Μόνος εναντίον όλων

Πριν αρκετό καιρό είχα πάει με μια φίλη στο Dasein, στα Εξάρχεια, όπου η κινηματογραφική λέσχη του που λειτουργεί εκεί είχε προβολή το "Μόνος Εναντίον Όλων" του Gaspar Noe. Συνδέεται με το "Κρέας" και το "Μη Αναστρέψιμος" του ίδιου. Την ταινία προλόγιζε ο Γιάννης Οικονομίδης ("Σπιρτόκουτο", "Ψυχή στο Στόμα"). Μου άρεσε η γενικότερη κίνηση και το κλίμα. Το μέρος ήταν γεμάτο και δεν βλέπαμε καλά αλλά δεν πειράζει, άξιζε τον κόπο.

Σκηνοθέτης: Gaspar Noe
Σεναριογράφος: Gaspar Noe
Προβλήθηκε: 1999 (Γαλλία)
Είδος: Δράμα



Η ταινία είναι έκθεση και αφήγηση των περιπετειών ενός χασάπη - από τον ίδιο- που περιπλανιέται στην Γαλλία. Συνοπτικά μαθαίνουμε ότι τον πατέρα του τον είχαν σκοτώσει Ναζιστές, ότι έχει μια αυτιστική κόρη σε ίδρυμα της οποίας η μητέρα αυτοκτόνησε, ότι αναγκάστηκε να πουλήσει το μαγαζί του σε κάτι Άραβες και ότι μπήκε φυλακή για χάρη της κόρης του. Ξεκινάμε από την ζωή του μετά την φυλακή όμως: είναι με μια καταπιεστική, μίζερη γυναίκα που μένει μαζί της επειδή την έχει αφήσει έγκυο κι επειδή δεν έχει χρήματα να ζήσει μόνος του. Μαζί τους μένει και η μητέρα της. Σ' ένα βίαιο ξέσπασμα του ξυλοφορτώνει την γυναίκα αυτή με αποτέλεσμα να χάσει το παιδί της και με την συντροφιά ενός όπλου με τρεις σφαίρες μέσα πηγαίνει στο Παρίσι να βρει δουλειά και στέγη. Στην προσπάθεια του να βρει δουλειά έρχεται αντιμέτωπος με τους πλούσιους, τους απλούς εργαζόμενους, το κεφάλαιο.
Αφηγητής είναι ο χασάπης κι έτσι τον γνωρίζουμε καλύτερα. Μισάνθρωπος, με κακία για τον κόσμο, μια αίσθηση αδικίας και δίψα για ανταπόδωση κι εκδίκηση σε ό,τι του στέκεται εμπόδιο, σε ό,τι τον ενοχλεί και σε ό,τι τον καταπιέζει. Ο μόνος άνθρωπος που του έχει μείνει ν' αγαπάει και που έχει αγνή καρδιά είναι η κόρη του, η οποία όμως είναι αυτιστική και δε μπορεί να επικοινωνήσει μαζί της. Σε μια έκρηξη αντίδρασης και υπερβολικής αγάπης (;) ξεσπάει στην κόρη του- αλλά δε θα ήθελα να το "χαλάσω" λέγοντας περισσότερα.
Πώς η κοινωνία με την απρόσωπη ηθική της και την αδιαφορία της κάνει στην άκρη ανθρώπους, δεν τους δέχεται, τους αναγκάζει να συναναστραφούν με όμοιους περιθωριακούς και να ζήσουν μία χαμηλού βιωτικού επιπέδου ζωή. Μαζί με λίγη κακή τύχη έχουμε τον πρωταγωνιστή της ταινίας. Τι γίνεται όμως όταν αυτός ο άνθρωπος αποφασίσει να πάρει λίγες σφαίρες και να τις ονομάσει δικαιοσύνη; Να γυρίσεις τον χρόνο πίσω δε μπορείς, έχεις ήδη προσπαθήσει για τους τύπους να του βάλεις μυαλό και να τον πείσεις για το σωστό και το λάθος, το δίκαιο και το άδικο, και παρέα με μια δόση αντίδρασης, τον έχεις στρέψει ενάντια σε όλους.
Φεύγοντας είχα ανακατευτεί κάπως απ' όλη αυτή την ανθρώπινη αρρώστια και την ωμότητα της σκηνοθεσίας. Η ταινία είναι στα όρια του αριστουργήματος με χαρτί την ειλικρίνεια, την αμεσότητα και την (μισ)ανθρωπιά της. Είναι κοινωνική, γιατί αντιμετωπίζει πρόσωπο με πρόσωπο έναν περιθωριακό άνθρωπο, χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς να προσπαθήσει να μας κάνει να συμπαθήσουμε τον "κακό". Ο Gaspar Noe είναι γνωστός για το "Μη Αναστρέψιμος" και όχι για το "I Stand Alone" και λογικό, αφού αποφεύγει την καλλιτεχνική σκηνοθεσία για να απαλύνει την βία. Να αναφέρω ότι το είδος της ταινίας είναι Γαλλικός Εξτρεμισμός και απ' όσο ξέρω ο Gaspar Noe είναι από αυτούς που το έκαναν γνωστό.