Twin Peaks:Fire Walk With Me

Είχα δει Οδό Μακχόλαντ, Μπλε Βελούδο και Χαμένη Λεωφόρο από Λυντς. Τα δύο πρώτα δεν μου άρεσαν, το τρίτο ήταν αρκετά καλό. Δεν τον είχα σε εκτίμηση των Λυντς. Μέχρι που είδα τον Άνθρωπο Ελέφαντα και έπαθα σοκ και στο καπάκι την καταπληκτική κινηματογραφική μεταφορά της σειράς Twin Peaks (αντίστροφα όμως) με την αίσθηση που μου άφησε.

Σκηνοθέτης: David Lynch

Σενάριο: Mark Frost, David Lynch

Προβλήθηκε: 1992

Είδος: Μυστηρίου

Στην ήσυχη αλλά και μυστικοπαθητική πόλη Twin Peaks δολοφονείται μια 17χρονη κοπέλα. Την υπόθεση αναλαμβάνει το FBI στο οποίο οι κάτοικοι δεν είναι ιδιαίτερα φιλικοί. Ο αστυνόμος που ανέλαβε την υπόθεση, εξαφανίζεται. Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας άλλος πράκτορας. Ένα χρόνο αργότερα βλέπουμε τις τελευταίες μέρες μιας άλλης 17χρονης κοπέλας η οποία έχει παραδωθεί σ' έναν αργό θάνατο που από την μία δεν δείχνει να την νοιάζει και από την άλλη δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Πλάθει πρόσωπα για να μην βλέπει ποιοι πραγματικά την κακοποιούν, παίρνει ναρκωτικά, κάνει σχέσεις με ανθρώπους μόνο για το συμφέρον και όλα αυτά υπόγεια. Επιφανειακά δείχνει ότι ζει σαν μια μέση έφηβη, σε μια απλή πόλη, σε μια φυσιολογική οικογένεια. Η πόλη όμως κρύβει πολλά μυστικά, οι κάτοικοι της δεν είναι αυτοί που δείχνουν.

Ο Λυντς απλά παρατηρεί, δεν ευθύνεται αυτός για την κατάσταση της κοπέλας, έτσι συμβαίνει. Πιστεύεις ότι οι παραισθήσεις είναι μέσα σε αυτό το φυσιολογικό πρόγραμμα παρόλο που σε πιάνουν απροετοίμαστο κάθε φορά. Η πρωταγωνίστρια έχει γίνει παθητικός δέκτης της βαθύτερης επιθυμίας ανθρώπων μέσα στην πόλη, ενός πεπρωμένου άδικου και άρρωστου. Αυτοί την οδηγούν στον θάνατο. Φαινομενικά δεν είναι ο σωστός δρόμος αλλά για μια βασανισμένη κοπέλα σαν αυτή είναι η μόνη λύτρωση. Τελικά παραδίδεται εκεί που πάντα πίστευε. Στα χέρια των αγγέλων που πάντα θεωρούσε ότι την προστάτευαν. Για μια φορά η αντιπέρα όχθη παρουσιάζεται ως η καλύτερη λύση παρόλο που ο θάνατος την συναντάει με άγριες δολοφονικές διαθέσεις. Οι εικόνες κινούνται τόσο γρήγορα, οι ψυχικές εναλλαγές σ' έχουν σε αγωνία, σε κρατάνε και δε βαριέσαι ποτέ την ταινία. Μέσα σε όλα αυτά τα πάθη μένει κάτι καλό, κάτι σαν λύτρωση του καθένα. Ο Λυντς έχει βάλει εμάς στην κάμερα του πλέον. Μην περιμένει κανείς να δωθούν εξηγήσεις σε κενά. Πρόκειται για "πιλότο" και ίσως ξενίσει σε κάποιον το ότι δεν ακολουθεί μια κλασσική ροή. Επίσης είναι από τις πιο καλλιτεχνικές ταινίες του. Δεν κρύβει μυστικά στις σκηνές του και συμβολισμούς, ούτε έχει πλοκή που δεν είναι κατανοητή. Μιλάει ο φωτογράφος και ο σκηνογράφος Λυντς και η ηθοποιός του, όχι ο ποιητής. Για μένα πολύ καλύτερος από τον αινιγματικό και ακατανόητο σκηνοθέτη που γνώρισα σε ταινίες όπως η Χαμένη Λεωφόρος.