχνά υπερβαίνει την μέση ανθρώπινη συμπεριφορά. Γίνεται τελικά σύγκρουση δύο ομοιότροπων συμπεριφορών μα όχι και χαρακτήρων. Η άνθρωπινη ύπαρξη κατά τον σουρεαλιστή σκηνοθέτη ψάχνει συνέχεια κάτι το οποίο όλο και απομακρύνεται όσο κοντεύει να το φτάσει. Και η τρέλα δημιουργείται όταν η απόσταση παραμένει ταυτόχρονα η ίδια και η ύπαρξη έρχεται να το συνειδητοποιήσει.

Πατέρας Αφέντης

Padre Padrone

Πρώτη ταινία απο αδερφούς Ταβιάνι που βλέπω.Τελικά η ταινιοθήκη απο τις εφημερίδες είναι χρήσιμη για μοναχικές Κυριακές.

Directors:Paolo Taviani
Vittorio Taviani
Writers:Gavino Ledda (book)
Paolo Taviani (writer)
Release Date: 1977

Υπόθεση-Η ιστορία ενός μικρού παιδιού(O Gavinο,είναι αληθινή ιστορία) που ο πατέρας του το παίρνει απο το δημοτικό για να τον πάει να ζήσει στο βουνό και να ζήσει στη στάνη ώστε να πάρει τα ηνία του βοσκού.Το παιδί μένει μέχρι τα 20 του χρόνια εκεί με τον πατέρα του να του συμπεριφέρεται σαν αφέντης(όπως και σε όλη την οικογένια άλλωστε) και η μετέπειτα απόφαση να τα φέρει τούμπα όλα αυτά ξεκινόντας τις σπουδές του παρα την απαγόρευση του πατέρα του.

Η ζωή της υπαίθρου στη Σαρδηνία,οι παλιές αρχές με την αντροκρατία και τον πατέρα αρχηγό και οι μηδαμινές επιλογές των μελών της οικογενίας που καθορίζονται απο τον υποτίθεται πατέρα-διάνοια σκιαγραφούνται πάρα πολυ καλά στο αριστούργημα των αδερφών Ταβιάνι που πήρε αρκετά βραβεία στην εποχή του.Βίαιο απο όλες τις απόψεις παρουσιάζει κυρίως πως ένας αγράμματος-''λοβοτομημένος'' νέος μπορεί να συνεχίσει και να έχει θέληση για γνώση και τη δύναμη να πάρει τη ζωή στα χέρια του απο τον ίδιο του τον πατέρα.Διφορούμενα αισθήματα δημιουργούνται για τον πατέρα,απο τη μία απέχθεια και απο την αλλή συγκατάβαση εντασοντάς τον στην εποχή και στον τόπο που γίνονται.Τις σκηνές με κότες κατσίκες γαιδάρους κλπ μόνο απο ιταλική ταινία τις περιμένεις!

10ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου

Και για να ξεφύγουμε λίγο ας πούμε και για κάποιο κινηματογραφικό event!
Από τις 2 έως τις 12 Απριλίου θα έχουμε στην Αθήνα το 10ο φεστιβάλ Γαλλόφωνου κινηματογράφου που διοργανώνεται από την πρεσβεία της Γαλλίας στην Ελλάδα και από το Γαλλικό ινστιτούτο Αθηνών. Από 9 έως 15 στην Θεσ/νίκη. Θα προβληθούν περισσότερες από 60 ταινίες, μεταξύ των οποίων το Ζ του δικού μας (Ελλήνων και Γάλλων) Κώστα Γαυρά διότι κλείνει 40 χρόνια από την προβολή της. Μιας και το φεστιβάλ κλείνει τα 10 του χρόνια θα υπάρχουν και αρκετές μουσικές εκπλήξεις, όπως και αφίξεις διάφορων δημιουργών των οποίων οι ταινίες συμμετέχουν στο φεστιβάλ.

Πού; στους κινηματογράφους Αττικόν και Απόλλων Cinemax Class και στο auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών και στον κινηματογράφο Ολύμπιον της Θεσ/νίκης.

Sex, Lies and Videotape

Sex, Lies and Videotape

Director: Steven Soderbergh

Writer: Steven Soderbergh

Released : August,18 1989

Μια ανασφαλής και συνεσταλμένη γυναίκα, ένας σύζυγος που κοιμάται με την αδερφή της και ένας πρώην συμμαθητής που βιντεοσκοπεί γυναίκες να μιλούν για το σεξουαλικό παρελθόν τους.
Ο πρώην συμμαθητής του συζύγου John Millaney (Peter Gallagher) o Graham (James Spader) επιστρέφει στη παλιά του γειτονιά και μένει καλεσμένος στο σπίτι του John και της γυναίκας του Ann.Η εμφάνιση του θα φέρει τα πάνω κάτω στη φαινομενικά ήσυχη ζωή του ζευγαριού. Στην πραγματικότητα ο John έχει παράλληλα σχέση με την αδερφή της Ann, την Andie μια σερβιτόρα που εν αντιθέσει με την Ann, της αρέσουν οι πολλές και επίκαιρες σχέσεις που βασίζονται στην σωματική επαφή και όχι στην ασφάλεια και σιγουριά που προσφέρει ένας γάμος. Η Ανν δεν ενθουσιάζεται με τη σεξουαλική επαφή ενώ οι επισκέψεις σε ψυχολόγο δε φαίνεται να τη βοηθούν να ξεπεράσει τη ψυχαναγκαστικότητα και τη χαμηλή αυτοπεποίθησή της. Όμως ,περιέργως η Ανν αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση με το παράξενο και μυστήριο Graham αν και ο John της εξέφρασε τις ανησυχίες του για τον πρώην φίλο του. Αργότερα, όταν ο Graham πιάσει δικό του διαμέρισμα και η Ann τον επισκεφτεί ανακαλύπτει τη συλλογή του από βιντοκασέτες. Το περιεχόμενο; Γυναίκες να μιλούν για το τι πιστεύουν, πως νιώθουν για το sex καθώς και τις εμπειρίες τους . Αηδιασμένη και σοκαρισμένη φεύγει από το σπίτι του και πηγαίνει στην αδερφή της. Όταν εκείνη τα μαθαίνει όλα θα θελήσει να επισκεφτεί τον Graham και έτσι καταλήγει να φτιάχνει τη δική της βιντεοκασέτα (εν γνώσει της φυσικά, φετιχιστής φετιχιστής ο dear Graham αλλά όλες οι γυναίκες έχουν δώσει την συναίνεση τους σε όλο αυτό το μακελειό) . Η Andie λέει τι έκανε στην Ann , η Ann ενημερώνει τον John , ο John εξαγριώνεται. Εντωμεταξύ η Ann ανακαλύπτει την απιστία του άνδρα της με την αδερφή της και ξαναπηγαίνει στον Graham.Εκεί τα πράγματα θα πάρουν τη δική τους τροπή. Το τέλος δικό σας πιστεύω ότι θα ήταν άσχημο να το αποκαλύψω..
Δεν πρόκειται για μια απλή ταινία που η απατημένη σύζυγος δικαιώνεται καθώς βασικό ρόλο στην ταινία παίζει η ψυχοσύνθεση των τεσσάρων προσώπων και προβάλλονται οι αντιδράσεις τους και οι εκμυστηρεύσεις τους για το παρελθόν και τις βαθύτερες επιθυμίες τους .
My opinion : Πολυαγαπημένη ταινία, συναρπαστικό σενάριο, εξαιρετικές ερμηνείες ακόμα και αν και οι τέσσερις πρωταγωνιστές κατέληξαν σε σειρές στη TV( ακόμα να ξεπεράσω το σοκ που πέρασα όταν είδα τον James Spader σε ελληνικό κανάλι να παίζει το δικαστή σε καθημερινή τηλεοπτική σειρά ) .

The Little Prince

The Little Prince
Writer: Antoine de Saint Exupery

Director: Stanley Donen

Music: Frederick Loewe

Lyrics: Alan Jay Lerner

Release Year: 1974


Να και κάτι διαφορετικό!(αν και παλιό..)
Είναι φυσικά η κινηματογραφική μεταφορά(μιούσικαλ) του διάσημου βιβλίου του Antoine de Saint Exupery , με τον Steven Warner στο ρόλο του πρίγκηπα και τον καταπληκτικό Gene Wilder για αλεπού, ο οποίος σκηνοθέτησε μόνος του τις χορευτικές του κινήσεις.!
Ο μικρός είναι πραγματικά αξιολάτρευτος και καταφέρνει να πιάσει την γλυκιά μελαγχολία του παιδιού από τον άλλο πλανήτη που ήρθε στη Γη για να μάθει να αγαπά.
Με την κλασσική εμφάνιση του πρίγκηπα (τη μικροσκοπική καπαρτίνα του και το σπαθί του) βομβαρδίζει τον πιλότο Richard Kiley με τις ερωτήσεις του με μια εκφραστικότητα που έλειπε απο τα σχέδια του βιβλίου . Ο πιλότος αγάπησε τον μικρό πρίγκηπα για την παιδικότητα,την φαντασία και την ειλικρίνεια του και για αυτό προσπαθεί να τον βοηθήσει να ξαναγυρίσει στον πλανήτη του,στο πολυαγαπημένο του λουλούδι.
Αν σας άρεσε το βιβλίο τότε θα βρείτε τη ταινία εξαιρετικά διασκεδαστική και θα δείτε τη φωτεινή πλευρά αυτού του υπέροχου βιβλίου.

Sympathy for Mr. Vengeance

Η ταινια αποτελεί την αρχή της θεματικής τριλογίας για την εκδίκηση που συμπληρώνεται απο τα Old boy και Lady vengeance.Το Old Boy είναι το πιο γνωστό αλλά δυστηχώς όταν πριν μερικά χρόνια είχα προσπαθήσει να το δώ το άφησα στη μέση..Φυσικά θα το ξαναδώ.
Sympathy for Mr. Vengeance

Director:

Chan-wook Park

Writers:

Jae-sun Lee (writer)
Mu-yeong Lee (writer)

Έτος προβολής:
2002

Υπόθεση
Κωφάλαλος με αδερφή που πρέπει να βρεί δότη νεφρού για να κάνει εγχείρηση πέφτει θύμα απάτης και χάνει τα λεφτά του και τη δουλειά του.Αποφασίζει με την φίλη του,μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης, να κάνουν μια αναίμακτη απαγωγή με θύμα την κόρη του πρώην αφεντικού ώστε να βρούν τα λεφτά για την εγχείρηση.Τα πράγματα δεν πηγαίνουν οπως τα περιμένουν όμως.

Αργοί ρυθμοί,λίγοι αλλά άκρως επιτυχημένοι διάλογοι,μαύρο χιούμορ σε σημεία και μια άκρως στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία με ''catchy'' φωτογραφία συνθέτουν αυτό το θρίλερ αριστούργημα. Το χάσμα των 2 βασικών χαρακτήρων που υπάρχει στην αρχή της ταινίας εξανεμίζεται όταν ο κύριος σκοπός και των 2 είναι η εκδίκηση και η προσωπική ικανοποίηση μέσα απο αυτή.To τελευταίο μισάωρο είναι απο τα πιο συγκλονιστικά που έχω δεί εδώ και πολυ καιρό χωρίς να είναι splatter-addicted ούτε μη αναμενόμενο.Είναι απλά κάτι που περιμένεις και θέλεις να γίνει για να επέλθει δικαιοσύνη και ισορροπία,δωσμένο όμως έτσι όπως πρέπει .Απλά συγκλονιστικό.

Pink Floyd The Wall

Μπραβο στη νοβα που αμα γουσταρει βαζει και καμια καλη ταινια.
Ολο ακουγα και ακουγα για αυτην αλλα ποτε δεν εκανα τον κοπο να τη δω.

Σκηνοθετης: Alan Parker
Σεναριογραφος: Roger Waters (μπασιστας και βοκαλιστας των Pink Floyd)
Κυριος ρολος αυτος του Pink, τον οποιο ερμηνευει ο Bob Geldof

O Pink λοιπον.

Στην ταινια βλεπουμε διαφορες ψυχοσωματικες αλλαγες και καταστασεις που εχει ζησει απο την παιδικη του ηλικια. Στην πορεια μαθαινουμε οτι ο πατερας του σκοτωθηκε στον δευτερο παγκοσμιο. Αργοτερα τον δειχνει (στην παιδικη ακομα ηλικια) στον σταθμο του τρενου οπου ολοι οι επιζωντες του πολεμου ενωνονται παλι με τις οικογενειες τους, ενω ο ιδιος μενει να περιπλανιεται ολομοναχος, χωρις να περιμενει καποιον.

Για τους ευσυγκινητους, καπου εδω ανεβαινουν τα πρωτα δακρυα.

Ο μικρος αρχιζει να θετει ως στοχο της ζωης του την ανακαλυψη στοιχειων που θα τον βοηθουσαν να δημιουργησει την πατρικη μορφη που τοσο του ελειπε. Βρισκει σε ενα συρταρι το πιστοποιητικο θανατου του απο τον Γεωργιο VI, και απο κει και επειτα παρακολουθουμε τον Πινκ στο σχολειο του, με τους καθηγητες που τον κοροιδευαν για τα αστεια ποιηματα του, τους μαθητες να καινε θρανια, καρεκλες, και ολα αυτα κατω απο τους ηχους του πλεον πασιγνωστου We don't need no education. Ο Πινκ ενηλικιωνεται, παντρευεται, τον απατουν, πληγωνεται, αποπειρα αυτοκτονιας, αλκοολ, ναρκωτικα, πορνες.

Προσωπικα προτεινω να το δουν οσοι εχουν εστω και λιγο ψαχτει με το ομοτιτλο των pink floyd. Ειναι σαν να βλεπεις το νοημα των στιχων που εψαχνες σε μια ταινια.

Η διπλή ζωή της Βερόνικα

Καιρό τώρα ήθελα να γράψω για μια από τις αγαπημένες μου ταινίες δίχως να τις έχω δει πρόσφατα απαραίτητα. Μιας και σήμερα κάνει κρύο, μιας κι έχω κάνει κοπάνα από τις υποχρέωσεις, μιας και οι ταινίες θα έχουν την τιμητική τους σήμερα, σκέφτηκα να γράψω για την διπλή ζωή της Βερόνικα του Κρυστόφ Κισλόφσκι.


Σκηνοθέτης: Krzysztof Kieslowski
Σενάριο: Krzysztof Kieslowski
Προβλήθηκε (στις Η.Π.Α.): 22 Νοεμβρίου 1991
Είδος: Δραματικό

Η Βερόνικα είναι Πολωνέζα. Η Βερονίκ είναι Γαλλίδα. Η μία είναι είδωλο της άλλης χωρίς να γνωρίζει καμιά από τις δύο την ύπαρξη της δεύτερης. Η Βερόνικα έχει αδύναμη καρδιά και ο τρόπος έκφρασης της είναι η μουσική. Έχει μια αγγελική φωνή με την οποία πορεύεται στη ζωή της (η οποία βέβαια - ειρωνικά - είναι η μουσική!). Με συνοπτικό το πρώτο μέρος, βλέπουμε ότι η Βερόνικα στην πρώτη της μεγάλη συναυλία η καρδιά της την προδίδει και πεθαίνει στην σκηνή από καρδιακή προσβολή. Η Βερονίκ από την άλλη ασχολείται κι αυτή με την μουσική αλλά κάτι μέσα της τής λέει να σταματήσει, πράγμα και το οποίο κάνει. Γίνεται δασκάλα μουσικής και προσπαθεί να ζει την ζωή της χωρίς πρόγραμμα, όπως εκείνη πιστεύει ότι θα γίνει ευτυχισμένη. Γνωρίζει έναν μυστηριώδη άνδρα, που δουλεύει σε κουκλοθέατρο, ο οποίος από την μία κατηφορίζει την ψυχή της και από την άλλη την κάνει να νιώθει ευτυχισμένη. Μπορεί κανείς να διακρίνει καθαρά το συναίσθημα νοσταλγίας που βγάζει ο Κισλόφσκι σ' αυτή του την ταινία αλλά και τον αυτοβιογραφικό της χαρακτήρα. Ο Κισλόφσκι είναι Πολωνός, ο οποίος εγκατέλειψε την πατρίδα του για να ζήσει στην Γαλλία και να βρει μια καλή δουλειά. Ουσιαστικά η "ανάσταση" της Βερονίκ μετά τον θάνατο της Βερόνικα δείχνει την αναζήτηση της πραγματικής ταυτότητας ενός ανθρώπου με αρκετά έντονες και γενικευμένες υπαρξιακές αναζητήσεις. Η αναζήτηση της ταυτότητας μπορεί να φανεί πεντακάθαρα τις στιγμές που συνυπάρχουν και οι δυο τους και καμιά από αυτές δεν ζει την πραγματική ευτυχία. Η Βερόνικα θέλει να "φύγει" από την στιγμή που έχει επίγνωση της κατάσταστης της και παρόλα αυτά συνεχίζει να τραγουδάει και η Βερονίκ δεν γνωρίζει την ζωή μέσα από τις μικρές χαρές που μπορεί να σου δώσει. Η ουσία της ψυχής του ανθρώπου και ιδιαίτερα του Κισλόφσκι κατάγραφονται σε μια ταινία, όταν η ψυχή μετράει και όχι το σώμα, τα καστανά μαλλιά και το ίδιο χαμόγελο. Είναι μαγικό πώς μια ταινία μπορεί να διεγείρει τόσο πολύ τις ανθρώπινες αισθήσεις. Ένα χαρτί που ενώ διαθέτει ο Κισλόφσκι, σ' αυτή την ταινία του το πιστεύει περισσότερο από ποτέ. Ο λυρισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Κι ένα απόσπασμα από την ταινία, αρκετά συμβολικό με την υπόθεση της ταινίας, καλλιτεχνικό και σημαντικός παράγοντας για την πλοκή.

http://www.youtube.com/watch?v=TEVlDb43v-4