Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Η διπλή ζωή της Βερόνικα

Καιρό τώρα ήθελα να γράψω για μια από τις αγαπημένες μου ταινίες δίχως να τις έχω δει πρόσφατα απαραίτητα. Μιας και σήμερα κάνει κρύο, μιας κι έχω κάνει κοπάνα από τις υποχρέωσεις, μιας και οι ταινίες θα έχουν την τιμητική τους σήμερα, σκέφτηκα να γράψω για την διπλή ζωή της Βερόνικα του Κρυστόφ Κισλόφσκι.


Σκηνοθέτης: Krzysztof Kieslowski
Σενάριο: Krzysztof Kieslowski
Προβλήθηκε (στις Η.Π.Α.): 22 Νοεμβρίου 1991
Είδος: Δραματικό






Η Βερόνικα είναι Πολωνέζα. Η Βερονίκ είναι Γαλλίδα. Η μία είναι είδωλο της άλλης χωρίς να γνωρίζει καμιά από τις δύο την ύπαρξη της δεύτερης. Η Βερόνικα έχει αδύναμη καρδιά και ο τρόπος έκφρασης της είναι η μουσική. Έχει μια αγγελική φωνή με την οποία πορεύεται στη ζωή της (η οποία βέβαια - ειρωνικά - είναι η μουσική!). Με συνοπτικό το πρώτο μέρος, βλέπουμε ότι η Βερόνικα στην πρώτη της μεγάλη συναυλία η καρδιά της την προδίδει και πεθαίνει στην σκηνή από καρδιακή προσβολή. Η Βερονίκ από την άλλη ασχολείται κι αυτή με την μουσική αλλά κάτι μέσα της τής λέει να σταματήσει, πράγμα και το οποίο κάνει. Γίνεται δασκάλα μουσικής και προσπαθεί να ζει την ζωή της χωρίς πρόγραμμα, όπως εκείνη πιστεύει ότι θα γίνει ευτυχισμένη. Γνωρίζει έναν μυστηριώδη άνδρα, που δουλεύει σε κουκλοθέατρο, ο οποίος από την μία κατηφορίζει την ψυχή της και από την άλλη την κάνει να νιώθει ευτυχισμένη. Μπορεί κανείς να διακρίνει καθαρά το συναίσθημα νοσταλγίας που βγάζει ο Κισλόφσκι σ' αυτή του την ταινία αλλά και τον αυτοβιογραφικό της χαρακτήρα. Ο Κισλόφσκι είναι Πολωνός, ο οποίος εγκατέλειψε την πατρίδα του για να ζήσει στην Γαλλία και να βρει μια καλή δουλειά. Ουσιαστικά η "ανάσταση" της Βερονίκ μετά τον θάνατο της Βερόνικα δείχνει την αναζήτηση της πραγματικής ταυτότητας ενός ανθρώπου με αρκετά έντονες και γενικευμένες υπαρξιακές αναζητήσεις. Η αναζήτηση της ταυτότητας μπορεί να φανεί πεντακάθαρα τις στιγμές που συνυπάρχουν και οι δυο τους και καμιά από αυτές δεν ζει την πραγματική ευτυχία. Η Βερόνικα θέλει να "φύγει" από την στιγμή που έχει επίγνωση της κατάσταστης της και παρόλα αυτά συνεχίζει να τραγουδάει και η Βερονίκ δεν γνωρίζει την ζωή μέσα από τις μικρές χαρές που μπορεί να σου δώσει. Η ουσία της ψυχής του ανθρώπου και ιδιαίτερα του Κισλόφσκι κατάγραφονται σε μια ταινία, όταν η ψυχή μετράει και όχι το σώμα, τα καστανά μαλλιά και το ίδιο χαμόγελο. Είναι μαγικό πώς μια ταινία μπορεί να διεγείρει τόσο πολύ τις ανθρώπινες αισθήσεις. Ένα χαρτί που ενώ διαθέτει ο Κισλόφσκι, σ' αυτή την ταινία του το πιστεύει περισσότερο από ποτέ. Ο λυρισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Κι ένα απόσπασμα από την ταινία, αρκετά συμβολικό με την υπόθεση της ταινίας, καλλιτεχνικό και σημαντικός παράγοντας για την πλοκή.

http://www.youtube.com/watch?v=TEVlDb43v-4

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου