Without

Σήμερα πέρασα από το 10ο φεστιβάλ Γαλλόφωνου κινηματογράφου. Συγκεκριμένα πήγα στο Γαλλικό Ινστιτούτο και είδα το Without. Ελληνική ταινία βέβαια.

Σκηνοθεσία: Aλέξανδρος Αβρανάς
Σενάριο: Aλέξανδρος Αβρανάς, Ιωάννα Ράπτη
Προβλήθηκε: 49ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσ/νίκης
Είδος: Κοινωνικό

Βλέπουμε την ζωή ενός ζευγαριού, μιας οικογένειας. Η γυναίκα κάπου στα 30, ο άνδρας γύρω στα 35. Μεσοαστοί. Ο άνδρας εργάζεται ως φοροτεχνικός και δεν φαίνεται να του αρέσει η δουλειά του και πολύ. Η γυναίκα έχει αναλάβει τις δουλειές του σπιτιού και το μεγάλωμα του 8χρονου γιού τους. Το περιτρυγιρίζουν οικογένεια και φίλοι. Ακούγεται σαν ένα συνηθισμένο ζευγάρι. Κάποια στιγμή κινείται η υποψία ότι ο άνδρας θα πάρει προαγωγή στη δουλειά του και το ζευγάρι αρχίζει να μεγαλοπιάνεται αλλά και να δείχνει τις αδυναμίες του μπροστά στο κοινωνικό φαίνεσθαι.
Τι συμβαίνει δηλαδή σ' αυτή την ταινία; Τι την κάνει τόσο ιδιαίτερη; Η μοναδική εστιασή που μπορεί να γίνει σε κάτι καθημερινό. Όταν ο θεατής έρχεται να δει μια πραγματικότητα για ανθρώπους γύρω του. Δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές που είναι όμορφοι, άσχημοι, αστοί, πλούσιοι, φτωχοί. Μπορεί να είναι ο καθένας. Γι' αυτό άλλωστε δεν έχουν ονόματα (κάτι που με την τόσο προσεγμένη σκηνοθεσία καταλαβαίνεις στους τίτλους του τέλους). Οι πρωταγωνιστές δεν κινούν τα νήματα, τα νήματα τους κινούν. Αφημένοι σε μια καφκική μοίρα γίνονται εγωιστές, ξεχνάνε να αγαπήσουν, να προχωρήσουν την σχέση τους σε κάποιο άλλο στάδιο. Και τελικά είναι μόνοι. Δίχως (without) αγάπη. Στις λήψεις παρατηρείται υπερβάλλον ζήλος. Η κάμερα αποστασιοποιείται, απλά σου δείχνει τι συμβαίνει, η σκηνοθεσία εστιάζει στις κινήσεις των προσώπων και όχι στα πρόσωπα ή στις καταστάσεις (οι καταστάσεις φαίνονται μέσα από τις κινήσεις). Πολύ απαισιόδοξο και βαρύ το κλίμα. Στο τέλος αποφασίζεις εσύ, σαν θεατής, τι τελικά μπορεί να ολοκληρώνει αυτό το κλίμα. Διαιώνιση ή ακραία λύση; Και αυτό γιατί σου αφήνει ένα μικρό ερωτηματικό το κλείσιμο. Πολύ διαφορετική η ταινία, δεν συγκρίνεται με καμία άλλη Ελληνική. Πρέπει να το προσέξουμε αυτό διότι ο σκηνοθέτης της είναι και πολύ νέος και είναι η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους. Ελπίζουμε να μας περιμένουν εκπλήξεις. Να προσθέσω κάτι που μου άρεσε(και που μου συνέβη πρώτη φορά σε κινηματογράφο): στην ταινία ήταν και ο σκηνοθέτης και άλλοι συντελεστές της ταινίας (μεταξύ των οποιών ο Κ.Βήτα, ο οποίος έντυσε μουσικά την ταινία) και στο τέλος της το κοινό συζήτησε με τον σκηνοθέτη για την ταινία και την οπτική πλευρά του. Απ' ότι πρόσεξα, ήταν αρκετά απαισιόδοξη για τα μέτρα/γούστα των περισσότερων. Για να δούμε τι μας περιμένει. Προσωπικά όσο το σκέφτομαι, μόνο καλές εντυπώσεις μπορώ και σχηματίζω.